Βασίλης Κουντζάκης, Μνημεία επαφής

*Από το προφίλ του Βασίλη Ζηλάκου στο FB

Ένα σημείωμά μου (ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ, ΤΧ.190) για την τελευταία ποιητική συλλογή του Βασίλη Κουντζάκη, ενός εκ των πιο γόνιμων και ειλικρινών δημιουργών της γενιάς μου, που εξέδωσε προχθές ένα πολύ ενδιαφέρον τετράπτυχο με τα  πιο τελευταία ποιημάτά του (MNHMEIA EΠAΦΗΣ),  αλλά κι ένα μικρό εργάκι που είχα φτιάξει σε χαρτί πριν πέντε χρόνια και το οποίο του  είχε αρέσει πολύ.  

Αγαπητέ Βασίλη, συγχαρητήρια για τη νέα έκδοση

ΠΟΙΗΣΗ ΜΕΓΑΛΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΚΑΘΙΣΜΑ είναι η τελευταία ποιητική συλλογή του Βασίλη Κουντζάκη(γεν. 1983) και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εκάτη. Προηγήθηκε η συλλογή   "Δίχως όνομα το 2015 από τις ίδιες εκδόσεις. Το βιβλίο περιλαμβάνει 27 ποιήματα. Ένα σύντομος κατάλογος σημειώσεων όπου ο ποιητής αναφέρει δάνεια και παραφράσεις στίχων, αγνώστων ελλήνων ποιητών, ολοκληρώνει το βιβλίο. Στεκόμαστε σ’ αυτό το σημείο για να δείξουμε τόσο τη δεοντολογική εντιμότητα του γράφοντος όσο και την ποιητική του «μόρφωση» που αναδιπλώνεται γύρω από την αφανή μα φορές ανεκτίμητη εγχώρια ποιητική παράδοση. Όταν αυτή η μαθητεία δεν γίνεται δογματικός προσανατολισμός αλλά δημιουργική συνιστώσα, μαρτυρά σοβαρότητα , ειλικρίνεια και αυτογνωσία, πόσο μάλλον όταν ο αλιέας ποιητής ανοίγεται πέρα από τα χαρτογραφημένα ύδατα των «γνωστών»  ποιητών που με πιθανή εξαίρεση τον Καβάφη και τον Καρυωτάκη «επιβλήθηκαν» στην κοινή συνείδηση  εξαιτίας των διαφόρων αιτημάτων του έθνους για πνευματική αναμόρφωση. Άλλωστε το επιτάσσει  αυτό η ιδιοσυγκρασία του Β.Κ. που δεν αγαπά να εμφιλοχωρεί σε «υψηλές» μυθολογίες, όπως αυτές σμίλεψαν και διατράνωσαν κάποιες παλαιότερες ποιητικές γενιές αλλά στο βίωμα. Στη σύλλογή του συναντάμε κάτι από την μυστηριακή  αισθαντικότητα του Ασλάνογλου, τον εσωτερικό μονόλογο του Βαρβέρη, του Μαρκόπουλου την επιμονή στην αστική και ανθρωποκεντρική γεωγραφία , ενώ το χρονικό ενός Ιωάννου γίνεται εδώ ποίημα. Το βίωμα όμως που προτάσσει δεν εγκιβωτίζεται στην ερωτική διαλεκτική ή πράξη, εν πολλοίς απόρροια της σκηνοθετικής δεινότητας του ποιητή,  αλλά γίνεται ψυχική (και λιγότερο διανοητική) αναμέτρηση με την βαθιά μας ύπαρξη.   

Η μοναξιά, ο κατατεμαχισμένος εαυτός, η νοσταλγία της πληρότητας, η (αστική) περιπλάνηση, η απώλεια μέσα στο χρόνο, η αβέβαιη οδοιπορία για παλινόρθωση είναι κυρίαρχα μοτίβα, το κρυμμένο, το ολότελα και για πάντα χαμένο και το μακρινό σημεία επόπτευσης του ποιητή. Μέσα σε όλα αυτά ο άνθρωπος ορίζεται ως μια φευγαλέα μετάβαση από το πλήρες στο κενό. Παραθέτουμε εδώ ορισμένα κοινά «σημεία». 1. Η ελλειπτική φράση του στίχου που οδηγείται σε αναγκαία παύση έτσι ώστε να ιχνογραφείται η ασθμαίνουσα και αγωνιούσα ψυχολογία του υποκειμένου. 2. Η διαλεκτική, απουσία διαλόγου, ανταλλαγή μεταξύ ενός «εγώ» και ενός «εσύ» . 3.Μία σχεδόν συλλογιστική αναδίπλωση του ποιητικού κράματος. 4.  Η έντονη αισθητοποίηση των εικόνων μέσω ικανότατων μεταφορών και παρομοιώσεων . 6. Η εσωτερίκευση των εξωτερικών εμπειριών που διαπεραιώνεται ξανά στο χώρο και τούμπαλιν δίχως όμως η σήμανση αυτών των εμπειριών να δίνει εύκολα τη σκυτάλη στην αφήγησή τους. 7. Οι λεπτεπίλεπτες και  ιδιαιτέρως επιδέξιες μεταβάσεις μεταξύ αντίθετων καταστάσεων. 8. Η απουσία σωτηριολογικών σχημάτων έτσι ώστε η  κάθαρση να επισυμβαίνει μέσα από το ίδιο το τραγικό σημαινόμενο αλλά και τη διαδικασία της γραφής.9. Η μεταγραφη της πράξης και της εξωτερικής γεωγραφίας σε εσωτερικό βίωμα. Ο Κουντζάκης σκηνοθετεί εκ των ένδον. 

Η ειλικρίνεια καθώς και ο αυστηρός έλεγχος της εικόνας (και της μεταχείρισής της ποιητικά) με γνώμονα την ένταση και την μετάπτωση του αισθήματος είναι οι σημαντικότερές αρετές του βιβλίου. Έχει κανείς την εντύπωση ότι το ποίημα δεν θα μπορούσε να γραφτεί διαφορετικά. Κυρίως καταστέλλεται ο υποκειμενισμός και η εγωκεντρική δυσχέρεια που πλήττουν θανάσιμα την ποίηση,  δεν χάνεται όμως το υλικό κομμάτι της δημιουργίας αφού  ο Β.Κ. δεν υπηρετεί το ποίημα με αφηρημένες λεκτικές υπεκφυγές. Αντιθέτως έχουμε να κάνουμε με έναν ποιητή των μεγάλων συναισθημάτων, κάτι το σπάνιο δηλαδή  στις μέρες μας. Το σημείο της διάκρισής του είναι ότι διαθέτει γνήσια ποιητική ενόραση και επιδεξιότητα στο να εναρμονίζει το ρήμα με το  συναισθηματικό ζώπυρο χωρίς επιτηδεύσεις, αισθητισμούς, φλυαρίες και ψευτιές. 

Αυτή η ποίηση, βαθύτατα υπαρξιακή, που ωστόσο δεν υποκύπτει σε φιλοσοφικούς λυρισμούς ευρωπαϊκών ψευδομεταγγίσεων, είναι  κατά την ταπεινή μου γνώμη η αρτιότερη σύγχρονη μαρτυρία βιωματικής ποίησης.

Βασίλης Ζηλάκος

Τηλεφωνικός θάλαμος

Ένα μειδίαμα φυσά και πάλι τα μαλλιά

του γερασμένου κόσμου.

Β. Κουντζάκης, «Φωτοσύνθεση».

Εκεί που σταματάει η σιγή και ξεκινά ο λόγος, ο ποιητής μ’ όλες τις αισθήσεις του προτεταμένες ρίχνεται σε μία περιπέτεια αναψηλάφησης της κοινωνικότητας της αστικής συν-ομιλίας.

