Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αμερικανική ποίηση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αμερικανική ποίηση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 22 Μαρτίου 2023

Μεταμοντέρνα Αμερικανική Ποίηση

Η τέχνη είναι αγγαρεία, όταν σκέφτομαι κάτι ανιαρό

Charles Bernstein 

~*~

Κι απ' όλες τις φωτιές που μέσα μου πεθαίνουν,
υπάρχει μια που καίει σαν τον ήλιο
μπορεί σαν μέρα να μη φωτίζει την προσωπική μου ζωή,
τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους,
ή το φέρσιμο μου προς την κοινωνία,
αλλά μου λέει πως η ψυχή μου έχει ίσκιο. 

Gregory Corso 

Η Μεταμοντέρνα Αμερικανική Ποίηση, εισαγωγή - ανθολόγηση - μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς, εκδ. Κουκούτσι, 2017.


Πολ Μπλάκμπερν (Paul Blackburn)

Η ΒΕΛΟΝΑ

Δύο τετράγωνα μακρύτερα
          νυχτερινή κυκλοφορία σκίζει ορμητικά
          τη λεωφόρο                    οι γρήγορες μηχανές

Δεν είναι σαν να μπορούσε κάποιος να τη δει 
Δεν είναι σαν τίποτε να μην άξιζε

           Ακόμη και πάνω από τις στέγες
           άστρα σμίγουν με σύννεφα
           Μόνο τα πιο λαμπερά φαίνονται 

Η απόλυτη γραφειοκρατία του μεγέθους και της έλλειψης χώρου
           και συντελεστής της η εξουσία
Μα η γάτα περπατάει στα κεραμίδια τώρα
                                      στη σκοτεινή νύχτα
                                                  στο φεγγάρι 


Πολ Μπλάκμπερν (Paul Blackburn), από την ανθολογία "Η Σκηνή Μπιτ", εκδ. Ερατώ, 1987.




Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2020

Man in Space του Billy Collins 
απόδοση: Βασίλης Κουντζάκης 


Άντρας στο Διάστημα 

Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι ν' ακούσεις πώς ένας άντρας 
μιλά στη σύζυγό του κάποιες φορές σ' ένα τραπέζι με κόσμο 
και να παρατηρήσεις πόσο αποφασισμένος είναι όταν λέει κάτι 
ακόμα κι όταν το κάτω χείλος της αρχίζει να τρέμει 

και τότε θα μάθεις γιατί οι γυναίκες στις ταινίες 
επιστημονικής φαντασίας που κατοικούν σ' έναν δικό τους πλανήτη 
δεν φωτογραφίζονται όταν φτιάχνουν μια σαλάτα ή διαβάζουν ένα περιοδικό 
καθώς άντρες από τη γη καταφθάνουν μέσα στη ρουκέτα τους 

γιατί στέκονται πάντα σ' ένα ημικύκλιο 
με τα χέρια σταυρωμένα, τα γυμνά τους πόδια ανοιχτά, 
και το στήθος προστατευμένο με σκληρούς μεταλλικούς δίσκους.

~*~

All you have to do is listen to the way a man
sometimes talks to his wife at a table of people
and notice how intent he is on making his point
even though her lower lip is beginning to quiver,

and you will know why the women in science
fiction movies who inhabit a planet of their own
are not pictured making a salad or reading a magazine
when the men from earth arrive in their rocket,

why they are always standing in a semicircle
with their arms folded, their bare legs set apart,
their breasts protected by hard metal disks.



Τρίτη 19 Μαΐου 2020

Κέννεθ Πάτσεν

*Συνέχεια αξιόλογης ποίησης με τον Κέννεθ Πάτσεν (Kenneth Patchen). Από την ανθολογία αμερικανικής ποίησης του εικοστού αιώνα του Γιάννη Λειβαδά (εκδ. Ηριδανός, 2007).

Ποιμενικό

Το περιστέρι περπατά με λασπωμένα πόδια
πάνω στα πράσινα στεφάνια της αμυγδαλιάς,
με τα φτερά του θέρμη αλειμμένα
όπως το μέλι
που σταλάζει τεμπέλικα κάτω απ' την σκιά...

Όποιος και να στεκόταν μέσα σ' αυτό το περιβόλι,
τόσο πλημμυρισμένο με ύπνο και γαλήνη,
δύσκολα θα μπορούσε να προσέξει τον λόφο
εκεί κοντά
με τα τρία παράξενα ξύλινα κλαδιά του
υψωμένα πάνω από ένα πλήθος ακίνητων ανθρώπων
– πάνω από τα κράνη των στρατιωτών του Πιλάτου
που άστραφταν σαν ασημένια δόντια στον ήλιο.