Τα φώτα είναι που κάνουν τα χρώματα
να υπάρχουν
κι ας το ξεχνάμε
~*~
Ποιήματα που βουλιάζουν ολοένα
που δεν τα ανάσυρε κανείς
Ποιήματα που βουλιάζουν ολοένα
Μπορείς να τα ξυπνήσεις;
Μπίλη Βέμη, Τοπίο που σε λένε ποίημα, εκδ. Άγρα, 1987
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
ΑΜΦΙΑΡΕΙΟΝ (απόσπασμα) Τα συντρίμμια του μυαλού μου πάνω στη σκηνή σφίγγουν σαν εξόριστοι την ενότητα με το ζεστό κορμί σου και μέσα από ρό... -
ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΣΤΟΧΟΣ [...] Σήμερα, απ' όλα γεμάτοι, μας λείπει ο λόγος. Τα χέρια πέτρινα δεν κάνουν κύκλο να σε χωρέσουν στην αγκαλιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου