Μέσα σε τούτη τη χαράδρα
είναι ριγμένα τα κόκαλά μου.
Εκείνο, το μεγαλύτερο, είναι της μάνας μου
κι αυτό που λάμπει από βιτάλιο και χρυσάφι η κεφαλή
του
είναι δικό μου –
φως της σελήνης με θυμάσαι;
Γεννήθηκα στο Κιάτο της Κορινθίας το 1932
από γονείς που δε μπόρεσαν ποτέ
να με γνωρίσουν –
έτσι περήφανα ξένος
πέρασα τη ζωή.
~*~
ΠΟΡΘΜΕΙΟ
Γυναίκα με το πανέρι της δύσης στα χέρια
συγκράτησα τον αποκεφαλισμό μου ώσπου
στ' ανηφορικά μονοπάτια τ' αστέρια
ν' αποκρυπτογραφήσουν τη γραφή μου
στα σκοτεινά δέντρα τ' αηδόνια
να συνταχθούν με την καρδιά μου.
Άλλαξε το βήμα σου
σκούρε αρλεκίνε - δήμιε των ερώτων και των ημερών
αλλοπρόσαλλε καρυοθραύστη και κωδωνοκρούστη
των στεναγμών
η μέρα τελειώνει στα δυτικά σφαγεία της πόλεως
πίσω απ' το καμπαναριό
ο θάνατος ακολουθεί το σφυγμό μου.
Νίκος Καραχάλιος, "Το αίμα", εκδ. Πλέθρον, 1984.
