Σφυρή - Το κρεοπωλείο των μοναχικών

ΑΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ Η' ΑΓΡΙΟΧΟΡΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ

Είναι ό,τι δεν ξέρω
Είναι η στιγμή
Μετέωρη αφασική στερεωμένη
Που δεν παραχωρεί
Τη σειρά στην επόμενη
Όπως πρέπει κανονικά να γίνεται
Είναι κρεμασμένη
Στο καρφί του χρόνου
Που φοράς μια κρύα ημέρα
Να βγεις στον κήπο
Να δεις
Αν τα λουλούδια βρίσκονται στη θέση τους

Ζιζή Σφυρή, Το κρεοπωλείο των μοναχικών, εκδ. Γκοβόστης, 2015

Γιώργος Κακουλίδης

Πίστεψα και αγρίεψα
σήμερα των Φώτων βρέχει
κι ο κόσμος στην προκυμαία στην ώρα του
γιατί σε όλα τα πράγματα
μια ώρα υπάρχει
όμως αυτός που σηκώνει το σταυρό
νέος λαμπρός είναι
και χτυπάνε τα σήμαντρα τα παιδιά
πουλιά έρχονται κατ' επάνω μου
αν αντέξει η καρδιά μου
σαν βάρκα θα τη λύσω
θα βάλω τα πόδια μου
επάνω στο κύμα.

Γιώργος Κακουλίδης, "Το χρώμα της ορχήστρας", εκδ. Καστανιώτη, 1989.

Δημήτρης Ξυδερός

Belle epoque

«Hear my vow before I go,

Ζωή μου, σᾶς ἀγαπῶ.»Lord Byron

Δεσποινίδες φευγάτες, μιας Belle Époque•

ολίγον μοδάτες, ολίγον κλασικές.

Σε λουτροπόλεις παθαίνουν κανένα αμόκ,

για δες ‘τες, για δες ‘τες, πως παίζουν γυμνές.

Τα τρόλεϊ κάνουν συχνά καμπαρέ,

και καθρεφτίζονται και βάφουν τα χείλη.

Κι αράζουν Εξάρχεια να πιούνε καφέ,

μεθάνε, προσεύχονται κι ανάβουν καντήλι.

Με τις επτά τους ψυχές σα γάτες χαϊδεύουν,

πεθαίνω στην μπέρτα μου να τις τυλίγω…

Και να λικνίζονται αργά πως λατρεύουν,

ουρλιάζω σα δαίμονας, κάνω να φύγω.

Κι όταν το φόρεμά τους αγγίζουν υγρό,

το σονέτο το φτύνω• καληνυχτίζω εδώ!

Δημήτρης Ξυδερός, vakxikon.gr, Τεύχος 25, Μάρτιος 2014. 

*The Vampires Kiss - Max Ernst

Αλέξανδρος Σχινάς

Το άνθος.

Αυτό το άνθος δεν πρέπει νάτανε για μας
Εμείς κατηναλώσαμεν ολόκληρον τον χρόνον της ημέρας μας
Σε αφελείς και αδέξιες επιδόσεις.
Ατημέλητοι, με το χέρι στην τσέπη, περιπλανήθημεν
Ανά τους δρόμους και τας πλατείας αυτής της πόλεως.
Ιδανικά αδιάφοροι, εγκαταλείψαμε την προσοχή μας
Σε κάθε λογής επουσιώδεις περισπασμούς.
Σπαταλήσαμε απερίσκεπτα την περιουσία μας,
Αγοράζοντας και μασουλώντας συνεχώς
Στραγάλια και παστέλια και μαντζούνια!
Είναι, νομίζομεν, περιττό να τονισθή
Ότι απέσχομεν από κάθε σκέψη σχετικής με συστηματικάς δραστηριότητας-
Ή, πόσω μάλλον, με ιπποτικά κατορθώματα
Ή ιδανικούς έρωτες και τα παρόμοια.
Κυρίως ειπείν: απέσχομεν από πάσαν σκέψιν!
Αυτό το άνθος, επομένως, δεν πρέπει νάτανε για μας.
Γιατί, όταν περί το μεσονύκτιον, επιστρέφοντας,
Διερχόμεθα από εκείνον τον ημίφωτο δρομάκο,
Όταν, λέγω, πίσω από τα βαριά παραπετάσματα
Του υψηλοτέρου παραθύρου ενός παμπάλαιου μεγάρου
Πρόβαλε κείνο το αβρό παρθενικό χεράκι
Και μας το επέταξε τρέμοντας,
Εμείς, όλως ανέτοιμοι και αναρμόδιοι ως είμεθα,
Το αρπάξαμε μηχανικά στον αέρα
Και το φάγαμε-
Το άνθος! Καταλαβαίνετε?
Το φάγαμε, το μασουλήσαμε και αυτό,
Με την ίδια ακριβώς ανευθυνότητα
Που όλη τη μέρα μασουλούσαμε
Στραγάλια και παστέλια και μαντζούνια!..
Ώ ! ασφαλώς, ασφαλώς!
Αυτό το άνθος δεν πρέπει,
Δεν μπορεί να ήτανε για μας!..

Άλεκ Σχινάς, Περ. "Στάχυς", 1952.

Κωστής Νικολάκης

ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΣΤΟΧΟΣ

[...]

Σήμερα, απ' όλα γεμάτοι,
μας λείπει ο λόγος.
Τα χέρια πέτρινα δεν κάνουν κύκλο
να σε χωρέσουν στην αγκαλιά μου.
Τώρα ο χρόνος άλλο χρόνο μας προσφέρει
κι η σκέψη ανήμπορη να τους χωρέσει.
Όμως τα παλιά, πιο παλιά
μας τρώνε το σήμερα.

