Γιώργης Μανουσάκης - Στα βαθιά φυλλώματα

ΣΤΑ ΒΑΘΙΑ ΦΥΛΛΩΜΑΤΑ

Της μνήμης η παλίρροια μού φέρνει

τα πιο απροσδόκητα συντρίμμια ναυαγίων.

Πρέπει να προχωρήσω πέρα

απ' τις γκριμάτσες του τρελού

με τα δεμένα χέρια και τ' ολονύχτιο

βογκητό του μονοπόδαρου. Να φτάσω

στα βαθιά φυλλώματα, εκεί

όπου σε κρύπτες μυστικές πλαγιάζουν

όσοι ποτέ δε μας πόνεσαν

και γι' αυτό τους ξεχάσαμε.

Προσπάθεια μάταιη. Τα κλαδιά της λήθης

μακραίνουν και συστρέφουνται σα φίδια

φράζουν τα μονοπάτια, κλείνουν

τα περάσματα. Η μνήμη δεν εξουσιάζεται

παίζει μαζί μας.

Γιώργης Μανουσάκης. Άνθρωποι και Σκιές, εκδ. Αστρολάβος / Ευθύνη, 1995.

Ποίηση είναι η τέχνη...

"Ποίηση είναι η τέχνη που μπορεί (και υποχρεούται) να φωτίσει με παράδοξες αστραπές και να σκεπάσει με πέπλα πολυτελή και αραχνοϋφαντα τα μιάσματα εκείνα της συνείδησης των ανθρώπων που από μόνα τους δεν διαθέτουν καμιά λάμψη, με δυο λόγια η τέχνη που σκοπός της είναι να μεταμορφώσει μια κοινότοπη κατάσταση σ' έναν κόσμο μυστηριώδη κι εξωπραγματικό."

Ευγένιος Αρανίτσης 

*M. C. Escher - Butterflies, 1950

Δύο ποιήματα του Τάσου Δενέγρη

Φωτογραφία κουνημένη 


Τον χτενίζουν στο ύπαιθρο
Αυτός χτυπά παλαμάκια
Και σκανδαλίζεστε.

Είναι κισσός που μουρλάθηκε
Έχει φοβία του αέρα
Άχυρο θα 'θελε να ήτανε
Να ξεμπερδεύει.

Είναι το ξέφωτο
Που το αυλάκωσε
Ο κεραυνός
Κι εσείς γλιτώσατε.

Είναι αυτός που στις φούχτες του
Πιάνει αέρα
Είναι ο καθρέφτης σας
Μην τον πετάτε.

15.10.1981


~*~


Απόσταγμα του τοπίου 


Σ' αυτήν του ποιητή την ανημπόρια
Που 'χει συλλάβει
Εξ ολοκλήρου
Την ομορφιά του τοπίου
Αλλά δε δύναται
Ή και δε θέλει
Με λέξεις να το μεταφέρει
Στο νου και στην καρδιά σας,
Υπάρχει κάποιο μεγαλείο.

Ότι ενίκησε
Την πλάνη δηλαδή
Αυτήν που κάνει
Τον κάθε ποιητή να θέλει
Να κερματίσει την Ουσία
Προς όφελος της έπαρσης.

Δόξα στο κόκκινο
Τιμή στο κίτρινο
Που δίνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν
Την ώρα που ο ήλιος
Απ' τα δικά μας μάτια πάει να κρυφτεί.

18.1.1985


Τάσος Δενέγρης, Η κατάσταση των πραγμάτων, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 1989.

Έφη Καλογεροπούλου

[...]
O ύπνος σαν άλλος εφιάλτης των παρόντων και των
απόντων τα σώματα συνημμένα ριγμένα μέσα σε αυτήν
τη μηχανή του χρόνου που διαρκώς περιστρέφεται σαν
το νερό στο κρύσταλλο μέσα και χάρτες χαράζει στο
βλέμμα στην καρδιά της όρασης στην καρδιά του κόσμου
έτσι που ο χρόνος σε φως ξεσπάει η φωτιά της φύσης
ρίχνει λιωμένο μέταλλο ποτίζει τις πληγές και το αίμα
περιπλανώμενο ανάμεσα σε μας και στο στρογγυλό του
καθρέφτη μάτι που μας ακολουθεί μια μουσική γεννάει
εκεί που τα παράθυρα της ψυχής τα χέρια μας ανοίγουν
σαν άλλες των φτερών ανταύγειες μια προσευχή μια
περιπλάνηση για το Αλλού του κόσμου τούτου.

*απόσπασμα από τη συλλογή "Έρημος όπως έρωτας" της Έφης Καλογεροπούλου, εκδ. Μετρονόμος, σειρά ποιείν, 2015.

Λεωνίδας Κεφαλάς

Ο ΚΑΙΡΟΣ  

X

σπασμένη κοπέλα

σπασμένο φως

αγαπήθηκες περισσότερο απ' ότι 

ο Χριστός από τους 

πρώτους Χριστιανούς

γιατί εσύ είσαι βυσσινί 

αλλά

και στους ιριδισμούς ακόμα υπάρχεις

Λεωνίδας Κεφαλάς, Πλατεία Ευκαλύπτων, εκδ. Το Ροδακιό, 2001.

Γιώργης Μακελάρης

λόγια αέρα

Τα καλοκαίρια σκάνε οι ψιψίνες

πέφτει η νύχτα και κινούν για το λιμάνι

μήπως και βρουν κανένα μικρό ψάρι

από αυτά που δεν τραβάν στην αγορά

τα πεταμένα στην προβλήτα απ' τον ψαρά 

με ύφος

εσάς, σας πρέπουν νύχια όχι πηρούνια.

Μα του ψαρά δεν του περνάει απ΄το μυαλό

πως οι ψιψίνες που κινούν για το λιμάνι

έχουν τα νύχια νυσταγμένα

και περπατούν με βήμα σαν αυτό που έχουν όσοι 

βγαίνουν από το κρατητήριο χαράματα Δευτέρας.

Γιατί στο κάτω κάτω και αυτές

κάτι ανάλογο ακούσαν

κάτι του στυλ

εσάς, σας πρέπουν κοκοβιοί όχι τσιπούρες.

Γιώργης Μακελάρης, Αύγουστος 2016  

*Το ποίημα και η φωτογραφία της ανάρτησης είναι από το blog του ποιητή 

https://stonedthinker.blogspot.com/

Χάρης Μεγαλυνός

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ

Δεν λυπάμαι τους κήπους 

και τις δεξαμενές στα απομακρυσμένα κτήματα, 

που τα γαβγίζουν αγριόσκυλοι και κυπριά με αλυσίδες.

Λυπάμαι μόνο τα καλοκαιρινά παπούτσια, 

που μια βόλτα μ’ αυτά με σήκωσε απ’ τη γη 

σ’ ένα καινούργιο ύψωμα.

Δεν λυπάμαι τα φρεσκοσιδερωμένα πουκάμισα, 

τις πούλιες ενός γυναικείου φορέματος 

που ψεύδονται πως είναι τ’ άστρα της νύχτας. 

Λυπάμαι μόνο τα καλοκαιρινά παπούτσια, 

το σέλωμά τους, το κουτί τους, 

που μυρίζει ξεχαρβάλωμα και κόλλα UHU.

Δεν λυπάμαι τα φοινικόκλαδα 

που θ’ ακουμπούσαν στη θάλασσα κάποτε, 

το κατά κύματα στριμωξίδι των εκπτώσεων 

για ένα κουπόνι χορτοφαγίας στα mall. 

Λυπάμαι μόνο τα καλοκαιρινά παπούτσια 

που θα τρίβεται και θα ξεφτίζει το κατσικίσιο δέρμα τους 

απ’ την κίνηση της ζωής και το αδιανόητο πεπρωμένο.

Χάρης Μεγαλυνός, «Πενήντα», εκδ. Ίκαρος, 2018.