Γιώργης Μακελάρης

λόγια αέρα

Τα καλοκαίρια σκάνε οι ψιψίνες

πέφτει η νύχτα και κινούν για το λιμάνι

μήπως και βρουν κανένα μικρό ψάρι

από αυτά που δεν τραβάν στην αγορά

τα πεταμένα στην προβλήτα απ' τον ψαρά 

με ύφος

εσάς, σας πρέπουν νύχια όχι πηρούνια.

Μα του ψαρά δεν του περνάει απ΄το μυαλό

πως οι ψιψίνες που κινούν για το λιμάνι

έχουν τα νύχια νυσταγμένα

και περπατούν με βήμα σαν αυτό που έχουν όσοι 

βγαίνουν από το κρατητήριο χαράματα Δευτέρας.

Γιατί στο κάτω κάτω και αυτές

κάτι ανάλογο ακούσαν

κάτι του στυλ

εσάς, σας πρέπουν κοκοβιοί όχι τσιπούρες.

Γιώργης Μακελάρης, Αύγουστος 2016  

*Το ποίημα και η φωτογραφία της ανάρτησης είναι από το blog του ποιητή 

https://stonedthinker.blogspot.com/

Χάρης Μεγαλυνός

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ

Δεν λυπάμαι τους κήπους 

και τις δεξαμενές στα απομακρυσμένα κτήματα, 

που τα γαβγίζουν αγριόσκυλοι και κυπριά με αλυσίδες.

Λυπάμαι μόνο τα καλοκαιρινά παπούτσια, 

που μια βόλτα μ’ αυτά με σήκωσε απ’ τη γη 

σ’ ένα καινούργιο ύψωμα.

Δεν λυπάμαι τα φρεσκοσιδερωμένα πουκάμισα, 

τις πούλιες ενός γυναικείου φορέματος 

που ψεύδονται πως είναι τ’ άστρα της νύχτας. 

Λυπάμαι μόνο τα καλοκαιρινά παπούτσια, 

το σέλωμά τους, το κουτί τους, 

που μυρίζει ξεχαρβάλωμα και κόλλα UHU.

Δεν λυπάμαι τα φοινικόκλαδα 

που θ’ ακουμπούσαν στη θάλασσα κάποτε, 

το κατά κύματα στριμωξίδι των εκπτώσεων 

για ένα κουπόνι χορτοφαγίας στα mall. 

Λυπάμαι μόνο τα καλοκαιρινά παπούτσια 

που θα τρίβεται και θα ξεφτίζει το κατσικίσιο δέρμα τους 

απ’ την κίνηση της ζωής και το αδιανόητο πεπρωμένο.

Χάρης Μεγαλυνός, «Πενήντα», εκδ. Ίκαρος, 2018.

Γιώργης Μανουσάκης (1933-2008)

Η ΑΛΛΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Εκείνη η άλλη πολιτεία
κάθεται στο βυθό της μνήμης
σαν αρχαίο ναυάγιο.
Κυματιστά σαλεύει
κομματιάζεται και πάλι ενώνεται.

Πίσω απ' τα κάγκελα
είν' ανθισμένοι οι κήποι της
κι οι σκιές του σούρουπου κουρνιάζουν
στις υγρές της κάμαρες.
Αργές κροτούν των αμαξιών οι ρόδες
στις πλάκες κι ήσυχα
ακούγονται οι ανθρώπινες κουβέντες.

Έζησα αλήθεια σε μια τέτοια πολιτεία;

Γιώργης Μανουσάκης, Άνθρωποι και σκιές, εκδ. Αστρολάβος / Ευθύνη, 1995.

*Φωτογραφία: Βασίλης Κουντζάκης, Βελιγράδι, 2017

Κώστας Ανδρουλιδάκης

Η περιπέτεια των τεσσάρων τοίχων (Μέρος πρώτο)

[…]
Ποια είναι η ρίζα του δέους;
Να παραπατάς μεθυσμένος
στο πεντάγραμμο των πέντε αισθήσεων
ή να παρελαύνεις αγέρωχα
μέσα στις υπόλοιπες;

Μια θαρραλέα παρουσία
αγαπημένη
ένοχα αναμάρτητη
σαν μάνα που λατρεύει
τ’ αχάριστα παιδιά
επειδή ακριβώς δεν το αξίζουν,
μια τέτοια παρουσία
υψώνεται μπροστά
με το κηρύκειο
και μου χαράζει το δρόμο.
Για να γευθώ
πόσο στοιχίζει μια αχτίνα
τώρα που η ζωή μας
ενώ ήτανε να γραφτεί αλλιώς
γράφτηκε στο ψέμα.
Και με προτρέπει
να δεθώ στο φως το εξώτερο
που με σφιγμομετρεί
αιχμαλωτίζοντας τις αρθρώσεις της ψυχής μου
στις χειροπέδες τις πιο ατσάλινες, των άστρων.

Κώστας Ανδρουλιδάκης, Το μυστικό τετράδιο, εκδ. Διογένης, 1985Α, εκδ. Εκάτη, 2019Β.   

*ο πίνακας είναι του Jim Smeltz

Αριστείδης Βουγιούκας

ΒΑΒΥΛΩΝΑ, 00.05 ΩΡΑ ΓΚΡΙΝΟΥΙΤΣ

Του Κώστα Ι. Καλατζή 

Γρήγορα ερήμωσαν οι δρόμοι της πόλεως.
Μόλις είναι περασμένα μεσάνυχτα.
Ρίχνει χιονόνερο απόψε.

Στη λεωφόρο με τις μαδημένες πιπεριές
σβήνει το στρίγγλισμα μέσα στη νύχτα
του κίτρινου τραμ του τελευταίου.
Απομένουν οι πολύχρωμες αφίσες πάνω στις στέγες
κι οι βιτρίνες στολισμένες σαν Επιτάφιοι.
(Να θυμηθώ να γράψω στην ξαδερφούλα μου
να κάτσει στο χωριό πλάι στο παραγώνι.
Στις πολιτείες που δε νυχτώνει
κάνει κρύο πολύ άμα ανάψουν τα φώτα).

Αυτή η γραβάτα με τα πλουμιά
πολύ πηγαίνει με το χρώμα των ματιών μου.
Με τη σφιγμένη γροθιά μου θα διαλύσω τις τζαμαρίες
και να καταπατήσω θα ΄μπω το χρυσάφι, το μετάξι και τον άργυρο.
Εκεί ποζάρει το άγραφτο βιβλίο μου εν καιρώ,
εκεί πλάι στο μεγάλο συγγραφέα
που έχει απέλθει προσωπικώς.
[...]


Α. Βουγιούκας (Στα προάστια της Βαβυλώνας, 1953)

 *Ο πίνακας είναι της Αγγλίδας ζωγράφου Lesley Oldaker