Ντέμης Κωνσταντινίδης

Προς τι οι πόζες;
Της Marlboro θυμήσου
τον καουμπόη.

Και δες, κατράμι
πώς γίνεται το μέσα
απ' τα πακέτα.

Δεν τα σηκώνουν
όλοι τα ποιήματα,
τη μαύρη πίσσα.

Υγιεινιστής
να 'μενες καλύτερα.
Και καριερίστας.

Ντέμης Κωνσταντινίδης, 3.8.2019

*Το ποίημα και η φωτογραφία της ανάρτησης είναι από τη σελίδα του ποιητή στο facebook.

Βασιλική Γεροκώστα

Έτσι οι άνθρωποι παραπονι-
ούνται περιμένοντας το λε-
ωφορείο, "μόνο το δικό μου
δεν περνάει", περνούν λοιπόν τη ζωή
τους περιμένοντας να περάσει το δικό
τους, όμως κανενός "δικό" δεν περνά-
ει γιατί περνάει πάντα των άλλων κι
έτσι εγώ, φίλοι μου, ή θα πάρω το επό-
μενο ή θα πάω σπίτι με τα πόδια.

Βασιλική Γεροκώστα, Ασανσέρ, εκδ. ιδίοις κόποις, 2009.

Δύο ποιήματα για την καύτρα του τσιγάρου

Άστρα

Καπνίζουν κ’ οι άγγελοι, είπε.
Άμα σηκώσετε τη νύχτα
το κεφάλι σας θα τις ιδείτε
τις κάφτρες των τσιγάρων τους.

Τι καφενείο τι ουρανός
ντουμάνι και φτυσιές
κι αέρας σάπιος

(κι ο κάτω κόσμος
στάχτες κι αποτσίγαρα).

Χρήστος Μπράβος
*Από την ποιητική συλλογή «Ορεινό καταφύγιο», Τυπογραφείο «Κείμενα», Αθήνα 1983.

~*~

Οι ποιητές

Τα βράδια οι διαβάτες 

περνούν μέσα από τα πάρκα για να κόψουν δρόμο. 

Εμείς τους βλέπουμε.

'Η, μάλλον, βλέπουμε την καύτρα του τσιγάρου τους. 

Γιώργος Μαρκόπουλος

*Από την ποιητική συλλογή "Οι πυροτεχνουργοί", εκδ. Τραμ, Θεσσαλονική 1979.  

Θάνος Ξηρός (δύο ποιήματα)

Αυλητής του καιρού

Άρωμα γυναίκας
Στην είσοδο, στο ασανσέρ, στη σκάλα
Γυναίκας που ήρθε ή έφυγε αδιάφορο
Και πάντα στέκει εκεί
στη μέσα μας σκιά ακουμπισμένη
ανεξήγητα μόνη.

~*~

Ελευσίνα 

Σβήνει το δειλινό στο βάθος κόκκινο
στην Ελευσίνα ανάβουνε τα φώτα ένα - ένα
και βραδιάζει
Σκούρες φιγούρες τα βουνά και τα καράβια
που 'χουν δέσει
Στην Εθνική σφυρίζουν φορτηγά ντομάτες φορτωμένα
και καρπούζια
Στα μπαρ τραγούδια λαϊκά που φέρνουνε συνάλλαγμα
Και στων παιδιών τα όνειρα μαύρα πουλιά
που κράζουν
Στην Ελευσίνα που πεθαίνει
κάθε μέρα.

Θάνος Ξηρός

*από την "ΜΠΑΛΑΝΤΕΖΑ" (1990)
ανθολογία - από τις βραδιές "Ποίησης και Μουσικής".

Σπύρος Κατσίμης (τρία ποιήματα)

ΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ 

Στην κρύα νύχτα η ασφάλεια της πόλης 
κατέβηκε στο υπόγειο 
έσπασε την πόρτα και τους συνέλαβε όλους 
ακριβώς τη στιγμή που άκουγαν μελωδίες 
απ' τον παράνομο ραδιοσταθμό. 

~*~

ΤΟ ΘΕΑΜΑ 

Οι περίεργοι παρακολουθούν σαν μια
επίδειξη μαγείας 
τον άνθρωπο που δακρύζει και ματώνει. 

~*~

Η ΣΤΑΧΤΗ

Όσο ακόμα είναι καιρός τρέχω μέσα 
                                        στην πυρκαγιά. 

Μην ανησυχείτε για με. Σας βλέπω 
-στην πράσινη έκταση- 
από το μέρος της φωτιάς. 

Όσο ακόμα είναι καρός τρέχω στα
                                       φλεγόμενα δάση...

Μην ανησυχείτε για με. Σας βλέπω 
από το μέρος της στάχτης. 

Σπύρος Κατσίμης, Το κίτρινο, εκδ. Καστανιώτη, 1987.

Δύο ποιήματα του Γιώργου Ξ. Στογιαννίδη

Σκέπτομαι
τις χιλιάδες πυρωμένα ποιήματα
που ανικανοποίητα κάηκαν στη φωτιά τους
το ανάπηρο όνειρο που καταχωνιάστηκε σ' έναν ανάπηρο
ύπνο
το απερίγραπτο τίποτε.

Μη ντραπείς να με καλέσεις λοιπόν
όπως κάποιον που χάνεται μέσα στο πλήθος
και δε βλέπεις παρά το κεφάλι ή τα χέρια του
που απεγνωσμένα κινιούνται
σα να πνίγεται
όσο κι αν είναι άδικος κόπος αυτό...

~*~

ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ ΕΓΩ ;

Ρομαντικός εγώ
όταν απ' το ύψος του αρχαίου θεάτρου,
βουβός,
παρακολουθούσα μέσα από πολύπλοκα πεύκα
τον δύοντα ήλιο;
Τα φλύαρα τζιτζίκια είχαν ευτυχήσει ενωρίς
στην ακοή μου.
Ήμουν έτοιμος
στην ήσυχη ώρα του Αυγούστου
ν' αφανιστώ,
αν δε με προδίναν δυο κατάλευκα βότσαλα
που θορυβήσαν μέσα στο σάκκο μου.

Γιώργος Ξ. Στογιαννίδης, Αφήγηση ξεναγού, Σκαπτή Ύλη, 1979.

Δύο ποιήματα του Θανάση Μιαούλη (Άνθιμου)

Δεν βρήκα 

Δεν νιώθω
                  τύψεις
για όσα έγραψα.
Οργίζομαι όμως
που δεν βρήκα
χειρότερα λόγια
για να περιγράψω.

~*~

Έπαρση 

Νοερά
έχω επάρει
τη νεκροκεφαλή μου
πάνω στον ιστό
                         της αποτυχίας
και κοιτάζω
τον κόσμο
να συνωστίζεται
μπροστά στο θέρετρο
που δεν έχει εισόδους.

Θανάσης Μιαούλης (Άνθιμος), εκδ. Τα Νέα Ελληνικά, 1985.

*"пустой курорт / empty resort" του Dmitry Kazakov

Μιχάλης Π. Δελησάββας

ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΙΙ

Λίγο ακόμα θα κρατηθούν γερμένα
το φως και τα χρώματα
Ήχοι και κινήσεις καμπύλες
ο χρόνος στροβιλίζεται στη χοάνη, αδειάζει
σε κύκλους και πάλι τα πράγματα με περιέχουν
Έπειτα θα συμβούν οι καθιζήσεις της νύχτας
κίτρινοι λαμπτήρες στις κορφές των στύλων
προσκλητήρια μιας άλλης σιωπής θα ηχήσουν
Η νύχτα θα κλείσει τα διπλά μου βιβλία
επί τέλους
μαζί με καθρέφτες αόρατους θα πέσουν οι τοίχοι

Τότε θριαμβευτικά, το σκοτάδι
θ' ανοίξει διάπλατες τις κρυφές του εξόδους
καλώντας με.

Μιχάλης Π. Δελησάββας, Εσωτερική Μετανάστευση, εκδ. Διογένης, 1989.

Στέλιος Γεράνης

Η ΠΡΩΤΗ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΜΟΥ


Η σ ι ω π η: η πρώτη αρχή
της θεραπείας μου. Κ' ύστερα ο λόγος
μοναχός
στο σκοτεινό του θάλαμο. Κ' ύστερα η λέξη
αναδυόμενη
απ' την αόρατη φωλιά της.

Λέξη και λόγος
σα μικρά σπουργίτια φοβισμένα
να ισοζυγιάζονται στους κλώνους μου
έτοιμα να πετάξουν.

Κ' εσύ, οκνέ μου γείτονα, τι περιμένεις
τι ζητάς; Ξύπνα πρωί, ένα χάραμα
και στήσε ξόβεργες διπλές
στο μυστικό μου δάσος.

