Α, τι δικαίωση να είναι κανείς μόνος
πόσο απλοϊκά ερμηνεύσαμε τους χρησμούς
παλιότερα θυμάμαι
κάθε άσκοπη κίνηση
έμοιαζε μαγική
στο παιδικό δωμάτιο
τρέκλιζαν χαρούμενοι
λογής λογής ονειροπόλοι
στήνοντας ικρίωμα
χαϊδεύοντας γάτες πλαστικές
ή πίνοντας απλά το τσάι τους
ανακαλώντας μεγαλεία περασμένα
φτύνοντας κίτρινα φλέματα στις κουρτίνες
Ω, η εποχή των ηρώων παρήλθε
κι ούτε ένα φάντασμα δεν υπάρχει αληθινά
παρά μόνο σχέδια
στη σκόνη του τραπεζιού
κι ένα άσκημο κορίτσι
που φοβάται ν' ανάψει το κερί
κι όλο μασάει φρυγανιές
στο βάθος της κουζίνας
Τίποτα δεν είχε κρύψει η ιστορία για μας
(δώρο ή ανάθεμα)
οι σαλπιγκτές χασμουριώνται στις πλατείες
οι πουτάνες πλένουν τα δόντια τους πριν κοιμηθούν
και το κάτοπτρο άδειο
λες και το θαύμα μετάνιωσε
κι άφησε όλο το αίμα
να τρέξει απ' τα μάτια μας
επί ματαίω
Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου
εκείνο το βράδυ είχε κόσμο στο σαλόνι
έφυγα όταν δεν κοιτούσες
είχα κολλήσει μια μικρή μπασκέτα στη ντουλάπα
έκλεισα τ' αυτιά μου
με τους δείκτες των χεριών
ίσα που να ακούγεται
το βουητό του κλιματιστικού
και σου πα ψέματα
-για χιλιοστή φορά-
πως είχα πεθάνει
μ' ανακούφιζε η αδιαφορία σου
στοργικά
καθάριζες ένα μήλο στο παράθυρο
κι έκοβες κατά λάθος
το δάχτυλο σου
κάθε βράδυ
πιτσίλιζες με αίμα το τζάμι
κι ούτε ένα βλέμμα απ' τους περαστικούς
Το δράμα είναι ιδιωτική υπόθεση
~*~
Μια Mερίδα Kαλαμάρια
Ω! Πλάσμα της αβύσσου
βουβό
παιδί της σκοτεινιάς, πένθιμο, μελάγχολο
και νόστιμο
Εσύ, του ερέβους ταξιδιώτη,
μυστηριώδη και θλιμμένε αδερφέ μου
με τα γουρλωμένα μάτια και τις σίγουρες κινήσεις
με το βαθύ κι ατάραχό σου βλέμμα
Ποιο μυστικό, ποια γνώση κοινώνησες
εκεί στην κρύα, υδάτινη σπηλιά
που κλείστηκες για χρόνια;
Δε μ’ απαντάς
Μόνο μελάνι αφήνεις πίσω σου και φεύγεις
ανηλεής κι αγέρωχος
(Πλανήθηκαν πάντως
πολλοί -κι εγώ μαζί-
και νόμισαν πως έδωσες απάντηση. Πόσο κουτοί είμαστε οι άνθρωποι ώρες ώρες..)
*Οι πίνακες είναι από την έκθεση ζωγραφικής με τίτλο «Διαδρομές» της Μαίρης Νταγιαντά (2017).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου