Σταύρος Ζαφειρίου

Εωθινόν 

Κάθε φορά που κατεβάζει ο κυνηγός ένα πουλί 

κάτι επαναλαμβάνεται στον χρόνο. 

Δεν είναι μόνον η ηχώ της ντουφεκιάς,

(το αίμα ράβει σαν κλωστή την ενδυτή του αέρα)

μα και η πτώση της ζωής που κάνει κύκλους.

Που κάνει κύκλους, κύκλους, κύκλους,

κύκλους, κύκλους,

το άβατο ξετυλίγει τ' ουρανού,

τυλίγοντας του εωθινού τα μετακόσμια ξόρκια. 

Κάθε φορά που κατεβάζει ένα πουλί ο κυνηγός,

μες στον καθρέφτη του πρωινού

αποτραβιέται ο χρόνος.

Έξω αφήνει μόνο μια στιγμή 

μετέωρη, σαν κόκκινο φτερό, 

πάνω απ' το σώμα. 

Μια ολομόναχη στιγμή,

ν' αντανακλά τον θάνατο στο σώμα. 

Σταύρος Ζαφειρίου, Σώματος Λόγος, εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2004. 

Τρία ποιήματα του Κώστα Καναβούρη

ΔΙΑΚΟΠΕΣ

Επιχειρώ νυχτερινές διακοπές
με τρόλεϊ στο τελευταίο δρομολόγιο
με τρόλεϊ που φεύγουν στην ομίχλη
αδειάζει τρέχοντας η πόλη
θα μπορούσαμε, ίσως, να περάσουμε
απέναντι ̇ στην Πέργαμο.

~*~

ΣΚΑΚΙ

Ποτέ δεν παίζουν σκάκι
κάτω απ' τις ανθισμένες πορτοκαλιές
ιδιαίτερα τις νύχτες με φεγγάρι.
Είναι αντίθετο στη λογική της άνοιξης.

Μπορεί και της ιστορίας.

~*~

ΧΟΡΟΣ

Εμπιστεύθηκα τις βροχές του Γενάρη
και τις ακολούθησα κατά πόδας.
Γιατί το χειμώνα, που οι νύχτες δυσκολεύονται,
επιτέλους το χώμα γύρω στ' αγάλματα μαλακώνει.
Τότε κρεμάω στον Ηνίοχο μια επιγραφή.
ΠΡΟΣΟΧΗ, ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ.
Τραβιέμαι στο μέσα μέρος
μιας ενάλιας ταβέρνας
δίχως να νιώσεις έρχομαι
αβάσταχτα ν' αγαπηθούμε. 

*Τα ποιήματα είναι από τη συλλογή του Κώστα Καναβούρη "Νυχτολόγιο χειρός" και αντλήθηκαν από την ανθολογία 11 Ελλήνων Ποιητών με τίτλο "Φώτα Πορείας, 1" (εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 1988). 

*Ο πίνακας είναι του Rodgers Naylor

Ο άγγελος του νότου

Οι εκδόσεις EKATH
σας προσκαλούν στην παρουσίαση του νέου βιβλίου
του Σταμάτη Φίφη με τίτλο

Ο άγγελος του νότου

την Τρίτη 15 Οκτωβρίου και ώρα 19:30
στο βιβλιοπωλείο ΜΩΒ ΣΚΙΟΥΡΟΣ, πλατεία Καρύτση 3 Αθήνα.
Ποιήματα θα διαβάσει η συγγραφέας Ανδρονίκη Μαστοράκη.

Το βιβλίο παρουσιάζουν οι
Τζίνα Τριανταφύλλου, Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ
και Βασίλης Κουντζάκης, ποιητής.

Στις 15 Οκτωβρίου, στο βιβλιοπωλείο "Μωβ Σκίουρος" επί της πλ. Καρύτση, προλογίζω την όγδοη ποιητική συλλογή του Σταμάτη Φίφη "Ο άγγελος του νότου" (εκδ. Εκάτη, 2019).
Ο Σταμάτης Φίφης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961. Με την ποίηση έχει μια σχέση από τα εφηβικά του χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του '80. Ανήκει, αν και εξέδωσε για πρώτη φορά λίγο αργότερα (1990) στην ποιητική γενιά του '80, τη λεγόμενη "γενιά του ιδιωτικού οράματος". Η σπουδαία ανθολογία των Στεφανάκι - Χουρδάκη τον είχε συμπεριλάβει.
Με αφορμή το βιβλίο θα ψηλαφίσουμε μια ποιητική διαδρομή τριών δεκαετιών κι ας ανήκει στα όχι εμφανή και όχι περιζήτητα, αφού αποτελεί αθόρυβη κι επί της ουσίας προσωπική κατάθεση.

Β. Κ.

Έφη Καλογεροπούλου

[...]
O ύπνος σαν άλλος εφιάλτης των παρόντων και των
απόντων τα σώματα συνημμένα ριγμένα μέσα σε αυτήν
τη μηχανή του χρόνου που διαρκώς περιστρέφεται σαν
το νερό στο κρύσταλλο μέσα και χάρτες χαράζει στο
βλέμμα στην καρδιά της όρασης στην καρδιά του κόσμου
έτσι που ο χρόνος σε φως ξεσπάει η φωτιά της φύσης
ρίχνει λιωμένο μέταλλο ποτίζει τις πληγές και το αίμα
περιπλανώμενο ανάμεσα σε μας και στο στρογγυλό του
καθρέφτη μάτι που μας ακολουθεί μια μουσική γεννάει
εκεί που τα παράθυρα της ψυχής τα χέρια μας ανοίγουν
σαν άλλες των φτερών ανταύγειες μια προσευχή μια
περιπλάνηση για το Αλλού του κόσμου τούτου.

*απόσπασμα από τη συλλογή "Έρημος όπως έρωτας" της Έφης Καλογεροπούλου, εκδ. Μετρονόμος, σειρά ποιείν, 2015.

Σταύρος Μίχας

                     O ΚΗΠΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ

                     'Ενας ήλιος

                      κι ένας κήπος

                      και μια στάλα νερό

                      να ξεδιψάσει η σκέψη σου.   

                      Ανεβαίνεις

                      τη σπείρα των ωρών

                      μέχρι την κορφή της μέρας.

                      Ο κήπος γνωρίζει:

                      Την άλλη όψη σου

                      την άδεια.

                      Ο κήπος σου έμαθε ν' ακούς:

                      Το λαχάνιασμα απ' τις ρίζες

                      το χρόνο που χτυπά

                      σα ξύλινο μπαστούνι

                      το γέλιο του φωτός και του νερού.

          

                      Ο κόσμος μισάνοιξε:

                      Είναι καιρός να γκρεμίσεις το σπίτι σου

                      ν' ανάψεις τα καντήλια των δέντρων

                      να χαϊδέψεις τα βουνά και τα ποτάμια

                      και να χυθείς στο άπειρο.

                      Σταύρος Μίχας, Δυτικά ο κήπος, εκδ. Μανδραγόρας, 2004.

Κίμων Ρηγόπουλος

ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ


Θα έπρεπε να υπάρχει ένας τρόπος
ένας ιπτάμενος έρωτας ίσως
μια αδέσποτη ατμομηχανή
ή ο άνθρωπος βουνό
και μερικά βατόμουρα στα βιβλιοπωλεία
Θα πρέπει να υπήρχε ένα τρόπος
πολύ πριν την Ευρώπη και την Ασία
όταν ο θάνατος ήταν τρόπος ζωής
και οι γυναίκες στέλναν τον οργασμό τους
στον ουρανό
Παρασύρομαι απ’ την αλήθεια των εφημερίδων
ενώ θα έπρεπε να υπάρχει ένας τρόπος
ένα σφυρί στο κεφάλι του κόσμου
μια μουσική απουσία του λόγου 
Κρατώντας μια προσφυγική φωτογραφία
πουλάω στη γύφτισα το ανήλικο όνειρο και
πυροβολώ
δε θέλω να είμαι μια γλυκιά ανάμνηση

Κίμων Ρηγόπουλος, Ο άτυχος ραβδοσκόπος, εκδ. Διογένης, 1984.

Σταμάτης Φίφης

ΛΥΣΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ

Πολλά απ' όσα γράφω έχουν ειπωθεί μα δεν έγιναν.
Στεριές που διαβήκαμε άλλαξαν μαζί με τους καιρούς.
Μείναν τα λόγια που 'παμε, άνεμος στο χρόνο.
Τώρα η πολιορκία λύθηκε και είμαστε ελεύθεροι.
Ελεύθεροι για το τέλος, εκεί που ποτέ δεν περιμέναμε.
Αν κάποτε με δεις, θα καταλάβεις πόσο άλλαξα.
Πόσες νύχτες πέρασα προσμένοντας να με δεις.

~*~

1996-97

[...]
Στα εννιακόσια ενενήντα έξι
δεν υπήρχε πια στιγμή
που να μπόραγε κανένας,
να πιστέψει στη ζωή.

Τώρα στα ενενήντα εφτά
ψάχνεις μόνο για λεφτά
κι εγώ του ονείρου μου την πόρπη
την πόρνη αγάπη μου την πρώτη.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΦΙΦΗΣ ΣΕΡΕΝΑΤΕΣ ΚΑΙ ΝΥΚΤΩΔΙΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΩΣΥΝΗΣ, ΕΚΔ. ΕΚΑΤΗ, 1997.

Γιώργος Κακουλίδης

Πίστεψα και αγρίεψα
σήμερα των Φώτων βρέχει
κι ο κόσμος στην προκυμαία στην ώρα του
γιατί σε όλα τα πράγματα
μια ώρα υπάρχει
όμως αυτός που σηκώνει το σταυρό
νέος λαμπρός είναι
και χτυπάνε τα σήμαντρα τα παιδιά
πουλιά έρχονται κατ' επάνω μου
αν αντέξει η καρδιά μου
σαν βάρκα θα τη λύσω
θα βάλω τα πόδια μου
επάνω στο κύμα.

Γιώργος Κακουλίδης, "Το χρώμα της ορχήστρας", εκδ. Καστανιώτη, 1989.