Βασίλης Λιάσκας

ΙΙ

Μονάχος,
μεταξύ ουρανού και γης απόμεινα,
ωστόσο μήτε μοναξιά
ουδέ ερήμωση πια νοιώθω,
άνθρωποι ας μ' εγκατέλειψαν
αν μ' άφησαν.

Εγώ τις μυστικές κεραίες μου βυθίζω στο σκοτάδι,
ψαύω τη δροσερή φωτιά που καίει μέσα στις ρίζες,
το αθάνατο νερό κάτω απ' τα πόδια που κυλά,
το γλυκό γάλα πίνω των σπερμάτων,
κι ακούω σιωπηλός
του έρωτα και του θανάτου το παιχνίδι.

Βασίλης Λιάσκας, Καταγωγή, 1961.