Το «εκεί» δηλώνει το μεταίχμιο στο οποίο βρίσκεται καθώς η (συν) ομιλία υποκαθιστά κατ’ επίφαση τη βουβή ατμόσφαιρα. Μέσα στο τηλεφωνικό θάλαμο στεγάζονται πληγές, ενδοιασμοί κινήσεων, ανολοκλήρωτοι ήχοι, ακροτελεύτιοι ψίθυροι.

Ο ποιητής καταγράφει και εποπτεύει το ανερμάτιστο της ανθρώπινης ομιλίας, για να υψώσει ένα μνημείο της σύγχρονης ερήμωσής μας.

Αν στην ποιητική του Βασίλη Κουντζάκη παραγράφεται εξαρχής και προγραμματικά ο ορίζοντας του μεγαλοποιημένου πόνου, ο λυρισμός δεν είναι ούτε χαμηλόφωνος ούτε μετριοπαθής. Αντιθέτως χαρακτηρίζεται από πληθωρισμό και εσωτερική ζωτικότητα που ελέγχεται μόνο μορφικά από το συμφραζόμενο. Δημιουργεί δε μια ποίηση που προσπαθεί να τιθασεύει το θέμα και να επικαλύπτει την πρωταρχική ύλη των γεγονότων όχι με στοιχεία περιγραφικά αλλά με τα εξπρεσιονιστικά θραύσματά τους. Η τάξη των ποιημάτων του είναι ολοκληρωτικά εσωτερική και αποστρέφεται την παράθεση. Έτσι η κύρια αρετή τους είναι η αφαίρεση, η περιεκτικότητα και η συμπύκνωση με εξαιρετικά ρωμαλέα, δηλαδή ευθύβολα ουσιαστικά.

Βασίλης Ζηλάκος

*  * 

ΠΡΟΠΟΔΕΣ

Πέφτει βροχή

χωρίς ήχο

Χαρτιά πλέουν

στον πάτο του πηγαδιού

Μπορείς επάνω τους

να δεις καθαρά

τον γενέθλιο τόπο

Ξερά χόρτα και θάμνοι

κομμένη πέτρα

στο βάθος

μια τρύπα φωτός.

Βασίλης Κουντζάκης, Τηλεφωνικός θάλαμος, εκδ. Εκάτη, 2024. 

Βασίλης Κουντζάκης

Φορώντας το γάντι,

κρατώντας το ρόδο, με σύμβολο 

στο μέτωπο, πάνω από ράγες 

και δίπλα στη θάλασσα, σα νύχτα

ροκάνισε το ξύλο, περπάτησε 

στον γαλάζιο διάδρομο.

Β. Κ. 

Μάρτιος 2025 

Βασίλης Κουντζάκης, Το απέναντι κάθισμα

Βασίλης Κουντζάκης, Βίωμα

*Ένα ποίημα από την ανέκδοτη συλλογή "Τηλεφωνικός θάλαμος" στο έντυπο "Ποιητές χωρίς ποιήματα" (Τεύχος 20 - Φθινόπωρο 2022).

ΒΙΩΜΑ 

Υπάρχει ακόμα το αίμα 

επίδοξων κυνηγών

μηνύματα, αρνήσεις των φίλων 

άνθρωποι που προσπαθούν 

να αποσπάσουν κάτι

ανάσες κολλημένες στο πλαστικό

στον μέσα κήπο φουντώνει 

η εικόνα του ακατόρθωτου

τα λόγια σου δεν είναι βγαλμένα 

από σκακιέρες ή παραμύθια

όσο κι αν παραμένεις ρομαντικός

για τους ρεαλιστές

κρατώντας μια λεκάνη

γεμάτη χαμηλό φως

όπως πρέπει να πράττει 

καθένας στη ζωή του.

