Βασίλης Κουντζάκης, Το απέναντι κάθισμα

Ενρίκε Λιν (Enrique Lihn)

ΝΟΣΤΡΑΔΑΜΟΣ 

Το μέλλον δεν είναι αυτό που θα έρθει 

(γι' αυτό γνωρίζουμε περισσότερα κι από όσα αυτός νομίζει)

το μέλλον είναι η απουσία 

που θα είμαστε εσύ κι εγώ 

η απουσία που κιόλας είμαστε 

αυτό το κενό 

που αυτή την ίδια στιγμή πεισματώνεται σ' εμάς. 

Pedro Lastra, από τη συλλογική δίγλωσση έκδοση "Ενρίκε Λιν: Άστρο μοναχικό στη γραμμική ακινησία του τίποτα", μτφ. Ρήγας Καππάτος, εκδ. Εκάτη, 2016.

Μεταμοντέρνα Αμερικανική Ποίηση

Η τέχνη είναι αγγαρεία, όταν σκέφτομαι κάτι ανιαρό

Charles Bernstein 

~*~

Κι απ' όλες τις φωτιές που μέσα μου πεθαίνουν,

υπάρχει μια που καίει σαν τον ήλιο

μπορεί σαν μέρα να μη φωτίζει την προσωπική μου ζωή,

τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους,

ή το φέρσιμο μου προς την κοινωνία,

αλλά μου λέει πως η ψυχή μου έχει ίσκιο. 

Gregory Corso 

Η Μεταμοντέρνα Αμερικανική Ποίηση, εισαγωγή - ανθολόγηση - μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς, εκδ. Κουκούτσι, 2017.

Τσαρλς Σίμιτς (Charles Simic)

ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

Στην πρώτη σελίδα του βιβλίου των ονείρων μου

Είναι πάντα βράδυ

Σε μια κατεχόμενη χώρα.

Ώρα πριν την απαγόρευση της κυκλοφορίας.

Μια μικρή επαρχιακή πόλη.

Τα σπίτια κατασκότεινα.

Οι προσόψεις των καταστημάτων κατεστραμμένες.

Είμαι στη γωνιά ενός δρόμου

Όπου δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι.

Μόνος και δίχως πανωφόρι

Έχω βγει έξω για να ψάξω

Ένα μαύρο σκυλί που απαντά στο σφύριγμά μου.

Έχω ένα είδος αποκριάτικης μάσκας

Που φοβάμαι να φορέσω.

(μτφ. Κώστας Λιννός)

Βασίλης Κουντζάκης, Βίωμα

*Ένα ποίημα από την ανέκδοτη συλλογή "Τηλεφωνικός θάλαμος" στο έντυπο "Ποιητές χωρίς ποιήματα" (Τεύχος 20 - Φθινόπωρο 2022).

ΒΙΩΜΑ 

Υπάρχει ακόμα το αίμα 

επίδοξων κυνηγών

μηνύματα, αρνήσεις των φίλων 

άνθρωποι που προσπαθούν 

να αποσπάσουν κάτι

ανάσες κολλημένες στο πλαστικό

στον μέσα κήπο φουντώνει 

η εικόνα του ακατόρθωτου

τα λόγια σου δεν είναι βγαλμένα 

από σκακιέρες ή παραμύθια

όσο κι αν παραμένεις ρομαντικός

για τους ρεαλιστές

κρατώντας μια λεκάνη

γεμάτη χαμηλό φως

όπως πρέπει να πράττει 

καθένας στη ζωή του.

Β. Κ.

Άρης Ταστάνης, Δύο ποιήματα (αποσπάσματα)

*Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Παραλύτων στις 3 Δεκεμβρίου. Ο Άρης Ταστάνης (1953- 2013) ήταν ποιητής που έπασχε από μυική δυστροφία και ήταν παράλυτος από 20 ετών.

Η ΛΑΧΤΑΡΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΛΥΤΩΝ

…Λαχταρούμε,

τα χνάρια μας στην παραλία

με ηλιοβασίλεμα

άνεμος θαλασσινός να τα σβήσει.

Λαχταρούμε

από το γείσο των πέτρινων γεφυριών

να εμπιστευτούμε στους γερανούς

την ονειροπόλησή μας.

Λαχταρούμε,

όταν τ’ όνομά μας περιπαιχτικά λαλούν,

στου πελάγου τις απαγορευμένες αρτηρίες να φτερουγίσουμε. Λαχταρούμε,

η ανάσα μας σαν αμυγδαλιάς ανθός

στις κουπαστές των δουλεμπορικών χάδι στοργικό να είναι…

Αχ λαχτάρα!

Πάντα μακρινή κι ανεξήγητη…

Σαν τους σπασμούς στα μαραγκιασμένα κορμιά μας και σαν του άγνωστου ωκεανού τη νοσταλγία…

***

ΣΤΙΓΜΑ

Κάποτε, μπορεί κι αύριο.

Μικρόψυχα θα σε πικράνουν πάλι

και θα δείξουν αίτιο για όλα

το παράλυτο σώμα σου…

Πολλοί, είναι βέβαιο,

θ’ αλλάξουν το βηματισμό τους,

να μη περάσουν κάτω

απ’ το παράθυρό σου

κι άλλοι αφού θα έχουν αποστειρώσει

τα χέρια τους,

φτύσει στον κόρφο τους,

θα σου μιλήσουν

για υπομονή

κι εγκαρτέρηση…

*Πηγή: Γιάννα Βλάχου (Gianna Vlachou)

**Η εικόνα της φωτογραφίας είναι έργο του Bill Bruckner

***Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο ποίησης του Δημήτρη Τρωαδίτη "To Koskino".

Βασίλης Κουντζάκης

*Στο τεύχος 46 του περιοδικού "Τα Ποιητικά" (Ιούλιος - Σεπτέμβριος 2022), δύο ποιήματα από την ανέκδοτη συλλογή "Τηλεφωνικός θάλαμος".

Άγης Μπράτσος

4

Πεσμένοι απόψε οι σφυγμοί της αντοχής.

Αναστενάζεις μήπως και γίνεις θάλασσα.

Στο θαμπωμένο τζάμι επιθυμίες γλυστρούν.

Ευανάγνωστα γράμματα προεκτείνουν το βλέμμα

στην όψιμη θέα του κόσμου.

Κρυφοκοιτάζεις το μέλλον άναυδη,

για το χθες και το σήμερα που κορυφαία στέκουν.

Ώστε αυτό είναι ο χρόνος, μια θαμπή επιφάνεια.

Απόψε ιδανικά διαγράφει κατ' απαίτηση,

αμφισβητώντας όσα μοιάζουν με παραίτηση.

Απόψε τα δάχτυλα αγγίζουν τον χρόνο, για ελάχιστο

διάστημα,

μια και ταχέως γυρνούν όλα στο φυσικό τους

παράστημα.

Άγης Μπράτσος, Prima Vista, εκδ. Οδός Πανός, 1995.

Δημήτρης Κονιδάρης

Φόβος 

Φόβος είν' οι αφίξεις που μαστίζουν 

τα δωμάτια, 

τα ευπαθή τους πράγματα.

Ο καιρός περνάει 

κι ο χαρακτήρας μου αλλάζει.

Περνάει ο καιρός κι ο χαρακτήρας μου

φθίνει 

όπως του κουρασμένου τραγουδιστή η φωνή

(χαράματα σε κέντρο διασκεδάσεως)

ή όπως φθίνουν οι μύες του χεριού του σερβιτόρου

που συγκεντρώνει τ' άδεια πιάτα. 

~*~

Αναβίωση 

Η χάρη εκείνης της αναβίωσης

αδύνατο να περιγραφεί. 

Οι φήμες μιλούσαν 

για ενσαρκώσεις ομορφιάς

για αποθεώσεις ωραίων προσώπων

κι ήταν κατώτερες απ' όσα αξιώθηκαν 

να δουν 

τα τυχερά μάτια μας

(την ευδοκία των βλεμμάτων μεταφέρω κυρίως

για να μη ξεχαστεί).

Δημήτρης Κονιδάρης, Οικείος, 1984.

Μπίλη Βέμη

Τα φώτα είναι που κάνουν τα χρώματα

να υπάρχουν 

κι ας το ξεχνάμε

~*~

Ποιήματα που βουλιάζουν ολοένα

που δεν τα ανάσυρε κανείς

Ποιήματα που βουλιάζουν ολοένα

Μπορείς να τα ξυπνήσεις; 

Μπίλη Βέμη, Τοπίο που σε λένε ποίημα, εκδ. Άγρα, 1987