ΓΡΑΜΜΑΤΙΟ
Τώρα ποὺ ἀφήνω τὸν κόσμο καὶ πεθαίνω
ἐνθυμοῦ ποῦ θά 'ταν πρέπον νὰ μὲ θάψεις
τόσα χρόνια μετὰ τὸν Καρασούτσα ἔχει
σημασία ἕνα γυάλινο δοχεῖο φίσκα στὶς
ἀποβλακωμένες συνουσίες· σύντομα θὰ
πάψω νὰ παραθέτω ὀνόματα στὴν ποίηση
καὶ μὲ σταθερὴ φωνὴ θὰ γεμίζω κασέτες.
Φαντάσου· ἕνας παχὺς καὶ κουρασμένος
φαλακρὸς καβλιάρης εἶμαι, ἀνεξίτηλα
χρεωμένος μὲ τὸ δέρμα σου· φανερώνω
σὲ κάθε ποίημα τόσο πολλὰ ἰδιωτικὰ
προβλήματα ποὺ κανένας δὲν πιστεύει
πὼς εἶναι ἀληθινά· ἀγάπα με ἔντονα
δεῖξε μου τὰ δάκρυά σου λέγε με Ἀζόρ.
Πάνος Θεοδωρίδης, "Στην Αγκαλιά της Ντεζιρέ", Εκδόσεις Ύψιλον, 1980.
