Σταύρος Βαβούρης

I

Αυτή η γριά, κάτω από το δέντρο 

έδινε κάτι στον καθένα που περνούσε

ας έμοιαζε φτωχή ζητιάνα:

ένα ρόδι στον ένα 

μια χούφτα σταφίδες στον άλλον 

                 μαύρες ή ξανθές 

και στον άλλον και στον άλλον 

σ' όλους κάτι, τέλος πάντων 

και μ' ένα κύπελο νερό από μια στάμνα

που διατηρούσε δροσερή στη σκιά.

Εγώ άργησα,

κι όλα θα της είχανε τελειώσει φαίνεται.

Της είπα ωστόσο: καλησπέρα. 

Αυτή, ας μη μου 'δινε 

ας μη μου 'λεγε επιτέλους τίποτα,

ούτε και καλησπέρα.  

Γιατί ωστόσο, άραγε, γιατί 

με κύτταξ' έτσι, σα φαρμακωμένη 

κι έπειτα ανοίγοντας χωρίς μιλιά

                 τα χέρια 

μου 'δωσε δυο μούντζες,

μούντζες και «μαύρα φάσκελα»;

Σάμη, '79 

Σταύρος Βαβούρης, Carmina Profana, εκδ. Βιβλιοπωλείον της "Εστίας", 1983. 

Ηλίας Σιμόπουλος

Το Τραγούδι που Αρνιέσαι 


Τα μάτια δειλά
σαν κάτι που λάμπει και υποτάσσεται
στις φλόγες της καιόμενης βάτου

Ώρες πνιγηρές και η καρδιά
ένας ικετευτικός λαιμός που κλαίει

Εγκαταλειμμένα δέντρα
δέχονται τις μαχαιριές των κεραυνών

Ο ουρανός σπέρνει πυρκαγιές
κι ένα γαλάζιο φως αναδύεται

Θα 'ρθει το τραγούδι που αρνιέσαι
εαρινή γιορτή στο έκπληκτο σώμα

Ο καιρός δεν ανήκει μόνο στη θλίψη


Ηλίας Σιμόπουλος, Πέτρες, εκδ. Γκοβόστη, 1992.

*Ο πίνακας είναι του Βασίλη Προκόπου

Ανδρέας Κ. Οικονόμου

Αρχιτεκτονική

Λησμονημένα, παραπεταμένα χρώματα,
τ' ασημοκάστανα, τα σκούρα γαλανά του δειλινού,
τα φωσφορίζοντα τα χρυσοκόκκινα της νύχτας.

Και να μην ξεχνάς τις πικροδάφνες της αυγής
τη δροσερή εκείνη ώρα.

Δροσερά τα χείλη της αγάπης σου.

Ποιος ακουμπάει τη βαριά ανάσα του
στο όνειρό σου;

Ανδρέας Κ. Οικονόμου, Το χρυσό φεγγάρι, εκδ. Εκάτη, 2000.

*Ο πίνακας είναι του εικαστικού Ανδρέα Γιαννούτσου 

Κίμων Ρηγόπουλος

ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ


Θα έπρεπε να υπάρχει ένας τρόπος
ένας ιπτάμενος έρωτας ίσως
μια αδέσποτη ατμομηχανή
ή ο άνθρωπος βουνό
και μερικά βατόμουρα στα βιβλιοπωλεία
Θα πρέπει να υπήρχε ένα τρόπος
πολύ πριν την Ευρώπη και την Ασία
όταν ο θάνατος ήταν τρόπος ζωής
και οι γυναίκες στέλναν τον οργασμό τους
στον ουρανό
Παρασύρομαι απ’ την αλήθεια των εφημερίδων
ενώ θα έπρεπε να υπάρχει ένας τρόπος
ένα σφυρί στο κεφάλι του κόσμου
μια μουσική απουσία του λόγου 
Κρατώντας μια προσφυγική φωτογραφία
πουλάω στη γύφτισα το ανήλικο όνειρο και
πυροβολώ
δε θέλω να είμαι μια γλυκιά ανάμνηση

Κίμων Ρηγόπουλος, Ο άτυχος ραβδοσκόπος, εκδ. Διογένης, 1984.

Τάσος Πορφύρης

ΠΟΙΗΤΕΣ ΣΤΑ ΓΗΠΕΔΑ

Το μαγαζί πουλούσε ταριχευμένα πουλιά και ζώα
Σπάνια όστρακα σκελετούς ψαριών κι' ακόμα
Ζωντανά ζώα και πουλιά σε κλουβιά ψάρια
Σε ενυδρεία ο καθένας μπορούσε ν' αγοράσει
Τη θάλασσά του ή το δάσος του έτσι άρχιζε το
Κακό είχαν ζήτηση οι δολοφόνοι οι άρπαγες
Οι ταριχευτές και προχωρούσε με τους ποιητές
Που αράδιαζαν την πραμάτεια τους στις σελίδες
Των βιβλίων μαύρο ξεραμένο αίμα από
Παλιές πληγές τραβούσε το κοινό διάλεγε στίχους
Για μιαν ιστορία αγάπης στα μέτρα του τούς
Έδινε στους θορυβοποιούς που περίμεναν σαν σκύλοι
Το κόκκαλο συνεργοί κι' άλλοθι των ποιητών
Στο ανομολόγητο έγκλημά τους έπνιγαν τις
Κραυγές απόγνωσης του θύματος στη θέα του
Μαχαιριού σε αλαλαγμούς θριάμβου ανακατεμένους
Με τις ζητωκραυγές και τα χειροκροτήματα
Των μαντρωμένων στα βοσκοτόπια των γηπέδων.

Τάσος Πορφύρης, Η Πέμπτη Έξοδος, Σημειώσεις, 1980.

*Ζωγραφικό έργο Πέτρου Ζουμπουλάκη

Νιόβη Ιωάννου

Τα δέντρα

τα δέντρα ευθύνονται
δε μένουν
ποτέ σταθερά
αλλάζουν τοπία
ρίζες
ονόματα
κι όταν νυχτώνει
κρύβονται
στους έρημους κήπους
των σπιτιών
κρυφοκοιτάζουν
απ' τα σπασμένα παράθυρα
το φεγγάρι
τη μουσική που μόλις σταμάτησε
τα παιδιά που στέκουν ασάλευτα
στο σαλόνι

~*~

Ενός λεπτού σιγή

βρόμικο γαύγισμα ο αέρας
τι μένει
να πούμε στους ψιθύρους
τώρα που κόπασαν τα δάχτυλα
διαβάζω τις ρίζες
τα ποντίκια που στάζουν μελάνι
τα ξεχασμένα μαλλιά
που ζωντανεύουν στο κύμα
το αστέρι που έπεσε
και χάθηκε
μες στο παλιό μπαούλο
που ανασαίνει δειλά
του νεκρούς του

Νιόβη Ιωάννου, Πορτατίφ, εκδ. Μανδραγόρας, 2019.

*Ο παραπάνω πίνακας είναι της εικαστικού από τη Φινλανδία, Ulla Thynell.

Λουκάς Αξελός

Μόνο για μισήν ώρα απόψε


Τότε μέσα απ' τη διπλή σιωπή
αθόρυβα εισβάλλει η επιθυμία
κι ορμητικά ταράζει τα σεντόνια
για να χυθεί στις πεδιάδες των μηρών.
Αίσθηση άγρια,
Λευκή,
χωρίς θρησκείες και διαπιστευτήρια˙
έτσι,
εξαίσια καμωμένη,
μόνο για μισήν ώρα απόψε,
μυστικά.

Λουκάς Αξελός, Περιπέτεια ή Επιστροφή αρ. 2, εκδ. Στοχαστής, 1981.

Σταμάτης Φίφης

ΛΥΣΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ

Πολλά απ' όσα γράφω έχουν ειπωθεί μα δεν έγιναν.
Στεριές που διαβήκαμε άλλαξαν μαζί με τους καιρούς.
Μείναν τα λόγια που 'παμε, άνεμος στο χρόνο.
Τώρα η πολιορκία λύθηκε και είμαστε ελεύθεροι.
Ελεύθεροι για το τέλος, εκεί που ποτέ δεν περιμέναμε.
Αν κάποτε με δεις, θα καταλάβεις πόσο άλλαξα.
Πόσες νύχτες πέρασα προσμένοντας να με δεις.

~*~

1996-97

[...]
Στα εννιακόσια ενενήντα έξι
δεν υπήρχε πια στιγμή
που να μπόραγε κανένας,
να πιστέψει στη ζωή.

Τώρα στα ενενήντα εφτά
ψάχνεις μόνο για λεφτά
κι εγώ του ονείρου μου την πόρπη
την πόρνη αγάπη μου την πρώτη.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΦΙΦΗΣ ΣΕΡΕΝΑΤΕΣ ΚΑΙ ΝΥΚΤΩΔΙΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΩΣΥΝΗΣ, ΕΚΔ. ΕΚΑΤΗ, 1997.