Β. Κ.

Βασίλης Κουντζάκης

*Στο τεύχος 46 του περιοδικού "Τα Ποιητικά" (Ιούλιος - Σεπτέμβριος 2022), δύο ποιήματα από την ανέκδοτη συλλογή "Τηλεφωνικός θάλαμος".

"Το απέναντι κάθισμα" - Κριτική Βιβλίου

"Το απέναντι κάθισμα" του Βασίλη Κουντζάκη -Κριτική Βιβλίου

Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος

[…Η σονάτα ως είδος άγγιξε την τελειότητά της στα χέρια του Λιστ. Ενσωμάτωσε φούγκες, πολυφωνικά κομμάτια, μια πλευρά της την χάρισε στο αργό τέμπο της εκκλησιαστικής εξειδίκευσης. Με άλλα λόγια, αυτό σημαίνει πως συγκρατώντας την ουσία από μια σειρά χαμένα πια όργανα, προσαρμόζοντας την αίσθηση σε εκείνο το σημείο που στήνεται η άμυνα απέναντι στην απελπισία, το χρέος, την προσδοκία, η σονάτα εξέφρασε μια συνέχεια, επιστράτευσε όλη την ανθρώπινη παλέτα . Είναι αλήθεια πως τα πάντα γράφονται σε ένα ανεξήγητο ένστικτο. Σε κάθε σκέρτσο θαρρείς πως ψάχνει να βρει τον εαυτό της μια ύπαρξη λησμονημένη και άλλοτε, αριστοκρατική, στέκεται κυνικά απέναντι σε ζητήματα όπως ο χρόνος και οι ατμόσφαιρες με μια δοξαστική παύση.

Στο τέλος αυτής της εξομολόγησης ακολούθησε μια παύση και έπειτα γυρέψαμε μια αιτία. Καθένας στράφηκε στον εαυτό του, το δωμάτιο έκλεισε, καθένας έγραψε ένα τέλος για τον εαυτό του. Στο απέναντι κάθισμα ο χρόνος πλιατσικολογούσε και άλλος δρόμος δεν υπήρξε έξω από τα ποιήματα…]

