Έκοβα τα φύλλα της μηλιάς,
ετράβαγα τον ουρανό απ' την άκρη του
όπως μαζεύεις το σεντόνι:
όλα επάνω μου.
Να βρέχει άκανθες από ψηλά,
μαγνητικές βελόνες.
Εχάραξα το "Α" πάνω στον κορμό,
το σκάλισα σχεδόν λευκό
τρυπώντας το ένα μου δάχτυλο.
Ύστερα το δέντρο μίλησε
κι όλος ο κήπος βουτήχτηκε στα κλάματα.
~*~
Η ΤΑΙΝΙΑ
Κινούμενος όγκος στο χαρτί
τα μέλη μου από άμμο,
και σκορπίζουν. Κομμένα χέρια,
παράλυτος λαιμός, εξατμισμένα αισθήματα - το στήθος
κύμβαλο αλαλάζον.
Ωστόσο από το παράθυρο
βλέπω στο δρόμο τους περαστικούς
να φεύγουν βιαστικοί
όπως οι κομμένες σκηνές
στις ακατάλληλες ταινίες.
~*~
ΘΑ 'ΡΘΟΥΝΕ ΠΑΛΙ
Θα 'ρθουνε πάλι οι άνθρωποι
να ταράξουνε την ερημιά μου,
να την τρελάνουνε.
Θα 'ρθουνε πάλι οι άνθρωποι - το ξέρω -
απρόσωποι και σιωπηλοί.
Θα φέρουν το δίσκο (με το φαγητό)
και δεν θα πούνε τίποτα.
Θα φύγουν όπως ήρθανε.
Σαν να μην υπάρχει κανείς εδώ μέσα.
~*~
ΘΑ ΣΠΑΣΩ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ
Θα σπάσω τον καθρέφτη.
Θα τονε κάνω χίλια κομμάτια
να μη βλέπω αυτό το πρόσωπο
που δεν μπορώ με τίποτα ν' ανασυνθέσω.
Αλέξανδρος Κωνσταντίνου, Προφορικός λόγος, εκδ. Πλέθρον, 2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου