Κωστής Νικολάκης

ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΣΤΟΧΟΣ

[...]

Σήμερα, απ' όλα γεμάτοι,
μας λείπει ο λόγος.
Τα χέρια πέτρινα δεν κάνουν κύκλο
να σε χωρέσουν στην αγκαλιά μου.
Τώρα ο χρόνος άλλο χρόνο μας προσφέρει
κι η σκέψη ανήμπορη να τους χωρέσει.
Όμως τα παλιά, πιο παλιά
μας τρώνε το σήμερα.

Ένα λόγο σού λέω
γερμένος στον κορμό του δέντρου,
ακούω τους κραδασμούς της καρδιάς του
που χόρευε, εκείνο το απόγευμα,
ανυπόμονο να μεθύσει
με τη δροσιά της νύχτας.
Κι ο λόγος άλλο λόγο θέλει.
Κι ο κλώνος στον κλώνο φυτρώνει.
Κι η αγάπη μες στην αγάπη ζει.
Έτσι ήταν κάποτε.
Τώρα χάθηκε το χώμα
που ακουμπούσε το πέλμα.

Χαθήκαμε.
Μα θα βρεθούμε πέρα από το δρόμο.

Κωστής Νικολάκης, Ήχος Χάλκινος, 2011, εκδ. Εκάτη.