Τα φώτα είναι που κάνουν τα χρώματα
να υπάρχουν
κι ας το ξεχνάμε
~*~
Ποιήματα που βουλιάζουν ολοένα
που δεν τα ανάσυρε κανείς
Ποιήματα που βουλιάζουν ολοένα
Μπορείς να τα ξυπνήσεις;
Μπίλη Βέμη, Τοπίο που σε λένε ποίημα, εκδ. Άγρα, 1987
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Μιχάλης Χελιώτης
Το κορμί μου γέμισε βρύα Ξύνομαι ν απαλλαγώ Και τότε ανάβει εντός μου Μια κάψα, μια πυρκαγιά έρωτα. Που πάει; Υπομονή. Θα έρθει το φθινόπωρο...
-
Η οντολογική εμπειρία του χώρου και του χρόνου στην ποίηση του Τάσου Μπέσιου με αφορμή μια ηρακλείτεια ανάγνωση του ποιήματος «Το βασίλειο τ... -
"Ποίηση είναι η τέχνη που μπορεί (και υποχρεούται) να φωτίσει με παράδοξες αστραπές και να σκεπάσει με πέπλα πολυτελή και αραχνοϋφαντ... -
Φωτογραφία κουνημένη Τον χτενίζουν στο ύπαιθρο Αυτός χτυπά παλαμάκια Και σκανδαλίζεστε. Είναι κισσός που μουρλάθηκε Έχει φοβία του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου