Νικόλας Ευαντινός

Ενεός...

μπροστά σε κάποιο νυχτερινό του Chopin.

Θεόρατη η σκιά του λεπτού της χεριού πάνω στη λεπίδα σελήνη. Τα μαλλιά της λευ-
τερώνονται και φτιάχνουν πεντάγραμμα για τριβελιστό τραγούδι των γρύλων. Οι
παράνυμφες λεμονιές την καμαρώνουν. Με τη μυρωδιά της φλούδας τους ραντίζουν
το στροβιλισμό της. Καθώς βαρυπατά τον αέρα της νύχτας, ανοίγονται πηγάδια σε
κάθε της βήμα, - στο βάθος τους το φεγγαρόφωτο πολλαπλασιάζεται. Η πίστα του
χορού της μια κοιλάδα νυχτερινών ουρανών. Καθώς λυγίζει στο πλάι το λαιμό, από τα
βλέφαρα γλιστράει μια ευχή - να πιανόμουν στην ουρά της βραδινής δροσιάς στον αυλό 
της σελήνης να χανόμουν. 

Ναι, πάει καιρός που μένω πίσω από το τζάμι να κοιτώ τον κήπο. Πάνω του πέφτουν
ψιχάλες. Σαν χαμηλόφωνες νότες λυγίζουν τα χέρια μου που κρατούν ένα άδειο φό-
ρεμα...

Νικόλας Ευαντινός, Ενεός, εκδ. Μανδραγόρας, 2012.

Απόστολος Θηβαίος

"ΕΛΕΝΗ"

Οι άνθρωποι, Ελένη,

οι μόνοι άνθρωποι των ασύλων, 

είναι καμωμένοι από σύρμα και λύπη.

Να έρθεις,

να φανείς,

να ρωτήσεις για την πορεία της υγείας μου,

ύστερα να κοιταχτούμε βαθιά,

μέχρι ολόκληρο το δωμάτιο να μυρίσει αγκαλιά.

Να μην τρομάξεις

που θα ξερνώ το φως από τα μάτια μου.

Να έρθεις, Ελένη, να φανείς,

να σταθούμε αμίλητοι εμπρός 

από τα απομεινάρια των καλοκαιριών...

Απόστολος Θηβαίος, "17", εκδ. Εκάτη, 2011.

*Φωτογραφία: Βασίλης Κουντζάκης, Αίγινα, 2016

Πέτρος Στεφανέας

ΥΠΟΔΗΜΑΤΑ ΧΡΩΜΑΤΙΣΤΑ


Σε κάθε σπίτι υπάρχουν τρία ζεύγη
    παπουτσιών τουλάχιστον

Για την κάθε μέρα
Για την εξοχή
Για τους γάμους και βαπτίσεις

Τα καφέ χρώματος είναι δικά μου
Τα κορδόνια υπομένουν το ίδιο πόδι
Το αναμένουν καλημερίζοντάς το
Το εγκαταλείπουν κάθε βράδυ
Ακόμα και οι κάλτσες προσαρμόζονται

Τα βερνίκια και τα βουρτσάκια
Είναι στα χέρια μου η συνθήκη υποταγής τους

Θυμάμαι τους λούστρους
Όταν ήμουν μικρός υπήρχαν τουλάχιστον πέντε
Στην οδό Ακαδημίας
Όπισθεν της Εθνικής Βιβλιοθήκης

Πονάνε τα πόδια μου από τότε


Πέτρος Στεφανέας, Μηχανισμοί Αντικυθήρων, εκδ. Το Ροδακιό, 2015.

Μαρία Θεοφιλάκου

ΒΙΚΤΩΡΙΑ

Δεν έχει τέλμα να βουτήξω το ψωμί μου
Ούτε και τέρμα ν’ αποθέσω τα μπαγκάζια μου
Όλο τ’ αδράζω από τη σκόνη κι αυτά ξανακυλάνε
Μέρα τη μέρα σε σταθμούς που όλο τρέχουν
μοιάζω να είμαι εγώ σταματημένη,
ονειροπόλα καρτερώντας μια αποβάθρα
Κι εσύ αν είσαι φίλος
κάνε τα μάτια σου πως καθαρίζεις
Όποιος κι αν φεύγει από τους δυο,
αν φεύγει,
είμαστε μόνοι

Μαρία Θεοφιλάκου, ΑΝ[ΩΝ]ΥΜΑ, εκδ. Δωδώνη, 2010.

Βαγγέλης Κούτσης

ΠΕΝΤΟΒΟΛΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ

Επιβεβαιώνοντας τη ρωγμή του σφυγμού
ανατρέποντας τη ροή της ειμαρμένης
κι επιλέγοντας την υποκατάσταση της επιθυμίας
τόσο αντιφατικά σου χάρισε ο ωκεανός
του λόγου τη ρύμη
της αρμύρας το βάλσαμο
του ανέμου το μοιρολόι

του ανέμου που αναιρείται
του ανέμου που αλυχτά
στο μέτωπό σου αντιμέτωπος.

Λυτρωτικός σαν οργασμός
σαν έρωτας
σαν θάνατος.

Βαγγέλης Κούτσης (Ασημένιος), Τοις "κύνων" ρήμασι πειθόμενοι, εκδ. Προμετωπίδα, 2013.