*Το ποίημα είναι από τη συλλογή του Στέλιου Γεράνη "Παθολογία" (1960). Αντλήθηκε ωστόσο από τη συγκεντρωτική έκδοση "Στέλιος Γεράνης, Σαράντα χρόνια ποίηση και δράση (1944 - 1984)" της Εταιρίας Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιά (1985). 

Τρία ποιήματα του Κώστα Καναβούρη

ΔΙΑΚΟΠΕΣ

Επιχειρώ νυχτερινές διακοπές
με τρόλεϊ στο τελευταίο δρομολόγιο
με τρόλεϊ που φεύγουν στην ομίχλη
αδειάζει τρέχοντας η πόλη
θα μπορούσαμε, ίσως, να περάσουμε
απέναντι ̇ στην Πέργαμο.

~*~

ΣΚΑΚΙ

Ποτέ δεν παίζουν σκάκι
κάτω απ' τις ανθισμένες πορτοκαλιές
ιδιαίτερα τις νύχτες με φεγγάρι.
Είναι αντίθετο στη λογική της άνοιξης.

Μπορεί και της ιστορίας.

~*~

ΧΟΡΟΣ

Εμπιστεύθηκα τις βροχές του Γενάρη
και τις ακολούθησα κατά πόδας.
Γιατί το χειμώνα, που οι νύχτες δυσκολεύονται,
επιτέλους το χώμα γύρω στ' αγάλματα μαλακώνει.
Τότε κρεμάω στον Ηνίοχο μια επιγραφή.
ΠΡΟΣΟΧΗ, ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ.
Τραβιέμαι στο μέσα μέρος
μιας ενάλιας ταβέρνας
δίχως να νιώσεις έρχομαι
αβάσταχτα ν' αγαπηθούμε. 

*Τα ποιήματα είναι από τη συλλογή του Κώστα Καναβούρη "Νυχτολόγιο χειρός" και αντλήθηκαν από την ανθολογία 11 Ελλήνων Ποιητών με τίτλο "Φώτα Πορείας, 1" (εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 1988). 

*Ο πίνακας είναι του Rodgers Naylor

Θανάσης Νιάρχος

Ταυτότητα 

Γεννήθηκα
σαν ένα φθαρμένο νόμισμα
τις ρωγμές του να βαθαίνει
γιατρεύοντάς τες.

~*~

Γεύση θανάτου 

Ο κόσμος είταν πολύς
μ' εκλεκτική ειδικότητα στις καλές τέχνες
το δείπνο εξαιρετικά ελαφρύ
η μουσική - ω η μουσική - αποκλειστικά κλασσική
μα μενα κάτι μου θύμιζε
-άθελά μου βεβαίως-
το χώρο μιας εκτέλεσης
μ' αναρίθμητους μελλοθάνατους
που είχαν καταδικαστεί
"επί λιποταξία".

Θανάσης Νιάρχος, "Εικοσιτέσσερα νυχτερινά τραγούδια", 1970.

*Salvador Dali - Dinner in the Desert (by Giraffes on Fire), 1937 

Ο άγγελος του νότου

Οι εκδόσεις EKATH
σας προσκαλούν στην παρουσίαση του νέου βιβλίου
του Σταμάτη Φίφη με τίτλο

Ο άγγελος του νότου

την Τρίτη 15 Οκτωβρίου και ώρα 19:30
στο βιβλιοπωλείο ΜΩΒ ΣΚΙΟΥΡΟΣ, πλατεία Καρύτση 3 Αθήνα.
Ποιήματα θα διαβάσει η συγγραφέας Ανδρονίκη Μαστοράκη.

Το βιβλίο παρουσιάζουν οι
Τζίνα Τριανταφύλλου, Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ
και Βασίλης Κουντζάκης, ποιητής.

Στις 15 Οκτωβρίου, στο βιβλιοπωλείο "Μωβ Σκίουρος" επί της πλ. Καρύτση, προλογίζω την όγδοη ποιητική συλλογή του Σταμάτη Φίφη "Ο άγγελος του νότου" (εκδ. Εκάτη, 2019).
Ο Σταμάτης Φίφης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961. Με την ποίηση έχει μια σχέση από τα εφηβικά του χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του '80. Ανήκει, αν και εξέδωσε για πρώτη φορά λίγο αργότερα (1990) στην ποιητική γενιά του '80, τη λεγόμενη "γενιά του ιδιωτικού οράματος". Η σπουδαία ανθολογία των Στεφανάκι - Χουρδάκη τον είχε συμπεριλάβει.
Με αφορμή το βιβλίο θα ψηλαφίσουμε μια ποιητική διαδρομή τριών δεκαετιών κι ας ανήκει στα όχι εμφανή και όχι περιζήτητα, αφού αποτελεί αθόρυβη κι επί της ουσίας προσωπική κατάθεση.

Β. Κ.

Γιώργης Μανουσάκης - Στα βαθιά φυλλώματα

ΣΤΑ ΒΑΘΙΑ ΦΥΛΛΩΜΑΤΑ

Της μνήμης η παλίρροια μού φέρνει

τα πιο απροσδόκητα συντρίμμια ναυαγίων.

Πρέπει να προχωρήσω πέρα

απ' τις γκριμάτσες του τρελού

με τα δεμένα χέρια και τ' ολονύχτιο

βογκητό του μονοπόδαρου. Να φτάσω

στα βαθιά φυλλώματα, εκεί

όπου σε κρύπτες μυστικές πλαγιάζουν

όσοι ποτέ δε μας πόνεσαν

και γι' αυτό τους ξεχάσαμε.

Προσπάθεια μάταιη. Τα κλαδιά της λήθης

μακραίνουν και συστρέφουνται σα φίδια

φράζουν τα μονοπάτια, κλείνουν

τα περάσματα. Η μνήμη δεν εξουσιάζεται

παίζει μαζί μας.

Γιώργης Μανουσάκης. Άνθρωποι και Σκιές, εκδ. Αστρολάβος / Ευθύνη, 1995.

Ποίηση είναι η τέχνη...

"Ποίηση είναι η τέχνη που μπορεί (και υποχρεούται) να φωτίσει με παράδοξες αστραπές και να σκεπάσει με πέπλα πολυτελή και αραχνοϋφαντα τα μιάσματα εκείνα της συνείδησης των ανθρώπων που από μόνα τους δεν διαθέτουν καμιά λάμψη, με δυο λόγια η τέχνη που σκοπός της είναι να μεταμορφώσει μια κοινότοπη κατάσταση σ' έναν κόσμο μυστηριώδη κι εξωπραγματικό."

Ευγένιος Αρανίτσης 

*M. C. Escher - Butterflies, 1950

Δύο ποιήματα του Τάσου Δενέγρη

Φωτογραφία κουνημένη 


Τον χτενίζουν στο ύπαιθρο
Αυτός χτυπά παλαμάκια
Και σκανδαλίζεστε.

Είναι κισσός που μουρλάθηκε
Έχει φοβία του αέρα
Άχυρο θα 'θελε να ήτανε
Να ξεμπερδεύει.

Είναι το ξέφωτο
Που το αυλάκωσε
Ο κεραυνός
Κι εσείς γλιτώσατε.

Είναι αυτός που στις φούχτες του
Πιάνει αέρα
Είναι ο καθρέφτης σας
Μην τον πετάτε.

15.10.1981


~*~


Απόσταγμα του τοπίου 


Σ' αυτήν του ποιητή την ανημπόρια
Που 'χει συλλάβει
Εξ ολοκλήρου
Την ομορφιά του τοπίου
Αλλά δε δύναται
Ή και δε θέλει
Με λέξεις να το μεταφέρει
Στο νου και στην καρδιά σας,
Υπάρχει κάποιο μεγαλείο.

Ότι ενίκησε
Την πλάνη δηλαδή
Αυτήν που κάνει
Τον κάθε ποιητή να θέλει
Να κερματίσει την Ουσία
Προς όφελος της έπαρσης.

Δόξα στο κόκκινο
Τιμή στο κίτρινο
Που δίνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν
Την ώρα που ο ήλιος
Απ' τα δικά μας μάτια πάει να κρυφτεί.

18.1.1985


Τάσος Δενέγρης, Η κατάσταση των πραγμάτων, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 1989.

Έφη Καλογεροπούλου

[...]
O ύπνος σαν άλλος εφιάλτης των παρόντων και των
απόντων τα σώματα συνημμένα ριγμένα μέσα σε αυτήν
τη μηχανή του χρόνου που διαρκώς περιστρέφεται σαν
το νερό στο κρύσταλλο μέσα και χάρτες χαράζει στο
βλέμμα στην καρδιά της όρασης στην καρδιά του κόσμου
έτσι που ο χρόνος σε φως ξεσπάει η φωτιά της φύσης
ρίχνει λιωμένο μέταλλο ποτίζει τις πληγές και το αίμα
περιπλανώμενο ανάμεσα σε μας και στο στρογγυλό του
καθρέφτη μάτι που μας ακολουθεί μια μουσική γεννάει
εκεί που τα παράθυρα της ψυχής τα χέρια μας ανοίγουν
σαν άλλες των φτερών ανταύγειες μια προσευχή μια
περιπλάνηση για το Αλλού του κόσμου τούτου.

*απόσπασμα από τη συλλογή "Έρημος όπως έρωτας" της Έφης Καλογεροπούλου, εκδ. Μετρονόμος, σειρά ποιείν, 2015.

Λεωνίδας Κεφαλάς

Ο ΚΑΙΡΟΣ  

X

σπασμένη κοπέλα

σπασμένο φως

αγαπήθηκες περισσότερο απ' ότι 

ο Χριστός από τους 

πρώτους Χριστιανούς

γιατί εσύ είσαι βυσσινί 

αλλά

και στους ιριδισμούς ακόμα υπάρχεις

Λεωνίδας Κεφαλάς, Πλατεία Ευκαλύπτων, εκδ. Το Ροδακιό, 2001.

Γιώργης Μακελάρης

λόγια αέρα

Τα καλοκαίρια σκάνε οι ψιψίνες

πέφτει η νύχτα και κινούν για το λιμάνι

μήπως και βρουν κανένα μικρό ψάρι

από αυτά που δεν τραβάν στην αγορά

τα πεταμένα στην προβλήτα απ' τον ψαρά 

με ύφος

εσάς, σας πρέπουν νύχια όχι πηρούνια.

Μα του ψαρά δεν του περνάει απ΄το μυαλό

πως οι ψιψίνες που κινούν για το λιμάνι

έχουν τα νύχια νυσταγμένα

και περπατούν με βήμα σαν αυτό που έχουν όσοι 

βγαίνουν από το κρατητήριο χαράματα Δευτέρας.

Γιατί στο κάτω κάτω και αυτές

κάτι ανάλογο ακούσαν

κάτι του στυλ

εσάς, σας πρέπουν κοκοβιοί όχι τσιπούρες.

Γιώργης Μακελάρης, Αύγουστος 2016  

*Το ποίημα και η φωτογραφία της ανάρτησης είναι από το blog του ποιητή 

https://stonedthinker.blogspot.com/

Χάρης Μεγαλυνός

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ

Δεν λυπάμαι τους κήπους 

και τις δεξαμενές στα απομακρυσμένα κτήματα, 

που τα γαβγίζουν αγριόσκυλοι και κυπριά με αλυσίδες.

Λυπάμαι μόνο τα καλοκαιρινά παπούτσια, 

που μια βόλτα μ’ αυτά με σήκωσε απ’ τη γη 

σ’ ένα καινούργιο ύψωμα.

Δεν λυπάμαι τα φρεσκοσιδερωμένα πουκάμισα, 

τις πούλιες ενός γυναικείου φορέματος 

που ψεύδονται πως είναι τ’ άστρα της νύχτας. 

Λυπάμαι μόνο τα καλοκαιρινά παπούτσια, 

το σέλωμά τους, το κουτί τους, 

που μυρίζει ξεχαρβάλωμα και κόλλα UHU.

Δεν λυπάμαι τα φοινικόκλαδα 

που θ’ ακουμπούσαν στη θάλασσα κάποτε, 

το κατά κύματα στριμωξίδι των εκπτώσεων 

για ένα κουπόνι χορτοφαγίας στα mall. 

Λυπάμαι μόνο τα καλοκαιρινά παπούτσια 

που θα τρίβεται και θα ξεφτίζει το κατσικίσιο δέρμα τους 

απ’ την κίνηση της ζωής και το αδιανόητο πεπρωμένο.

Χάρης Μεγαλυνός, «Πενήντα», εκδ. Ίκαρος, 2018.

Γιώργης Μανουσάκης (1933-2008)

Η ΑΛΛΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Εκείνη η άλλη πολιτεία
κάθεται στο βυθό της μνήμης
σαν αρχαίο ναυάγιο.
Κυματιστά σαλεύει
κομματιάζεται και πάλι ενώνεται.

Πίσω απ' τα κάγκελα
είν' ανθισμένοι οι κήποι της
κι οι σκιές του σούρουπου κουρνιάζουν
στις υγρές της κάμαρες.
Αργές κροτούν των αμαξιών οι ρόδες
στις πλάκες κι ήσυχα
ακούγονται οι ανθρώπινες κουβέντες.

Έζησα αλήθεια σε μια τέτοια πολιτεία;

Γιώργης Μανουσάκης, Άνθρωποι και σκιές, εκδ. Αστρολάβος / Ευθύνη, 1995.

*Φωτογραφία: Βασίλης Κουντζάκης, Βελιγράδι, 2017

Κώστας Ανδρουλιδάκης

Η περιπέτεια των τεσσάρων τοίχων (Μέρος πρώτο)

[…]
Ποια είναι η ρίζα του δέους;
Να παραπατάς μεθυσμένος
στο πεντάγραμμο των πέντε αισθήσεων
ή να παρελαύνεις αγέρωχα
μέσα στις υπόλοιπες;

Μια θαρραλέα παρουσία
αγαπημένη
ένοχα αναμάρτητη
σαν μάνα που λατρεύει
τ’ αχάριστα παιδιά
επειδή ακριβώς δεν το αξίζουν,
μια τέτοια παρουσία
υψώνεται μπροστά
με το κηρύκειο
και μου χαράζει το δρόμο.
Για να γευθώ
πόσο στοιχίζει μια αχτίνα
τώρα που η ζωή μας
ενώ ήτανε να γραφτεί αλλιώς
γράφτηκε στο ψέμα.
Και με προτρέπει
να δεθώ στο φως το εξώτερο
που με σφιγμομετρεί
αιχμαλωτίζοντας τις αρθρώσεις της ψυχής μου
στις χειροπέδες τις πιο ατσάλινες, των άστρων.

Κώστας Ανδρουλιδάκης, Το μυστικό τετράδιο, εκδ. Διογένης, 1985Α, εκδ. Εκάτη, 2019Β.   

*ο πίνακας είναι του Jim Smeltz

Αριστείδης Βουγιούκας

ΒΑΒΥΛΩΝΑ, 00.05 ΩΡΑ ΓΚΡΙΝΟΥΙΤΣ

Του Κώστα Ι. Καλατζή 

Γρήγορα ερήμωσαν οι δρόμοι της πόλεως.
Μόλις είναι περασμένα μεσάνυχτα.
Ρίχνει χιονόνερο απόψε.

Στη λεωφόρο με τις μαδημένες πιπεριές
σβήνει το στρίγγλισμα μέσα στη νύχτα
του κίτρινου τραμ του τελευταίου.
Απομένουν οι πολύχρωμες αφίσες πάνω στις στέγες
κι οι βιτρίνες στολισμένες σαν Επιτάφιοι.
(Να θυμηθώ να γράψω στην ξαδερφούλα μου
να κάτσει στο χωριό πλάι στο παραγώνι.
Στις πολιτείες που δε νυχτώνει
κάνει κρύο πολύ άμα ανάψουν τα φώτα).

Αυτή η γραβάτα με τα πλουμιά
πολύ πηγαίνει με το χρώμα των ματιών μου.
Με τη σφιγμένη γροθιά μου θα διαλύσω τις τζαμαρίες
και να καταπατήσω θα ΄μπω το χρυσάφι, το μετάξι και τον άργυρο.
Εκεί ποζάρει το άγραφτο βιβλίο μου εν καιρώ,
εκεί πλάι στο μεγάλο συγγραφέα
που έχει απέλθει προσωπικώς.
[...]


Α. Βουγιούκας (Στα προάστια της Βαβυλώνας, 1953)

 *Ο πίνακας είναι της Αγγλίδας ζωγράφου Lesley Oldaker

Σταύρος Μίχας

                     O ΚΗΠΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ

                     'Ενας ήλιος

                      κι ένας κήπος

                      και μια στάλα νερό

                      να ξεδιψάσει η σκέψη σου.   

                      Ανεβαίνεις

                      τη σπείρα των ωρών

                      μέχρι την κορφή της μέρας.

                      Ο κήπος γνωρίζει:

                      Την άλλη όψη σου

                      την άδεια.

                      Ο κήπος σου έμαθε ν' ακούς:

                      Το λαχάνιασμα απ' τις ρίζες

                      το χρόνο που χτυπά

                      σα ξύλινο μπαστούνι

                      το γέλιο του φωτός και του νερού.

          

                      Ο κόσμος μισάνοιξε:

                      Είναι καιρός να γκρεμίσεις το σπίτι σου

                      ν' ανάψεις τα καντήλια των δέντρων

                      να χαϊδέψεις τα βουνά και τα ποτάμια

                      και να χυθείς στο άπειρο.

                      Σταύρος Μίχας, Δυτικά ο κήπος, εκδ. Μανδραγόρας, 2004.