Δύο ποιήματα του Γιώργου Ξ. Στογιαννίδη

Σκέπτομαι
τις χιλιάδες πυρωμένα ποιήματα
που ανικανοποίητα κάηκαν στη φωτιά τους
το ανάπηρο όνειρο που καταχωνιάστηκε σ' έναν ανάπηρο
ύπνο
το απερίγραπτο τίποτε.

Μη ντραπείς να με καλέσεις λοιπόν
όπως κάποιον που χάνεται μέσα στο πλήθος
και δε βλέπεις παρά το κεφάλι ή τα χέρια του
που απεγνωσμένα κινιούνται
σα να πνίγεται
όσο κι αν είναι άδικος κόπος αυτό...

~*~

ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ ΕΓΩ ;

Ρομαντικός εγώ
όταν απ' το ύψος του αρχαίου θεάτρου,
βουβός,
παρακολουθούσα μέσα από πολύπλοκα πεύκα
τον δύοντα ήλιο;
Τα φλύαρα τζιτζίκια είχαν ευτυχήσει ενωρίς
στην ακοή μου.
Ήμουν έτοιμος
στην ήσυχη ώρα του Αυγούστου
ν' αφανιστώ,
αν δε με προδίναν δυο κατάλευκα βότσαλα
που θορυβήσαν μέσα στο σάκκο μου.

Γιώργος Ξ. Στογιαννίδης, Αφήγηση ξεναγού, Σκαπτή Ύλη, 1979.