Πέτρος Δήμας (δύο ποιήματα)

Η ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ 

Yπάρχει μεσ΄ την κάμαρη, που τη ζωή μου κλείνει,

Κάποιας γυναίκας σεβαστής η προσωπογραφία

Γυναίκας που όλη γνώρισε του κόσμου τη σοφία

Και αγάπησε τη μοναξιά και τη χλωμή Σελήνη

Το βλέμμα της αγγελικό χαμόγελο απαλύνει.

Το ευγενικό της μέτωπο ρυτίδωσε η Ανία.

Τόσο την κούρασε η κρυφή των σκέψεων αγωνία,

Που του θανάτου απόθησε την άχραντη γαλήνη.

Απόψε πάλι ως με θωρεί βαθειά συλλογισμένο,

Μια ψυχική ανύψωση του κάκου να προσμένω,

Βγαίνει απ΄ το κάδρο ιδανική, θαρρώ, και με σιμώνει.

- Απ΄ των ψυχών τους Ουρανούς, μου λέει κατεβαίνω.

Σαν αδελφό μου σ΄ αγαπώ, και σε καταλαβαίνω:

Κι΄ εγώ στον κόσμο επέρασα σκεπτόμενη και μόνη…

(Δημοσιευμένο στην «Νέα Εποχή» της 20-2-1938)

***

ΕΠΙΚΛΗΣΗ

De la musique avant tout shoes

Paul Verlaine

Ω! τα θλιμμένα σούρουπα

τα φθινοπωρινά!

Γιομάτα πλάνους ρεμβασμούς

κι άρρωστη νοσταλγία

γιομάτα απ ΄να ρώτημα

κρυφό, που τυραννά:

«Ώστε ήταν όνειρο, και πάει,

του θέρους η μαγεία; …»

- Πάρτε με και λικνίστε με,

καράβια σιωπηλά.

Με κούρασαν οι λογισμοί

και τα σοφά βιβλία.

(το υγρό φθινοπωριάτικο

σουρούπωμα κυλά

και στάζει εντός μου αβάστακτη

τεφρή μελαγχολία.)

- Πάρτε με και λικνίστε με,

καράβια σιωπηλά.

(Δημοσιευμένο στην «Νέα Εποχή» της 19-12-1937)

*Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της εφημερίδας "Νέα Εποχή Αγρινίου"