Σε πνιχτούς σταθμούς
όπου μαύρα τραίνα
- καθώς έρπουσα κραυγή -
με αμήχανα σώματα
οι ίσκιοι των προσώπων περπατούν
μέσα στο ψιλό σκοτάδι
των υπόγειων σταθμών,
τόσα πολλά κορμιά
ψυχωμένα
με άσπρο φως κλινικής
με ανάσα κοφτή
στα βαριά χέρια.
Όλο πληθαίνουν
τοίχοι βουβοί
παιδικά στήθη σπαρμένα
- αχ, πάνω τους ενεργούν
οι όγκοι των τραίνων -
αύξουσες βοές
που δε σπάζουν
που δε σπάζουν
κρατούν το φόβο ολόκληρο.
Α. Κ. Χριστοδούλου, Ποιήματα, 1971.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου