Βασίλης Κουντζάκης

Φορώντας το γάντι,

κρατώντας το ρόδο, με σύμβολο 

στο μέτωπο, πάνω από ράγες 

και δίπλα στη θάλασσα, σα νύχτα

ροκάνισε το ξύλο, περπάτησε 

στον γαλάζιο διάδρομο.

Β. Κ. 

Μάρτιος 2025 

Στέρης

"Η αγάπη για τον ποιητή, είναι φωτιά που ανάβει τον πολυέλαιο της σκέψης, ο ηλεκτρισμός που δίνει στα κύτταρα λάμψη. Για τον ποιητή, η αγάπη είναι το θαύμα της ζωής." 

Γεράσιμος Σταματελάτος - Στέρης, ζωγράφος, 1898-1987.

Τάκης Αντωνίου

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ 

Ὅλες οἱ πόρνες τῆς Οἰκουμένης

χυμίξανε καὶ μοῦ βγάλανε τὰ μάτια.

Τὰ βάλανε σὲ μιὰν ἀνοιχτή λειψανοθήκη 

καὶ τὰ γυρόφερναν στοὺς μαχαλάδες

γιὰ νὰ ’βρουνε θεράπειο οἱ ποιητές.

Χωρίς αὐτούς τοὺς ἀγύρτες

ὁ κόσμος εἶναι νεκρός.

Τὸ ἀόμματο πρόσωπό μου

τοὺς βλέπει νὰ περπατᾶνε στοὺς αἰῶνες

ἀγκαλιασμένοι μὲ τοὺς θεούς,

ἀειπάρθενοι στὸν ὡραῖο τους νοῦ

κι ἀπειρόγαμοι στοῦ λόγου τὸ σπέρμα.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΑΝΑΣΙΜΟ ΜΟΥ ΑΜΑΡΤΗΜΑ

Ἔκλεψα τὰ λεπτά ἀπ’ τὰ παγκάρια

γιὰ νὰ ψωμίσω τὴν ποίηση.

Τάκης Αντωνίου, Επιγράμματα, εκδ. Imago, Αθήνα 1983.

Γιάννης Χαιρέτης

Η ΠΑΓΙΔΑ

Σήμερα, γιορτή των άσωτων ψυχών·

κι ο νέος ασκητής,

παγιδευμένος σε νυσταλέα προσευχή,

σκιάζεται μην του κλέψουν

την αγνότητά του

τα ξωτικά της Αμαρτίας.

Γιάννης Χαιρέτης, Ο κύκλος των διπλών μαχαιριών, εκδ. Άρδην, 1999. 

Δημήτρης Παπαστεργίου, Δύο ποιήματα

ΠΑΛΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Διευθέτηση παλιάς αλληλογραφίας

Των φοιτητικών χρόνων 

Και του στρατού

Τα γράμματα των γονιών πάντα δυσανάγνωστα

Όχι, τώρα δε φταίει η αγραμματοσύνη τους 

Φταίνε τα δάκρυα στα μάτια μου

Φταίει και που δεν έχω πια διεύθυνσή τους 

Για να τους απαντήσω 

~*~

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ 

Σε όσους νωχελικούς κι ονειροπόλους

αναγκάστηκαν να δουλέψουν μαρτυρικά

αντί πινακίου φακής 

σε όσους έμαθαν να δίνουν 

ζώντας ανάμεσα σε άρπαγες

σε όσους λάτρεις του Έρωτα 

δεν αξιώθηκαν να τους ερωτευτούν

τι να τους πει ο φόβος της κολάσεως; 

για κόλαση θα μιλάμε τώρα; 

Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου, Furor Scribendi, εκδ. Ars Poetica, 2013.

Γιάννης Χαιρέτης, Δύο ποιήματα

*Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο To Koskino 

Η ΠΟΛΗ

Περιπλανώμενος

στην ερημιά

της εγκαταλειμένης πόλης

θωρώ τη λήθη

με το σάβανό της

να σκεπάζει

καθ’ έργο του ανθρώπου.

Όλα τριγύρω μου

χαλάσματα και όρνεα

που κράζουνε τρομαχτικά’

κι ο Άρχων της φθοράς

την εφιαλτική σκιά του

έχει απλώσει

πάνω απ’ τα παιδιά του.

Μονάχα εκεί,

στην κεντρική πλατεία

-σύμβολο μίσους-

ορθώνεται

φρικτή

η φυλακή.

*

ΚΥΚΛΟΣ

Αναθυμούμενος

Τα χρώματα της νιότης

έδεσα

της μοναξιάς μου τη θελιά,

στα κέρατα

των περασμένων Χρόνων.

Έτσι με βρήκε -γερασμένο-

το πρωί

μ’ ένα παλιό καντήλι,

αναμμένο

να φωτίζει το παρόν

κι ένα μικρό θυμό

να ξαγρυπνά

στην πόρτα της ψυχής μου.

*Από τη συλλογή “Ο κήπος των απολάψεων”, Εκδ. Ελεύθερος Τύπος, Δεκέμβρης 1992.

Θανάσης Μαρκόπουλος

*Από το προφίλ του Θανάση Μαρκόπουλου στο FB 

Περί λύχνων αφάς

Κυριακή 2 Μαΐου 2010 

(1923-2010)

ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

Καιρός του φτερού

καιρός της σπουδής

κι έπεσες κι εσύ στη λούμπα πατέρα

κι όλο μου τηλεφωνείς

ποτέ δε μου γράφεις

όμως αύριο που θα φύγεις

τι θα μείνει να σε θυμίζει πατέρα

εγώ τα γράμματά σου νοσταλγώ

μιας άλλης εποχής

που καρφώνουν τη μνήμη σαν φέρετρο

μ’ εκείνες τις ακίδες της έγνοιας σου

τις εκτενείς αναφορές τα αιφνίδια λάθη

κι εκείνο το γκρέμισμα των σωμάτων

κατά τον τρόπο της βροχής

ΟΙΚΟΔΟΜΟΣ ΕΝ ΑΠΟΣΤΡΑΤΕΙΑ

Σ’ αυτό το κιβώτιο κείτονται

τα σύνεργα του πατέρα

που χτίζανε τον άνεμο

στο δημώδη σκοπό πουλάκι ξένο

και σάρκα φορούσαν στο τίποτα

Σ’ αυτό το κιβώτιο σήπονται 

τα οστά του πατέρα

(Έκδ. 1996)