Ένα λόγο σού λέω
γερμένος στον κορμό του δέντρου,
ακούω τους κραδασμούς της καρδιάς του
που χόρευε, εκείνο το απόγευμα,
ανυπόμονο να μεθύσει
με τη δροσιά της νύχτας.
Κι ο λόγος άλλο λόγο θέλει.
Κι ο κλώνος στον κλώνο φυτρώνει.
Κι η αγάπη μες στην αγάπη ζει.
Έτσι ήταν κάποτε.
Τώρα χάθηκε το χώμα
που ακουμπούσε το πέλμα.

Χαθήκαμε.
Μα θα βρεθούμε πέρα από το δρόμο.

Κωστής Νικολάκης, Ήχος Χάλκινος, 2011, εκδ. Εκάτη.

Γλένης - Προοίμιο διαλεύκανσης

Προοίμιο διαλεύκανσης

Τα φαινόμενα μ' αρέσουν ως είναι
Με συναρπάζουν, χωρίς ανάγκη
Να δω αλήθειες ή να συλλάβω
Καθώς ποτέ
Ποτέ δεν μ' άρεσε
Να συλλαμβάνομαι
Θέλω να πω πως
Το στιγμιαίο αυτό που με ιδρώνει
Κάποιοι το λένε έμπνευση
Είναι για μένα αζήτητο
Παραπλανητικό κατά τι
Γιατί στα μίκρο και μάκρο
Και σ' άλλα ακόμη
Ποτέ δεν
Διαχωρίστηκα
Κυρίως δε
Νοητά

Γιώργος Γλένης, Ο Μινώταυρος και το Φευγαλέο Κούρδισμα, Αθήνα, 2010.

Παύλος Βρέλλης

ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Στην τροχιά σου
δεν θα μπω
γιατί γυρίζω
από πλανήτες
άλλους.

Και γι' άλλους
πάλι θα ξεκινήσω
με συντροφιά
κάποιας κίνησης
- που πέρασε απ' τη γη
και γρήγορα εχάθη.

Σε περιμένω
σ' άγνωστο πλανήτη
οι δυο μας σαν γνωστοί
να πλάσουμε
την αλήθεια
που κρύβει
το χάος.

Παύλος Βρέλλης, Θύμησες, Γιάννενα, 1969.

*Αλέξης Ακριθάκης, Άτιτλο, 1966

Μπέσιος - Πώς πρέπει να τρώγεται ο χρόνος

Πώς πρέπει να τρώγεται ο χρόνος

Ο χρόνος τρώγεται φρέσκος
χωρίς δεύτερη σκέψη
τη στιγμή που σκάει
με τ' αγκάθια, τους σπόρους
και τα φλούδια του
τη στιγμή που το μελάνι του
λεκιάζει πρόσωπα και χάρτες.
Ο χρόνος τρώγεται φρέσκος
ζεστός
με το αίμα
τη θλίψη και το ψέμα του
με τις υπόκωφες χαρές
με το ηχηρό του
χειροκρότημα.

Κι όταν τα δόντια του
οργιάζουν εντός σου
κι όταν έχει προλάβει
ν' αδειάσει τους αριθμούς
απ' το ρολόι σου - ιδιαίτερα
τότε - ο χρόνος
τρώγεται φρέσκος και ζεστός...
Αλλιώς... σε κομματιάζει
η νοσταλγία.

~*~

Μειδίαμα 

Απαλή
τρυφερή λεπίδα
αμήχανη χαράζεις διαφυγή
όταν ο χάρτης ασφυκτιά
στα όριά του.
Υβρίδιο σπασμού κι ανάσας
ταπεινώνεις θριάμβους
με το ελάχιστο φως σου.
Μαγικά απ' την καταστροφή
τον ήχο αφαιρείς.
Το Κακό
υποχωρεί σε άμπωτη
και σιωπηλό
τα όπλα αποθέτει.

Τάσος Μπέσιος, Φυλακές απόπειρες, εκδ. Εκάτη, 2016.

*The Dresden Dolls (band)

Βασίλης Στεριάδης (1947-2003)

Το ποίημα Τζένη 

β

[...]

Σκέψου κάθε πρωί όταν ξυπνάς

έχεις μια αίσθηση πιο σύγχρονη της μοναξιάς σου

γι' αυτό αλλάζεις ντύσιμο, 

χτενίζεσαι με τον καινούργιο τρόπο

κοιτάζοντας με προσοχή μες στον αδιάφορο καθρέφτη

ύστερα παίρνεις τα βιβλία σου βαριεστημένη, πας στο μάθημα.

Τι να τα κάνεις τα μαθήματα

κι εγώ τα ποιήματα τι να τα κάνω;

Καλημέρα σου.

Βασίλης Στεριάδης, Ο κ. Ίβο, εκδ. Κέδρος, 1978.

*René Magritte, La Reconnaissance Infinie, 1961

Κώστας Πηγαδιώτης

Η Λεωφόρος 


Στην καινούργια λεωφόρο
τη γεμάτη
από βέλη αδιαφορίας
                     κι απληστίας πινακίδες
που διεθνής την κατασκεύασε
                     εταιρία
και διέρχεται από έρημα
                     τοπία της ψυχής
άδικα ψάχνεις για πάρκινγκ
                     συγκινήσεων να βρεις.


Κώστας Πηγαδιώτης, Η Λεωφόρος, Αθήνα, 1974.