*Διάβαζα πρόσφατα έναν σημαντικό Κινέζο ποιητή, τον Λι Τάι Πο. Τα ποιήματά του είχαν γραφτεί τον 8ο μ.Χ. αιώνα κι ήταν γεμάτα πάθος για το κρασί, τον έρωτα, τη φύση, την περιπλάνηση. Τυχαία επιλέγω ένα μικρό ποίημα τεσσάρων στίχων και σκέφτομαι τι έχει άραγε απομείνει - διασωθεί από αυτή την τόσο πυκνή, στοχευμένη και ειλικρινή ποιητική έκφραση.
ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ
Με ρωτούν γιατί κρύβομαι στο πράσινο βουνό.
Μ' αναπαμένη την καρδιά χαμογελώ και σωπαίνω.
Όταν τα λουλούδια πέφτουνε και το νερό περνά,
ο κόσμος μου δεν είναι ο κόσμος των ανθρώπων.
Από την ανθολογία "Κινέζικη Ποίηση" (μτφ. Αμαλίας Τσακνιά), 1η έκδοση, Αθήνα, 1973.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου