Δημήτρης Παπαχρήστος, Διάτρητος

Ύστερα τραβούσα το καζανάκι κι ά-

δειαζε πάνω μου ο ουρανός τα σύννεφά του

τα μελαγχολικά, το σπίτι γέμιζε νερό, άρχι-

ζαν ν’ ανεβαίνουν τα έπιπλα, σαν σκουπίδια

πεταμένα, μέσα σε λιμάνι εγκαταλειμμένο.

Τα βιβλία πλατανόφυλλα ανοιχτά, να επι-

πλέουν. Κι έσβηναν τα γράμματα. Μελάνι 

γέμιζε ο τόπος και χάνονταν όλα, μαζί με το 

μάταιο χρόνο, που αδιάφορα μάς ανέχεται. 

… Κι ο θόρυβος να ’ρχεται πάλι και 

πάλι, σαν από χαλίκια. Γίνονταν αιχμηρός,

πλήγωνε την ψυχή μου τη μουσγή απ’ αγά-

πη κι αγωνία και βούλιαζα σε μια κάμαρη 

ήσυχη σαν στέρνα μικρή, παραμελημένη κι 

ακύμαντη…   

Δημήτρης Παπαχρήστος, Διάτρητος, εκδ. Ιθάκη, 1982.