Σφυρή - Το κρεοπωλείο των μοναχικών

ΑΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ Η' ΑΓΡΙΟΧΟΡΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ

Είναι ό,τι δεν ξέρω
Είναι η στιγμή
Μετέωρη αφασική στερεωμένη
Που δεν παραχωρεί
Τη σειρά στην επόμενη
Όπως πρέπει κανονικά να γίνεται
Είναι κρεμασμένη
Στο καρφί του χρόνου
Που φοράς μια κρύα ημέρα
Να βγεις στον κήπο
Να δεις
Αν τα λουλούδια βρίσκονται στη θέση τους

Ζιζή Σφυρή, Το κρεοπωλείο των μοναχικών, εκδ. Γκοβόστης, 2015

Γιώργος Κακουλίδης

Πίστεψα και αγρίεψα
σήμερα των Φώτων βρέχει
κι ο κόσμος στην προκυμαία στην ώρα του
γιατί σε όλα τα πράγματα
μια ώρα υπάρχει
όμως αυτός που σηκώνει το σταυρό
νέος λαμπρός είναι
και χτυπάνε τα σήμαντρα τα παιδιά
πουλιά έρχονται κατ' επάνω μου
αν αντέξει η καρδιά μου
σαν βάρκα θα τη λύσω
θα βάλω τα πόδια μου
επάνω στο κύμα.

Γιώργος Κακουλίδης, "Το χρώμα της ορχήστρας", εκδ. Καστανιώτη, 1989.

Δημήτρης Ξυδερός

Belle epoque

«Hear my vow before I go,

Ζωή μου, σᾶς ἀγαπῶ.»Lord Byron

Δεσποινίδες φευγάτες, μιας Belle Époque•

ολίγον μοδάτες, ολίγον κλασικές.

Σε λουτροπόλεις παθαίνουν κανένα αμόκ,

για δες ‘τες, για δες ‘τες, πως παίζουν γυμνές.

Τα τρόλεϊ κάνουν συχνά καμπαρέ,

και καθρεφτίζονται και βάφουν τα χείλη.

Κι αράζουν Εξάρχεια να πιούνε καφέ,

μεθάνε, προσεύχονται κι ανάβουν καντήλι.

Με τις επτά τους ψυχές σα γάτες χαϊδεύουν,

πεθαίνω στην μπέρτα μου να τις τυλίγω…

Και να λικνίζονται αργά πως λατρεύουν,

ουρλιάζω σα δαίμονας, κάνω να φύγω.

Κι όταν το φόρεμά τους αγγίζουν υγρό,

το σονέτο το φτύνω• καληνυχτίζω εδώ!

Δημήτρης Ξυδερός, vakxikon.gr, Τεύχος 25, Μάρτιος 2014. 

*The Vampires Kiss - Max Ernst

Αλέξανδρος Σχινάς

Το άνθος.

Αυτό το άνθος δεν πρέπει νάτανε για μας
Εμείς κατηναλώσαμεν ολόκληρον τον χρόνον της ημέρας μας
Σε αφελείς και αδέξιες επιδόσεις.
Ατημέλητοι, με το χέρι στην τσέπη, περιπλανήθημεν
Ανά τους δρόμους και τας πλατείας αυτής της πόλεως.
Ιδανικά αδιάφοροι, εγκαταλείψαμε την προσοχή μας
Σε κάθε λογής επουσιώδεις περισπασμούς.
Σπαταλήσαμε απερίσκεπτα την περιουσία μας,
Αγοράζοντας και μασουλώντας συνεχώς
Στραγάλια και παστέλια και μαντζούνια!
Είναι, νομίζομεν, περιττό να τονισθή
Ότι απέσχομεν από κάθε σκέψη σχετικής με συστηματικάς δραστηριότητας-
Ή, πόσω μάλλον, με ιπποτικά κατορθώματα
Ή ιδανικούς έρωτες και τα παρόμοια.
Κυρίως ειπείν: απέσχομεν από πάσαν σκέψιν!
Αυτό το άνθος, επομένως, δεν πρέπει νάτανε για μας.
Γιατί, όταν περί το μεσονύκτιον, επιστρέφοντας,
Διερχόμεθα από εκείνον τον ημίφωτο δρομάκο,
Όταν, λέγω, πίσω από τα βαριά παραπετάσματα
Του υψηλοτέρου παραθύρου ενός παμπάλαιου μεγάρου
Πρόβαλε κείνο το αβρό παρθενικό χεράκι
Και μας το επέταξε τρέμοντας,
Εμείς, όλως ανέτοιμοι και αναρμόδιοι ως είμεθα,
Το αρπάξαμε μηχανικά στον αέρα
Και το φάγαμε-
Το άνθος! Καταλαβαίνετε?
Το φάγαμε, το μασουλήσαμε και αυτό,
Με την ίδια ακριβώς ανευθυνότητα
Που όλη τη μέρα μασουλούσαμε
Στραγάλια και παστέλια και μαντζούνια!..
Ώ ! ασφαλώς, ασφαλώς!
Αυτό το άνθος δεν πρέπει,
Δεν μπορεί να ήτανε για μας!..

Άλεκ Σχινάς, Περ. "Στάχυς", 1952.

Κωστής Νικολάκης

ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΣΤΟΧΟΣ

[...]

Σήμερα, απ' όλα γεμάτοι,
μας λείπει ο λόγος.
Τα χέρια πέτρινα δεν κάνουν κύκλο
να σε χωρέσουν στην αγκαλιά μου.
Τώρα ο χρόνος άλλο χρόνο μας προσφέρει
κι η σκέψη ανήμπορη να τους χωρέσει.
Όμως τα παλιά, πιο παλιά
μας τρώνε το σήμερα.

Ένα λόγο σού λέω
γερμένος στον κορμό του δέντρου,
ακούω τους κραδασμούς της καρδιάς του
που χόρευε, εκείνο το απόγευμα,
ανυπόμονο να μεθύσει
με τη δροσιά της νύχτας.
Κι ο λόγος άλλο λόγο θέλει.
Κι ο κλώνος στον κλώνο φυτρώνει.
Κι η αγάπη μες στην αγάπη ζει.
Έτσι ήταν κάποτε.
Τώρα χάθηκε το χώμα
που ακουμπούσε το πέλμα.

Χαθήκαμε.
Μα θα βρεθούμε πέρα από το δρόμο.

Κωστής Νικολάκης, Ήχος Χάλκινος, 2011, εκδ. Εκάτη.