ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ
Δεν λυπάμαι τους κήπους
και τις δεξαμενές στα απομακρυσμένα κτήματα,
που τα γαβγίζουν αγριόσκυλοι και κυπριά με αλυσίδες.
Λυπάμαι μόνο τα καλοκαιρινά παπούτσια,
που μια βόλτα μ’ αυτά με σήκωσε απ’ τη γη
σ’ ένα καινούργιο ύψωμα.
Δεν λυπάμαι τα φρεσκοσιδερωμένα πουκάμισα,
τις πούλιες ενός γυναικείου φορέματος
που ψεύδονται πως είναι τ’ άστρα της νύχτας.
Λυπάμαι μόνο τα καλοκαιρινά παπούτσια,
το σέλωμά τους, το κουτί τους,
που μυρίζει ξεχαρβάλωμα και κόλλα UHU.
Δεν λυπάμαι τα φοινικόκλαδα
που θ’ ακουμπούσαν στη θάλασσα κάποτε,
το κατά κύματα στριμωξίδι των εκπτώσεων
για ένα κουπόνι χορτοφαγίας στα mall.
Λυπάμαι μόνο τα καλοκαιρινά παπούτσια
που θα τρίβεται και θα ξεφτίζει το κατσικίσιο δέρμα τους
απ’ την κίνηση της ζωής και το αδιανόητο πεπρωμένο.
Χάρης Μεγαλυνός, «Πενήντα», εκδ. Ίκαρος, 2018.
