Κριτική στο "Δίχως όνομα" από το Θεοχάρη Παπαδόπουλο

                                   ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΥΝΤΖΑΚΗΣ

                                        ΔΙΧΩΣ ΟΝΟΜΑ

                                   ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΕΚΑΤΗ»

       Όταν ένας ποιητής αποφασίζει να εκτεθεί για πρώτη φορά στο αναγνωστικό κοινό με την έκδοση της πρώτης ποιητικής συλλογής του, σημαίνει ότι νιώθει απόλυτα έτοιμος για αυτή την κίνηση. Ότι είναι καιρός να κάνει το πρώτο βήμα γιατί αν το έκανε νωρίτερα θα ήταν πολύ νωρίς, αν το κάνει αργότερα θα είναι πολύ αργά.

       Μια περίπτωση, λοιπόν, που κατά τη γνώμη μας, δεν θα ‘πρεπε να περιμένει άλλο, είναι και η ποιητική συλλογή του Βασίλη Κουντζάκη: «Δίχως όνομα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Εκάτη». Πρόκειται για ποίηση λιτή με ποιήματα άτιτλα ή «Δίχως όνομα», όπως, μας λέει ο ποιητής, όπου οι στίχοι αποτελούνται από λίγες λέξεις, ενώ παρατηρούμε και στίχους, που αποτελούνται από μία μόνο λέξη, αποδεικνύοντας πως η οικονομία του λόγου είναι μεγάλη αρετή στην ποίηση.

       Το κυριότερο στοιχείο, που βρίσκουμε στην συγκεκριμένη ποιητική συλλογή είναι ο έρωτας: «ένα μπουκάλι νερό / ξέχασες χθες / το φέρνω κοντά μου / για να νιώσω / τα χείλη σου» και αλλού: «Την ψυχή μου έχω ξεχάσει / στα σκαλοπάτια του σπιτιού σου». Όμως, ο έρωτας μπορεί να έχει και μεταφορική έννοια. Έτσι, ο ποιητής μπορεί να ερωτευτεί με μια αλήθεια ή να πάρει ένα οδυνηρό διαζύγιο με μια ιδέα.

       Στην ποιητική συλλογή του Βασίλη Κουντζάκη ο έρωτας δεν μονοπωλεί την έμπνευση του ποιητή. Υπάρχουν και ποιήματα, που εμπεριέχουν κοινωνικό προβληματισμό. Ο ποιητής αναφέρεται στην Ελλάδα με τον χαρακτηρισμό «Χώρα του σχεδόν ποτέ», ενώ για την ελευθερία θα γράψει: «Τελευταία εξασκούμαι / σε όλες τις πράξεις / και καταλήγω στην αφαίρεση / το αίσθημα ελευθερίας / αυτής της πράξης / με ορίζει.» Παρακάτω, σε άλλο ποίημα ο Βασίλης Κουντζάκης περιγράφει με αρκετά ζωντανά χρώματα τον θεατή της ζωής, που κάθεται συνέχεια με τα χέρια σταυρωμένα: «με ξεκούμπωτα ρούχα / παρακολουθείς τον ήλιο / να κρύβεται / τη θάλασσα να σε χαιρετά / τη ζωή να φεύγει».

      Σε ορισμένα ποιήματα του Βασίλη Κουντζάκη η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου, συναντά την μοναξιά του ποιητή: «Βρίσκω αυτό που μου λείπει / στα μπαρ τα βράδια» και αλλού: «Στης νύχτας το δύσκολο πλησίασμα / με παράθυρα κλειστά / έρχονται απανωτά / να με βρουν / οι λέξεις.» Παρόμοια περίπτωση συναντάμε και στον άνθρωπο που «Αγωνιά / και με αργές κινήσεις / ψάχνει τη μορφή του / στο επόμενο κάδρο.»

       Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε πως η ποιητική συλλογή του Βασίλη Κουντζάκη «Δίχως όνομα» είναι ένα πολύ ενδιαφέρον πόνημα και να απαντήσουμε θετικά στο δίλημμα, που θέσαμε στην αρχή, δηλαδή, πως ο ποιητής με την έκδοση του πρώτου του βιβλίου ήταν πραγματικά έτοιμος να εκτεθεί στο αναγνωστικό κοινό.

ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