Κωστής Νικολάκης

ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΣΤΟΧΟΣ

[...]

Σήμερα, απ' όλα γεμάτοι,
μας λείπει ο λόγος.
Τα χέρια πέτρινα δεν κάνουν κύκλο
να σε χωρέσουν στην αγκαλιά μου.
Τώρα ο χρόνος άλλο χρόνο μας προσφέρει
κι η σκέψη ανήμπορη να τους χωρέσει.
Όμως τα παλιά, πιο παλιά
μας τρώνε το σήμερα.

Ένα λόγο σού λέω
γερμένος στον κορμό του δέντρου,
ακούω τους κραδασμούς της καρδιάς του
που χόρευε, εκείνο το απόγευμα,
ανυπόμονο να μεθύσει
με τη δροσιά της νύχτας.
Κι ο λόγος άλλο λόγο θέλει.
Κι ο κλώνος στον κλώνο φυτρώνει.
Κι η αγάπη μες στην αγάπη ζει.
Έτσι ήταν κάποτε.
Τώρα χάθηκε το χώμα
που ακουμπούσε το πέλμα.

Χαθήκαμε.
Μα θα βρεθούμε πέρα από το δρόμο.

Κωστής Νικολάκης, Ήχος Χάλκινος, 2011, εκδ. Εκάτη.

Γλένης - Προοίμιο διαλεύκανσης

Προοίμιο διαλεύκανσης

Τα φαινόμενα μ' αρέσουν ως είναι
Με συναρπάζουν, χωρίς ανάγκη
Να δω αλήθειες ή να συλλάβω
Καθώς ποτέ
Ποτέ δεν μ' άρεσε
Να συλλαμβάνομαι
Θέλω να πω πως
Το στιγμιαίο αυτό που με ιδρώνει
Κάποιοι το λένε έμπνευση
Είναι για μένα αζήτητο
Παραπλανητικό κατά τι
Γιατί στα μίκρο και μάκρο
Και σ' άλλα ακόμη
Ποτέ δεν
Διαχωρίστηκα
Κυρίως δε
Νοητά

Γιώργος Γλένης, Ο Μινώταυρος και το Φευγαλέο Κούρδισμα, Αθήνα, 2010.

Παύλος Βρέλλης

ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Στην τροχιά σου
δεν θα μπω
γιατί γυρίζω
από πλανήτες
άλλους.

Και γι' άλλους
πάλι θα ξεκινήσω
με συντροφιά
κάποιας κίνησης
- που πέρασε απ' τη γη
και γρήγορα εχάθη.

Σε περιμένω
σ' άγνωστο πλανήτη
οι δυο μας σαν γνωστοί
να πλάσουμε
την αλήθεια
που κρύβει
το χάος.

Παύλος Βρέλλης, Θύμησες, Γιάννενα, 1969.

*Αλέξης Ακριθάκης, Άτιτλο, 1966

Μπέσιος - Πώς πρέπει να τρώγεται ο χρόνος

Πώς πρέπει να τρώγεται ο χρόνος

Ο χρόνος τρώγεται φρέσκος
χωρίς δεύτερη σκέψη
τη στιγμή που σκάει
με τ' αγκάθια, τους σπόρους
και τα φλούδια του
τη στιγμή που το μελάνι του
λεκιάζει πρόσωπα και χάρτες.
Ο χρόνος τρώγεται φρέσκος
ζεστός
με το αίμα
τη θλίψη και το ψέμα του
με τις υπόκωφες χαρές
με το ηχηρό του
χειροκρότημα.

Κι όταν τα δόντια του
οργιάζουν εντός σου
κι όταν έχει προλάβει
ν' αδειάσει τους αριθμούς
απ' το ρολόι σου - ιδιαίτερα
τότε - ο χρόνος
τρώγεται φρέσκος και ζεστός...
Αλλιώς... σε κομματιάζει
η νοσταλγία.

~*~

Μειδίαμα 

Απαλή
τρυφερή λεπίδα
αμήχανη χαράζεις διαφυγή
όταν ο χάρτης ασφυκτιά
στα όριά του.
Υβρίδιο σπασμού κι ανάσας
ταπεινώνεις θριάμβους
με το ελάχιστο φως σου.
Μαγικά απ' την καταστροφή
τον ήχο αφαιρείς.
Το Κακό
υποχωρεί σε άμπωτη
και σιωπηλό
τα όπλα αποθέτει.

Τάσος Μπέσιος, Φυλακές απόπειρες, εκδ. Εκάτη, 2016.

*The Dresden Dolls (band)

Βασίλης Στεριάδης (1947-2003)

Το ποίημα Τζένη 

β

[...]

Σκέψου κάθε πρωί όταν ξυπνάς

έχεις μια αίσθηση πιο σύγχρονη της μοναξιάς σου

γι' αυτό αλλάζεις ντύσιμο, 

χτενίζεσαι με τον καινούργιο τρόπο

κοιτάζοντας με προσοχή μες στον αδιάφορο καθρέφτη

ύστερα παίρνεις τα βιβλία σου βαριεστημένη, πας στο μάθημα.

Τι να τα κάνεις τα μαθήματα

κι εγώ τα ποιήματα τι να τα κάνω;

Καλημέρα σου.

Βασίλης Στεριάδης, Ο κ. Ίβο, εκδ. Κέδρος, 1978.

*René Magritte, La Reconnaissance Infinie, 1961

Κώστας Πηγαδιώτης

Η Λεωφόρος 


Στην καινούργια λεωφόρο
τη γεμάτη
από βέλη αδιαφορίας
                     κι απληστίας πινακίδες
που διεθνής την κατασκεύασε
                     εταιρία
και διέρχεται από έρημα
                     τοπία της ψυχής
άδικα ψάχνεις για πάρκινγκ
                     συγκινήσεων να βρεις.


Κώστας Πηγαδιώτης, Η Λεωφόρος, Αθήνα, 1974.

Πούλιος - Αμέρικαν μπαρ στην Αθήνα

Αμέρικαν μπαρ στην Αθήνα

Ανάμεσα στα περιπλανώμενα, βιαστικά, ηλίθια, πρόσωπα
του δρόμου, σε είδα απόψε Κωστή Παλαμά,
σεργιανίζοντας πάνω κάτω στη μεθυσμένη μου απογοήτευση,
γυρεύοντας μια πόρνη κάτω ή έναν φίλο ή την ανάσταση.
Τι βιτρίνες και τι φεγγάρι! άνθρωποι λογής λογής
βολτάρουν τη νύχτα, και σιδερένια σκυλιά που κορνάρουν,
γάτες στους σκουπιδοντενεκέδες και συ παραμυθά Βερν
τι γύρευες στην είσοδο της πολυκατοικίας;
Νιώθω τις σκέψεις σου Κωστή Παλαμά, άμυαλε
γεροξεφαντωτή καθώς έμπαινες μέσα στο μπαρ
γλυκοκοιτάζοντας τις πουτάνες και πίνοντας ένα
διπλό ουίσκι. Σ” ακολούθησα μέσα από ομίχλες
από τσιγάρα και χάχανα λόγω των γυναικείων
μαλλιών μου. Κάθισα να με κεράσεις
πάνο στο σανιδένιο πάγκο. Δίπλα σε μια σειρά
καθισμένα αγάλματα.
Είμαστε οι ζωντανότεροι τούτης της νύχτας.
Οι χαφιέδες μάς κοιτάζουν καχύποπτα και
τα φώτα σβήνουνε σε μια ώρα.
Ποιος θα μάς κουβαλήσει στο σπίτι;
Κωστή Παλαμά, έρημε φωνακλά, άσωτη
κλήρα  μου. Τι ρωμιοσύνη δασκάλευες με φωτιά
και βουή, αναβασμένος στην κορφή της ελπίδας,
όταν ξαφνικά η νύχτα πετάχτηκε σαν μαχαίρι
απ” τη θήκη. Κι απόμεινες στην καρέκλα
παράλυτος με τ” όραμα μιας αυγούλας
που άχνιζε.
Νιώθω σκολιαρόπαιδο που τού” λαχε στραβόξυλο
δάσκαλος. Καιρό λογάριαζα μαζί σου πως
θα τα πω. Φριχτό γερασμένο σκυλί πάμε
να ξεράσουμε τ” αποψινό μας μεθύσι,
σ” όλες τις πόρτες των κλειστών βιβλιοπωλείων.
Πάμε να κατουρήσουμε όλα τ” αγάλματα
της Αθήνας, προσκυνώντας μονάχα του
Ρήγα. Και να χωρίσουμε ο καθένας στο
δρόμο του σαν παππούς και εγγονός που
βριστήκανε. Φυλάξου καλά απ” την τρέλα
μου γέρο, όποτε μού τη δώσει θα
σε σκοτώσω.

Λευτέρης Πούλιος, Ποιήματα (Επιλογή 1969-1978), εκδ. Κέδρος, 2001.

