Σαν έρημα καράβια

Σαν έρημα καράβια

Και σαν ξωκλήσι στην κορφή

Σαν γερακιού πορεία

Και σαν ξεκούρδιστη χορδή

Ο χώρος δεδομένος

Και εσύ απ' έξω μια ζωή

Ο χρόνος τελειωμένος

Πάντα κοντά, ποτέ μαζί

Σαν τρίξιμο μεσημεριού

Σαν όνειρο κρυμμένο

Όπως ανάσα βραδινή

Σαν τελευταίο τρένο

Ξερολιθιά και βράχος

Άνθρωπος και Θεός μαζί

Ορίζοντας που σβήνει

Στιγμή που δε θα ξαναρθεί

Σαν τρίξιμο μεσημεριού

Σαν όνειρο κρυμμένο

Όπως ανάσα βραδινή

Σαν τελευταίο τρένο

Γραμμές πάντα καμπύλες

Ευθείες μόνο στο χαρτί

Παράλληλες πορείες

Που τις ενώνει μια σιωπή

Σαν τρίξιμο μεσημεριού

Σαν όνειρο κρυμμένο

Όπως ανάσα βραδινή

Σαν τελευταίο τρένο

Σαν τρίξιμο μεσημεριού

Σαν όνειρο κρυμμένο

Όπως ανάσα βραδινή

Σαν τελευταίο τρένο

Υπόγεια Ρεύματα, "Παραλογές", 1995.

Πάνος Θεοδωρίδης

ΓΡΑΜΜΑΤΙΟ

Τώρα ποὺ ἀφήνω τὸν κόσμο καὶ πεθαίνω

ἐνθυμοῦ ποῦ θά 'ταν πρέπον νὰ μὲ θάψεις 

τόσα χρόνια μετὰ τὸν Καρασούτσα ἔχει

σημασία ἕνα γυάλινο δοχεῖο φίσκα στὶς

ἀποβλακωμένες συνουσίες· σύντομα θὰ

πάψω νὰ παραθέτω ὀνόματα στὴν ποίηση

καὶ μὲ σταθερὴ φωνὴ θὰ γεμίζω κασέτες.

Φαντάσου· ἕνας παχὺς καὶ κουρασμένος

φαλακρὸς καβλιάρης εἶμαι, ἀνεξίτηλα

χρεωμένος μὲ τὸ δέρμα σου· φανερώνω

σὲ κάθε ποίημα τόσο πολλὰ ἰδιωτικὰ

προβλήματα ποὺ κανένας δὲν πιστεύει

πὼς εἶναι ἀληθινά· ἀγάπα με ἔντονα

δεῖξε μου τὰ δάκρυά σου  λέγε με Ἀζόρ.

Πάνος Θεοδωρίδης, "Στην Αγκαλιά της Ντεζιρέ", Εκδόσεις Ύψιλον, 1980. 

Γιώργος Κατραούρας

ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΟΠΩΣ

Ανακάθισα σκέφτομαι 

ποιός εμένα θα δικάσει

ποιός θα με καλέσει πίσω. 

Έμιλυ κι όμως

                       πανέμορφη 

απ' ότι έφτιαξα ξέφυγε

συνθήκη ή ιστός; 

Άυλο σώμα που ξάπλωσες 

στο κρεβάτι ξεντυμένος 

είμαι άντρας ή θα γίνω;

*

ΑΧ ΚΑΙ Ο ΠΕΝΑ 

Αγαπητέ Σάντρο 

στα παλιατζίδικα φορέσαμε

τα δικά τους καφτάνια 

κι ήταν έκθαμβοι στη ματιά τους

δεν έμεινε παρά καπνός

στα μάτια τους. 

* * * 

Ο χρόνος και η κοινή του μοίρα

μας έφερε κοντά· τόσο κοντά

που τα πρόσωπά μας έμειναν 

στον κήπο 

γιατί στο σπίτι μέσα

στο παρθένο δάσος

σχεδίασμα άγριο 

φτιάχνει ποιητής

κρατώντας σπαθί. 

Γιώργος Κατραούρας, Τρέμω στο υπερώο, εκδ. Περισπωμένη, Αθήνα 2024.

Νίκος Καραβέλος

KAT' ΙΔΙΑΝ 

Ποίηση 

Είναι μία ιδιαίτερη συζήτηση 

Στον καθρέφτη 

Που έχεις την εντύπωση 

Ότι δεν ακούστηκε. 

Νίκος Καραβέλος, Καθώς μικραίνει ο ύπνος, εκδ. Γαβριηλίδης, 2009

*Alan Davie - Black Mirror, 1952

Βασίλης Κουντζάκης

Φορώντας το γάντι,

κρατώντας το ρόδο, με σύμβολο 

στο μέτωπο, πάνω από ράγες 

και δίπλα στη θάλασσα, σα νύχτα

ροκάνισε το ξύλο, περπάτησε 

στον γαλάζιο διάδρομο.

Β. Κ. 

Μάρτιος 2025 

Στέρης

"Η αγάπη για τον ποιητή, είναι φωτιά που ανάβει τον πολυέλαιο της σκέψης, ο ηλεκτρισμός που δίνει στα κύτταρα λάμψη. Για τον ποιητή, η αγάπη είναι το θαύμα της ζωής." 

Γεράσιμος Σταματελάτος - Στέρης, ζωγράφος, 1898-1987.

Τάκης Αντωνίου

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ 

Ὅλες οἱ πόρνες τῆς Οἰκουμένης

χυμίξανε καὶ μοῦ βγάλανε τὰ μάτια.

Τὰ βάλανε σὲ μιὰν ἀνοιχτή λειψανοθήκη 

καὶ τὰ γυρόφερναν στοὺς μαχαλάδες

γιὰ νὰ ’βρουνε θεράπειο οἱ ποιητές.

Χωρίς αὐτούς τοὺς ἀγύρτες

ὁ κόσμος εἶναι νεκρός.

Τὸ ἀόμματο πρόσωπό μου

τοὺς βλέπει νὰ περπατᾶνε στοὺς αἰῶνες

ἀγκαλιασμένοι μὲ τοὺς θεούς,

ἀειπάρθενοι στὸν ὡραῖο τους νοῦ

κι ἀπειρόγαμοι στοῦ λόγου τὸ σπέρμα.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΑΝΑΣΙΜΟ ΜΟΥ ΑΜΑΡΤΗΜΑ

Ἔκλεψα τὰ λεπτά ἀπ’ τὰ παγκάρια

γιὰ νὰ ψωμίσω τὴν ποίηση.

Τάκης Αντωνίου, Επιγράμματα, εκδ. Imago, Αθήνα 1983.