Σταύρος Ζαφειρίου

Εωθινόν 

Κάθε φορά που κατεβάζει ο κυνηγός ένα πουλί 

κάτι επαναλαμβάνεται στον χρόνο. 

Δεν είναι μόνον η ηχώ της ντουφεκιάς,

(το αίμα ράβει σαν κλωστή την ενδυτή του αέρα)

μα και η πτώση της ζωής που κάνει κύκλους.

Που κάνει κύκλους, κύκλους, κύκλους,

κύκλους, κύκλους,

το άβατο ξετυλίγει τ' ουρανού,

τυλίγοντας του εωθινού τα μετακόσμια ξόρκια. 

Κάθε φορά που κατεβάζει ένα πουλί ο κυνηγός,

μες στον καθρέφτη του πρωινού

αποτραβιέται ο χρόνος.

Έξω αφήνει μόνο μια στιγμή 

μετέωρη, σαν κόκκινο φτερό, 

πάνω απ' το σώμα. 

Μια ολομόναχη στιγμή,

ν' αντανακλά τον θάνατο στο σώμα. 

Σταύρος Ζαφειρίου, Σώματος Λόγος, εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2004.