Με την παραπάνω βινιέτα τούτο το σημείωμα καλωσορίζει την καινούρια συλλογή του ποιητή Βασίλη Κουντζάκη που φθάνει στους αναγνώστες μέσα από τις πάντα ποιοτικές και ιστορικές πλέον, εκδόσεις Εκάτη. Στο ίδιο εκείνο υπόγειο, χώρο φανταστικό και απλησίαστο για την παιδική ηλικία αυτού του σημειώματος, χρόνια τώρα η οικογένεια Νικολάκη και οι εκλεκτοί συνεργάτες της προσθέτουν ψηφίδες στην ελληνική βιβλιογραφία. Με την σκιά σημαντικών ποιητών, όπως ο Γιώργος Μαρκόπουλος και με μια ανεξάντλητη ποικιλία χαμένων τίτλων, το μαγικό ημιυπόγειο της 3ης Σεπτεμβρίου συνεχίζει τις εξαιρετικές δημοσιεύσεις του. Ανάμεσά τους το Απέναντι Κάθισμα του ποιητή Βασίλη Κουντζάκη που για το μικρό αυτό σημείωμα δεν αποτελεί έκπληξη με το βαθύ, ανθρώπινο κόκκινο του Joseph Catanzaro και το σκληρό εξώφυλλό του. Αφού στους στίχους του κάποιος εξομολογείται σε πρώτο πρόσωπο, ανοιχτός στις παθολογίες, το κύλημα του χρόνου, την αιωνιότητα που ψάχνει μια φωνή για το τραγούδι της. Συνομιλεί με φίλους σκιές, προσεύχεται στο άστρο τους με ένα παράθεμα, με την πρόθεση και το σπάνιο ταλέντο του τεχνίτη που λέει αλλιώς τα ειπωμένα πράγματα. Ο ήλιος, το ξέρει πως σβήνει τα πάντα, για αυτό και τα καλύτερα πλάνα του πέφτουν τις νύχτες, σε διασταυρωμένα σώματα που αν και πορεύονται προς το τυχαίο κάτι εκλεκτικό τα οδηγεί. Ξέρει για εκείνους που μοιράζονται, μερικές φορές νομίζει κανείς πως για εκείνους γράφει τα ποιήματά του. Για όσους περιμένουν σε αίθουσες αναμονής ζητώντας μια συνέχεια, για μορφές παραδοσιακές, ενδημικές των στίχων που σκεπάζονται από βαριές σημασίες. Βλέπετε, ανάμεσα σ΄όλα όσα κάνει ο ποιητής, έχει την υποχρέωση να φτιάχνει ζωή από τα ρηγματωμένα περιστύλια και αυτό το καθήκον εξαντλεί ασκητικά ο Βασίλης Κουντζάκης, με λυρισμό, άλλοτε με δύναμη και καμιά φορά με όλη την αθωότητα του κόσμου. Κάτι προσθέτει η μουσική του, μια ένταση κλειδωμένη αποκαλύπτει, κάτι σαν ποιήματα σταματημένα σε λαιμούς, κάτι σαν γυμνές καρδιές πάνω από κοφτερά εγχειρίδια. Όταν μπαίνει στις ράγες των ρυθμών, η ορθογραφία του σκορπάει και απομένει η τελευταία φράση, ο ύστατος υπαινιγμός, εκείνος ο κεραυνός που άφησε κάποτε μια λάμψη. Πλάνα ραπροσέ από την περιπέτεια και το δράμα της ζωής, λιγότερες προσωπογραφίες, χιλιάδες πλάνα από τις μητροπόλεις του κόσμου που γεννιούνται και πεθαίνουν μαζί μας. Κατά βάθος λυρικά. Ένα ποίημα ατομικό, πολύ προσωπικό, που γράφεται μια ζωή, που δανείζεται και επιστρέφει στο πλήθος σε αδιάκοπη ροή, διόλου ανώφελη, μες στα άνεργα χρόνια που ποτέ δεν ήταν τέτοια, όσο η ψυχή παρέμενε γαντζωμένη στην σκέψη. Το επιβεβαιώνουν τα ποιήματα του Βασίλη Κουντζάκη που πλουτίζουν με τις απώλειες του Γιάννη Ρίτσου.

Αυτό το σημείωμα έχει όμως ακόμη κατάθεση να κάνει. Τέλος οι βινιέτες και άλλες αυθαιρεσίες που μας βάζουν έξω από το χρονικό, ελεύθερους και αθάνατους κάπως, σαν στίχους. Τώρα γίνεται λόγος για την ενεργή μονάχα παρουσία του τεχνίτη στην δοκιμασία της αίσθησης. Μια αποκάλυψη για την πλευρά του ποιητή που παραμένει ενεργός, πάει να πει μες στην εποχή του, ενώ την ίδια στιγμή σκάβει με αφοσίωση στο φέρσιμο και το γιατί ενός άλλου καιρού. Με την διαδικτυακή του παρουσία ο εμπνευστής του αφοπλιστικού απέναντι καθίσματος των εκδόσεων Εκάτη, προτείνει, θυμίζει και μαθαίνει πολλούς από εμάς για τους ποιητές που άδοξα εχάθησαν. Συγκρατώ το ποιήμα του Αντώνη Γκαντζή που γνώρισα από τις δημοσιεύσεις του και που υπήρξε μαζί με τόσους που ανασύρει η ευαισθησία του κ. Κουντζάκη, ένα δείγμα μόνο του πυκνού, ποιητικού σύμπαντος αυτής εδώ της διαχρονικής μητρόπολης που δεν χρειάζεται χάλυβα και γυαλί, μήτε τις συστάσεις του γέρο Ράιτ. Αρκείται με την αγωγή του που καθρεφτίζεται παρόμοια στους στίχους του απέναντι καθίσματος.

Μην γελιέται κανείς εκεί έξω, πως τάχα η προσευχή του Γιώργου Σαραντάρη κατορθώνεται έτσι εύκολα, εκεί έξω. Ο Βασίλης Κουντζάκης αναμετριέται με την πολυφωνική, ποιητική πραγματικότητα του καιρού μας. Αυτό σημαίνει πως με την αξιοπρέπεια του κρινόμενου και το θάρρος του κριτή στέκει στο απέναντι κάθισμα, δεν φεύγει, δεν φοβάται. Τα αφήνει όλα γυμνά, στην πιο πειστική εκδοχή τους, εκπληρώνοντας μια υποχρέωση της ποίησης που αντέχει πεισματικά, με εφόδιο το τραγούδι της, εκεί έξω. Απροσποίητα αφοσιώνεται στην βαθιά του παρόρμηση στήνοντας σκηνογραφίες που ποτέ και κανείς δεν ονειρεύτηκε. Έξω από την όραση.

https://www.vakxikon.gr/thivaios-kountzakis/

Βασίλης Κουντζάκης

ΕΠΙΚΛΗΣΗ

Ω σπάνια, κατανυκτική σιωπή

μύρισε το γεμάτο υγρασία

εγκαταλειμμένο σπίτι

που λέγεται καρδιά.

Έπειτα διώξε το ασίγαστο μιας προσμονής

φανέρωσέ μου τη δική σου τη ρήση

κι απ’ το σχέδιο που σταδιακά εκπονείς

τα σημάδια να δω σε πρωτόγνωρη φύση.

Δε μπορεί παρά να μ’ οδηγείς

στον προθάλαμο μιας ουτοπίας

όπου χρόνια εκτιμώ πως εκεί επιζείς

στον πυρήνα της μνήμης και της ευωδίας

σε γωνιά μυστική και αθέατη

στο ατέρμονο κατά μόνας πορείας.

Βασίλης Κουντζάκης, έμμετρο, αδημοσίευτο, 12/7/2020 

*Πίνακας του σύγχρονου Ινδού ζωγράφου Αkshay Αvasare

Δελτίο καιρού - Βασίλης Κουντζάκης

ΔΕΛΤΙΟ ΚΑΙΡΟΥ

Σε ποιον αστερισμό βρίσκεσαι σήμερα;

Σε ποια μονόπρακτα εντυπώσεων κατοικείς;

Προς τα πού πνέει η ήττα;

Η νύχτα πυκνώνει,

μέσα σε ταπεινώσεις, πλιάτσικα χρόνου

και παθολογίες σε πρώτο πρόσωπο.

*Από τη συλλογή "Το απέναντι κάθισμα" (εκδ. Εκάτη, Απρίλιος 2020). 

Το απέναντι κάθισμα

Δείγμα γραφής από τη δεύτερη ποιητική συλλογή μου, «Το απέναντι κάθισμα» (εκδ. Εκάτη), που μόλις κυκλοφόρησε.

*Από το ιστολόγιο "Το τρένο της ποίησης". 

https://trenopoiisis.blogspot.com/2020/04/vassilis-kountzakis-to-apenanti-kathisma.html?fbclid=IwAR1CaBmfeq3IkXhC5zcFshc9HdPettsi1AvlissKE9w7hCmOyUJhtv_UwWI

Κριτική στο "Δίχως όνομα" από το Θεοχάρη Παπαδόπουλο

                                   ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΥΝΤΖΑΚΗΣ

                                        ΔΙΧΩΣ ΟΝΟΜΑ

                                   ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΕΚΑΤΗ»

       Όταν ένας ποιητής αποφασίζει να εκτεθεί για πρώτη φορά στο αναγνωστικό κοινό με την έκδοση της πρώτης ποιητικής συλλογής του, σημαίνει ότι νιώθει απόλυτα έτοιμος για αυτή την κίνηση. Ότι είναι καιρός να κάνει το πρώτο βήμα γιατί αν το έκανε νωρίτερα θα ήταν πολύ νωρίς, αν το κάνει αργότερα θα είναι πολύ αργά.

       Μια περίπτωση, λοιπόν, που κατά τη γνώμη μας, δεν θα ‘πρεπε να περιμένει άλλο, είναι και η ποιητική συλλογή του Βασίλη Κουντζάκη: «Δίχως όνομα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Εκάτη». Πρόκειται για ποίηση λιτή με ποιήματα άτιτλα ή «Δίχως όνομα», όπως, μας λέει ο ποιητής, όπου οι στίχοι αποτελούνται από λίγες λέξεις, ενώ παρατηρούμε και στίχους, που αποτελούνται από μία μόνο λέξη, αποδεικνύοντας πως η οικονομία του λόγου είναι μεγάλη αρετή στην ποίηση.

       Το κυριότερο στοιχείο, που βρίσκουμε στην συγκεκριμένη ποιητική συλλογή είναι ο έρωτας: «ένα μπουκάλι νερό / ξέχασες χθες / το φέρνω κοντά μου / για να νιώσω / τα χείλη σου» και αλλού: «Την ψυχή μου έχω ξεχάσει / στα σκαλοπάτια του σπιτιού σου». Όμως, ο έρωτας μπορεί να έχει και μεταφορική έννοια. Έτσι, ο ποιητής μπορεί να ερωτευτεί με μια αλήθεια ή να πάρει ένα οδυνηρό διαζύγιο με μια ιδέα.

       Στην ποιητική συλλογή του Βασίλη Κουντζάκη ο έρωτας δεν μονοπωλεί την έμπνευση του ποιητή. Υπάρχουν και ποιήματα, που εμπεριέχουν κοινωνικό προβληματισμό. Ο ποιητής αναφέρεται στην Ελλάδα με τον χαρακτηρισμό «Χώρα του σχεδόν ποτέ», ενώ για την ελευθερία θα γράψει: «Τελευταία εξασκούμαι / σε όλες τις πράξεις / και καταλήγω στην αφαίρεση / το αίσθημα ελευθερίας / αυτής της πράξης / με ορίζει.» Παρακάτω, σε άλλο ποίημα ο Βασίλης Κουντζάκης περιγράφει με αρκετά ζωντανά χρώματα τον θεατή της ζωής, που κάθεται συνέχεια με τα χέρια σταυρωμένα: «με ξεκούμπωτα ρούχα / παρακολουθείς τον ήλιο / να κρύβεται / τη θάλασσα να σε χαιρετά / τη ζωή να φεύγει».

      Σε ορισμένα ποιήματα του Βασίλη Κουντζάκη η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου, συναντά την μοναξιά του ποιητή: «Βρίσκω αυτό που μου λείπει / στα μπαρ τα βράδια» και αλλού: «Στης νύχτας το δύσκολο πλησίασμα / με παράθυρα κλειστά / έρχονται απανωτά / να με βρουν / οι λέξεις.» Παρόμοια περίπτωση συναντάμε και στον άνθρωπο που «Αγωνιά / και με αργές κινήσεις / ψάχνει τη μορφή του / στο επόμενο κάδρο.»

       Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε πως η ποιητική συλλογή του Βασίλη Κουντζάκη «Δίχως όνομα» είναι ένα πολύ ενδιαφέρον πόνημα και να απαντήσουμε θετικά στο δίλημμα, που θέσαμε στην αρχή, δηλαδή, πως ο ποιητής με την έκδοση του πρώτου του βιβλίου ήταν πραγματικά έτοιμος να εκτεθεί στο αναγνωστικό κοινό.

ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