4
Πεσμένοι απόψε οι σφυγμοί της αντοχής.
Αναστενάζεις μήπως και γίνεις θάλασσα.
Στο θαμπωμένο τζάμι επιθυμίες γλυστρούν.
Ευανάγνωστα γράμματα προεκτείνουν το βλέμμα
στην όψιμη θέα του κόσμου.
Κρυφοκοιτάζεις το μέλλον άναυδη,
για το χθες και το σήμερα που κορυφαία στέκουν.
Ώστε αυτό είναι ο χρόνος, μια θαμπή επιφάνεια.
Απόψε ιδανικά διαγράφει κατ' απαίτηση,
αμφισβητώντας όσα μοιάζουν με παραίτηση.
Απόψε τα δάχτυλα αγγίζουν τον χρόνο, για ελάχιστο
διάστημα,
μια και ταχέως γυρνούν όλα στο φυσικό τους
παράστημα.
Άγης Μπράτσος, Prima Vista, εκδ. Οδός Πανός, 1995.
