Γιώργος Κατραούρας

ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΟΠΩΣ

Ανακάθισα σκέφτομαι 

ποιός εμένα θα δικάσει

ποιός θα με καλέσει πίσω. 

Έμιλυ κι όμως

                       πανέμορφη 

απ' ότι έφτιαξα ξέφυγε

συνθήκη ή ιστός; 

Άυλο σώμα που ξάπλωσες 

στο κρεβάτι ξεντυμένος 

είμαι άντρας ή θα γίνω;

*

ΑΧ ΚΑΙ Ο ΠΕΝΑ 

Αγαπητέ Σάντρο 

στα παλιατζίδικα φορέσαμε

τα δικά τους καφτάνια 

κι ήταν έκθαμβοι στη ματιά τους

δεν έμεινε παρά καπνός

στα μάτια τους. 

* * * 

Ο χρόνος και η κοινή του μοίρα

μας έφερε κοντά· τόσο κοντά

που τα πρόσωπά μας έμειναν 

στον κήπο 

γιατί στο σπίτι μέσα

στο παρθένο δάσος

σχεδίασμα άγριο 

φτιάχνει ποιητής

κρατώντας σπαθί. 

Γιώργος Κατραούρας, Τρέμω στο υπερώο, εκδ. Περισπωμένη, Αθήνα 2024.

Νίκος Καραβέλος

KAT' ΙΔΙΑΝ 

Ποίηση 

Είναι μία ιδιαίτερη συζήτηση 

Στον καθρέφτη 

Που έχεις την εντύπωση 

Ότι δεν ακούστηκε. 

Νίκος Καραβέλος, Καθώς μικραίνει ο ύπνος, εκδ. Γαβριηλίδης, 2009

*Alan Davie - Black Mirror, 1952

Βασίλης Κουντζάκης

Φορώντας το γάντι,

κρατώντας το ρόδο, με σύμβολο 

στο μέτωπο, πάνω από ράγες 

και δίπλα στη θάλασσα, σα νύχτα

ροκάνισε το ξύλο, περπάτησε 

στον γαλάζιο διάδρομο.

Β. Κ. 

Μάρτιος 2025 

Στέρης

"Η αγάπη για τον ποιητή, είναι φωτιά που ανάβει τον πολυέλαιο της σκέψης, ο ηλεκτρισμός που δίνει στα κύτταρα λάμψη. Για τον ποιητή, η αγάπη είναι το θαύμα της ζωής." 

Γεράσιμος Σταματελάτος - Στέρης, ζωγράφος, 1898-1987.

Τάκης Αντωνίου

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ 

Ὅλες οἱ πόρνες τῆς Οἰκουμένης

χυμίξανε καὶ μοῦ βγάλανε τὰ μάτια.

Τὰ βάλανε σὲ μιὰν ἀνοιχτή λειψανοθήκη 

καὶ τὰ γυρόφερναν στοὺς μαχαλάδες

γιὰ νὰ ’βρουνε θεράπειο οἱ ποιητές.

Χωρίς αὐτούς τοὺς ἀγύρτες

ὁ κόσμος εἶναι νεκρός.

Τὸ ἀόμματο πρόσωπό μου

τοὺς βλέπει νὰ περπατᾶνε στοὺς αἰῶνες

ἀγκαλιασμένοι μὲ τοὺς θεούς,

ἀειπάρθενοι στὸν ὡραῖο τους νοῦ

κι ἀπειρόγαμοι στοῦ λόγου τὸ σπέρμα.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΑΝΑΣΙΜΟ ΜΟΥ ΑΜΑΡΤΗΜΑ

Ἔκλεψα τὰ λεπτά ἀπ’ τὰ παγκάρια

γιὰ νὰ ψωμίσω τὴν ποίηση.

Τάκης Αντωνίου, Επιγράμματα, εκδ. Imago, Αθήνα 1983.

Γιάννης Χαιρέτης

Η ΠΑΓΙΔΑ

Σήμερα, γιορτή των άσωτων ψυχών·

κι ο νέος ασκητής,

παγιδευμένος σε νυσταλέα προσευχή,

σκιάζεται μην του κλέψουν

την αγνότητά του

τα ξωτικά της Αμαρτίας.

Γιάννης Χαιρέτης, Ο κύκλος των διπλών μαχαιριών, εκδ. Άρδην, 1999. 

Δημήτρης Παπαστεργίου, Δύο ποιήματα

ΠΑΛΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Διευθέτηση παλιάς αλληλογραφίας

Των φοιτητικών χρόνων 

Και του στρατού

Τα γράμματα των γονιών πάντα δυσανάγνωστα

Όχι, τώρα δε φταίει η αγραμματοσύνη τους 

Φταίνε τα δάκρυα στα μάτια μου

Φταίει και που δεν έχω πια διεύθυνσή τους 

Για να τους απαντήσω 

~*~

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ 

Σε όσους νωχελικούς κι ονειροπόλους

αναγκάστηκαν να δουλέψουν μαρτυρικά

αντί πινακίου φακής 

σε όσους έμαθαν να δίνουν 

ζώντας ανάμεσα σε άρπαγες

σε όσους λάτρεις του Έρωτα 

δεν αξιώθηκαν να τους ερωτευτούν

τι να τους πει ο φόβος της κολάσεως; 

για κόλαση θα μιλάμε τώρα; 

Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου, Furor Scribendi, εκδ. Ars Poetica, 2013.