Μιχάλης Χελιώτης

Το κορμί μου γέμισε βρύα

Ξύνομαι ν απαλλαγώ

Και τότε ανάβει εντός μου

Μια κάψα, μια πυρκαγιά έρωτα.

Που πάει; Υπομονή.

Θα έρθει το φθινόπωρο, θα μαραθώ,

Θα γαληνέψω μέσα σε στίχους!

Αν δεν είχα την ποίηση

(αιμάσουσα, χαρά μου και πληγή)

Θάθελα ναμουνα αγκάθι.

Ριζωμένο πάντα σ ένα ξερό βράχο.

Γαλήνιος, αποξεραμένος, τεθνεός.

Ένα θαυμάσιο μωβ τίποτα.

Που κεντρίζει. Που τρυπάει.

Που ματώνει.

Κι εμπνέει!

Μιχάλης Χελιώτης, "Αδυσώπητο μωβ", Ιδιωτική έκδοση, Δεύτερη έκδοση, Αθήνα 1999. 

Σωκράτης Καλαϊτζής

ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΑ-

ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ 

(ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ, ΑΘΗΝΑ 1969)

Δεν ήθελα να βλέπω

κι όμως έπρεπε να βλέπω.

Δεν μπορούσα να κοιτάζω,

κι έκλεινα τα μάτια για να βλέπω καλύτερα,

με τα βλέφαρά μου έναστρες αυλαίες.

Όταν τ' άνοιγα έβλεπα μπρος μου ό,τι τύχει. 

Όταν τα 'κλεινα έβλεπα μπρος μου ό,τι ζητούσα. 

Ίσως γι' αυτό έβλεπα,

όταν έκλεινα τα μάτια. 

Σωκράτης Γ. Καλαϊτζής, Σκιάχτρα ντυμένα με σμόκιν φιλανθρώπων, 1969.  

Κώστας Λουκάκης

ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Σηκώθηκα γυμνός από τον ύπνο

κείνης της νύχτας.

Το ρούχο μού το πήρε

η νύχτα στ' όνειρό της.

Και τώρα τριγυρίζω

με τη νύχτα και τ' όνειρο ντυμένος.

~*~

ΣΤ' ΑΔΕΙΟ ΠΟΤΗΡΙ

Στ' άδειο ποτήρι

το θρίαμβο μιας δίψας θα βρεις.

Στη σιωπή του δέντρου

θ' ακούσεις όλα τα πουλιά που φύγαν.

Στο κλεισμένο βιβλίο

όσα δε γράφτηκαν θα διαβάσεις.

Στ' ακίνητο πρόσωπό μου

την πάλη όλων των ανέμων θα δεις.

Κώστας Λουκάκης, "Άδεια χέρια", Ιδιωτική Έκδοση (Αθήνα, 1967). 

Κινέζικη Ποίηση

*Διάβαζα πρόσφατα έναν σημαντικό Κινέζο ποιητή, τον Λι Τάι Πο. Τα ποιήματά του είχαν γραφτεί τον 8ο μ.Χ. αιώνα κι ήταν γεμάτα πάθος για το κρασί, τον έρωτα, τη φύση, την περιπλάνηση. Τυχαία επιλέγω ένα μικρό ποίημα τεσσάρων στίχων και σκέφτομαι τι έχει άραγε απομείνει - διασωθεί από αυτή την τόσο πυκνή, στοχευμένη και ειλικρινή ποιητική έκφραση.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ

Με ρωτούν γιατί κρύβομαι στο πράσινο βουνό.

Μ' αναπαμένη την καρδιά χαμογελώ και σωπαίνω.

Όταν τα λουλούδια πέφτουνε και το νερό περνά,

ο κόσμος μου δεν είναι ο κόσμος των ανθρώπων.

Από την ανθολογία "Κινέζικη Ποίηση" (μτφ. Αμαλίας Τσακνιά), 1η έκδοση, Αθήνα, 1973.

Γλένης - Προοίμιο διαλεύκανσης

Προοίμιο διαλεύκανσης

Τα φαινόμενα μ' αρέσουν ως είναι
Με συναρπάζουν, χωρίς ανάγκη
Να δω αλήθειες ή να συλλάβω
Καθώς ποτέ
Ποτέ δεν μ' άρεσε
Να συλλαμβάνομαι
Θέλω να πω πως
Το στιγμιαίο αυτό που με ιδρώνει
Κάποιοι το λένε έμπνευση
Είναι για μένα αζήτητο
Παραπλανητικό κατά τι
Γιατί στα μίκρο και μάκρο
Και σ' άλλα ακόμη
Ποτέ δεν
Διαχωρίστηκα
Κυρίως δε
Νοητά

Γιώργος Γλένης, Ο Μινώταυρος και το Φευγαλέο Κούρδισμα, Αθήνα, 2010.

Χριστοδούλου - Σε πνιχτούς σταθμούς

Σε πνιχτούς σταθμούς

όπου μαύρα τραίνα 

- καθώς έρπουσα κραυγή - 

με αμήχανα σώματα 

οι ίσκιοι των προσώπων περπατούν

μέσα στο ψιλό σκοτάδι 

των υπόγειων σταθμών, 

τόσα πολλά κορμιά 

ψυχωμένα 

με άσπρο φως κλινικής

με ανάσα κοφτή

στα βαριά χέρια.

Όλο πληθαίνουν 

τοίχοι βουβοί 

παιδικά στήθη σπαρμένα 

- αχ, πάνω τους ενεργούν

οι όγκοι των τραίνων - 

αύξουσες βοές

που δε σπάζουν 

που δε σπάζουν 

κρατούν το φόβο ολόκληρο. 

Α. Κ. Χριστοδούλου, Ποιήματα, 1971.