Το κορμί μου γέμισε βρύα
Ξύνομαι ν απαλλαγώ
Και τότε ανάβει εντός μου
Μια κάψα, μια πυρκαγιά έρωτα.
Που πάει; Υπομονή.
Θα έρθει το φθινόπωρο, θα μαραθώ,
Θα γαληνέψω μέσα σε στίχους!
Αν δεν είχα την ποίηση
(αιμάσουσα, χαρά μου και πληγή)
Θάθελα ναμουνα αγκάθι.
Ριζωμένο πάντα σ ένα ξερό βράχο.
Γαλήνιος, αποξεραμένος, τεθνεός.
Ένα θαυμάσιο μωβ τίποτα.
Που κεντρίζει. Που τρυπάει.
Που ματώνει.
Κι εμπνέει!
Μιχάλης Χελιώτης, "Αδυσώπητο μωβ", Ιδιωτική έκδοση, Δεύτερη έκδοση, Αθήνα 1999.
