Δανάη-Ουρανία Σκεύη

[...]
Ένα παράπονο ίσως 
του λουλουδιού που δεν μυρίστηκε
του μουσικού που δεν τον άκουσε κανένας.

[...]

Σαν άχνα ένα χάδι όταν φύσαγε η κουρτίνα 

προς το βράδυ ανεμίζοντας την αναπνοή του νυχτολούλουδου. 

Κι έτσι συνεχίζονταν η ζωή κι ας μην ξέραμε 

γιατί η αγάπη συγχρονίζεται στην ατμόσφαιρα όλων των 

ανθρώπων.

Δανάη-Ουρανία Σκεύη, συλλογή "Δορυφόρος - Έκλαμψη - Πρωτοαστέρας", εκδ. Εκάτη, 2006.

Ταστάνης - Η άλλη πολιτεία

Η ΑΛΛΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Η πολιτεία απόψε

έχει γυαλίσει τα δόντια της.

Φοράει όπιουμ 

κάτω από συνθετικό γουναρικό 

και ψωνίζεται από Συγγρού μέχρι Σαρωνίδα.

Γιατί να σε ξέρει; 

Κι αν σε ήξερε γιατί να σε θυμάται;

Η παγωμένη σάρκα σου

στο τσιγγέλι των αζήτητων.

Δωμάτιο σκοτεινό. 

Νικοτίνη και φαινοθειαζίδη. 

Μαραμένα ροζ τριαντάφυλλα στο νεροπότηρο. 

Σκορπισμένα περιοδικά ποικίλης ύλης. 

Τα μάτια σου ανήμπορα να τρυπήσουν 

τους λεκιασμένους τοίχους. . .

Καλύτερα έτσι. 

Να μη δεις τα φώτα που τώρα τρέμουν ηδονικά

μα σε λίγο θα 'ναι όπως το λιωμένο χιόνι 

πάνω στο χώμα. . .

Είναι ώρα να καλέσεις τους φίλους σου. 

Όσοι απόμειναν.

Θα 'ρθουν.

Το μπουκάλι άνοιξε. 

Μοίρασε τσιγάρα στο τραπέζι. 

Πριν σημάνουν μεσάνυχτα ξεκλείδωσε την πόρτα.

Αλλά

πες τους να 'ρθουν από τον πίσω δρόμο.

Να μη δουν τη λεωφόρο. 

Γιατί θα κουραστείς με λόγια να εξηγήσεις. . .

Αρκετά περίμενε ο Πήγασος 

μακρυά

στην άλλη πολιτεία να σας πάει.

Άρης Ταστάνης, Νυχτερινές Στάσεις, εκδ. Διογένης, 1985.

Φίφης - Και αν κάποτε

ΚΑΙ ΑΝ ΚΑΠΟΤΕ

Ποια αρχή, ποιο τέλος αποζητά ο ποιητής

με στίχους να περιγράψει;

Μοιάζει πολυτέλεια

η ποιητική στην εποχή μας

κρυμμένη στις γωνιές των δρόμων 

δεν αφορά σχεδόν κανέναν αναγνώστη,

κανένα πνεύμα, καμιά ψυχή.

Ο κόσμος φαντάζει κενός

μέσα στην τρέλα και την αγωνία 

προσπαθεί ν' αγκιστρωθεί από κάπου, 

να επιβιώσει, διψασμένος για στιγμές ευτυχίας.

Ψάχνει το λόγο, μα το λόγο 

δεν τον κατανοεί, για να πάρει κουράγιο

παρηγοριά, χαρά και συγκίνηση. 

Και αν κάποτε αγαπήσαμε και αγαπηθήκαμε,

ξεχάστηκε κι αυτό. 

Δεν έχει καμία σημασία πια.

Σταμάτης Φίφης, "Η παρέλαση της αθωότητας", εκδ. Εκάτη, 2016.

Σιδέρης - Σχέδιο με μολύβι

ΣΧΕΔΙΟ ΜΕ ΜΟΛΥΒΙ 

Όλα είναι κανονισμένα. 

Η πρόθεση του ζωγράφου,

η άσπρη επιφάνεια του χαρτιού,

το μολύβι που ήδη αγγίζει

και δείχνει το δρομολόγιο. 

Εκείνο ακόμα που δεν πήρε

την τελική του θέση 

είναι η γυναίκα που ποζάρει 

και που προβληματίζεται,

αν θα πρέπει, δηλαδή,

να κοιτάζει το τοπίο 

από το ανοιχτό παράθυρο 

ή, με σκυμμένο κάπως το κεφάλι, 

να προσηλώνεται 

στο διάβασμα του βιβλίου της.

Τάκης Σιδέρης, Ατομική Έκθεση, εκδ. Κέδρος, 1997. 

Η Άβυσσος του Δημήτρη Κακαβελάκη

Φλόγες αείζωες αναδύουν

Μονόποδες μονόχειρες

Τρόμους ανέγγιχτους όπου

Κάθε άγγιγμα άνοιγμα 

Προϊστορικό και ψάρια

Πέτρινα να τρώνε 

Α λ λ η γ ο ρ ί ε ς 

Εκεί ικεσίες συνουσιάζονται 

Με έτη ένσαρκα άσαρκα

Με ορισμούς ουρανοπλοΐας

Με διαμελισμούς υγρού

Που το πίνουν συνουσίες

Κι απ'  αυτές  στερεά  στερεά

Στερε    α  α  α    που μπαίνουν

Σε τράπεζες πληροφοριών για 

Τις μεγάλες ώρες 

Δημήτρης Κακαβελάκης, Άβυσσος, εκδ. Βιβλιοπωλείον της "Εστίας", 1987. 

*Ο παραπάνω πίνακας καθώς και ο πίνακας εξωφύλλου της "Αβύσσου" είναι του ζωγράφου και καθηγητή Βασίλη Κελαϊδή.

Δύο ποιήματα του Μπλαιζ Σαντράρ

Απόνερα 

Η θάλασσα εξακολουθεί να είναι από γαλάζιο της θάλασσας 
Ο καιρός εξακολουθεί να είναι ο πιο ωραίος που γνώρισα ποτέ 
σε θάλασσα 
Αυτό το ταξίδι εξακολουθεί να είναι το πιο ήρεμο και το πιο 
φτωχό σε γεγονότα που θα μπορούσες να φανταστείς. 

~*~

Γιατί γράφω 

Γιατί...

Μπλαιζ Σαντράρ (Blaise Cendrars), 1887-1961.

*Από τα "Φύλλα γαλλικής ποίησης του 20ου αιώνα" (μτφ. Γιώργος Κ. Καραβασίλης, εκδ. Σπηλιώτη, 1981.

Το ελάφι στους στίχους δύο ποιημάτων

ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ

Το τρομαγμένο ελάφι
πάνω απ’ το κρεβάτι σου
ήταν το πρώτο πράγμα
που πρόσεξα μόλις μπήκα
στο δωμάτιό σου.
Το ημερολόγιο κάποιας Τράπεζας.
Μήνας Ιούνιος.
Δε θυμάμαι το ζωγράφο˙
μονάχα πως τα χρώματα στο βάθος
ήταν πολύ αιχμηρά.

Λία Μεγάλου, Ο δραπέτης στο δέντρο, εκδ. Ερμής, 1972.

Φωτογραφία: George Shiras 

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Ένα ελάφι κυνηγημένο κοντοστέκεται στη φωτι-
σμένη σου κάμαρα. Θα υποκύψει στο φως σου σαν
το σκοτάδι που γονατίζει το χάραμα στα πόδια του
δάσους. Ο ίδιος είναι Έρση. Που προσεύχεται τώ-
ρα μπροστά στο ξεκούμπωτο φόρεμά σου. Κάνε ν’
αστράψουν στο γέλιο του τα ρουμπίνια της χαμένης
χαράς. Είναι η λαμπάδα που καίγεται αναγγέλο-
ντας το Μεγάλο Σάββατο των ματιών σου. 

Μιχάλης Μπέκας, Νυχτοτροπισμοί, εκδ. Στοχαστής, 1995.