*Charlotte Olmsted, “A Night at the Bar” 

Δύο ποιήματα του Νίκου Σπάνια

ΠΑΝΤΟΤΕ ΥΠΟΛΟΓΙΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ


Η τυχαία συνάντηση είναι, σχεδόν, πάντοτε τυχερή
Να λες ευχαριστώ ό,τι και να συμβεί.
Ακόμη κι αν σου βγει σε κακό.
Ω! Το κακό είναι πιο καλό κι απ' το καλό καμιά φορά.
Σ' ευχαριστώ ό,τι και να συμβεί .
Ακόμη κι αν σε σκουπίσει ο άνεμος.
Ακόμη κι αν το ρόδο στάξει αίμα.
Ακόμη κι αν χάσεις τα χαρτιά σου.
Ακόμη κι αν χάσεις τα συλλοϊκά σου.


Νίκος Σπάνιας, Αμερική, εκδ. Οδός Πανός, 1988.

JAZZ

[...]

Ερμαφρόδιτος θα είναι ο άνθρωπος του μέλλοντος 

Θ' ανακλαδίζει ηδονικά τα μέλη του 

Πετώντας στο διάστημα 

Θα αγκαλιάζεται εναέρια με πουλιά 

Θα πίνει τη μελαγχολία σαν καφέ 

Χωρίς ζάχαρη 

Ήχος θα τρίβεται στον ήχο σαν τσακμακόπετρα

Αρπάζοντας φωτιά 

Ο καϋμός του θα μοιάζει σαν το βώδι 

Που μουγκρίζει 

Σα φρύδι που θα μεταναστεύει από το πρόσωπο 

Κι η σάλπιγγα του Satchmo 

Θα σύρει μια φωνή που θ' αναιρεί 

Ό,τι δημιουργήθηκε μέχρι την ώρα αυτή...

Νίκος Σπάνιας, Ποιήματα της Τρίτης Λεωφόρου (αρ. 3), Athens Printing Company, New York, 1971.  

Τρία ποιήματα του Γιώργου Κ. Καραβασίλη

ΓΙΑ ΣΕ, ΠΟΥ ΞΕΚΟΨΕΣ ΑΠ’ ΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΙΟΥ

Για σε, που ξέκοψες απ’ το πλευρό του μελισσιού

Και ήρθες να μεθύσεις στο φιλί μου

Θ’ αλλάξω τα μάτια μου.

Για σένα, βέλασμα της ακατοίκητης αυγής,

Με βλέμμα νεκρού αγαπημένου θα φορτίσω τα μάτια μου.

Του πρώτου κόσμου έμβρυο που κούρνιασες στο στέρνο μου,

Θ’ ανεβώ την ηλικία της άγνοιας και της σοφίας

Τα μάτια σου ν’ ανοίξω, το σώμα σου να χτίσω.

Δροσιά μαντηλιού σ’ ετοιμοθάνατο,

Ευφροσύνη χιονιού σε θάλλον στήθος να σε πω.

Και σαν στο αίμα σου, του κάλλους οι βυθοί αναβοσβήνουν,

Θα ξεριζώσω αυτά τα μάτια,

Θα ξεκληρίσω τη δυναστεία του πάθους,

Για να μπορώ κι εγώ να στεγαστώ αγάπη μου,

Για να μπορώ κι εγώ ν’ αγαπηθώ.

~*~

ΠΡΩΙ, ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Όταν περνάς στο νυχτικό της πρωινέ νοτιά 

Η σάρκα της παίρνει τη ρώμη του τοπίου 

Και το μικρό δωμάτιο 

Ο ερωδιός

Κρεμά το βλέμμα της στο σύμπαν.

~*~

ΦΟΥΓΚΑ 

Ας κρατήσεις την ήσυχη νύχτα

Στο μουσικό κρύσταλλο τ' άστρου. 

Τσαμπί το φεγγαρόφωτο ορθώνει 

Τις ρίζες της καρδιάς μας.

Η αγάπη γεννιέται στο χνώτο της γης

Κάτω από τα μουσκεμένα φύλλα. 

Ας κρατήσεις την ήσυχη νύχτα

Κι η γη και τ' άστρα και το φεγγαρόφωτο 

Καρποφορούν φωνήν αγάπης.

Ας κρατήσεις την ήσυχη νύχτα

Κι η αυγή μονάχα να' ρθει να σε κοιμήσει 

Στης ανάσας το ράγισμα. 

Γιώργος Κ. Καραβασίλης, "Καλλιέργεια του Αίματος" (1970-1984), εκδ. Γνώση, 1984. 

Δούκαρης - Cape Point

CAPE POINT


Να επιμένεις ανάμεσα στα μαυρισμένα
βράχια, τα στεγνά -
σα φορείο, τα βράχια -
να επιμένεις στο φιδίσιο δρόμο
κι ας λέγεται Du Toit cloof,
στην επίπεδη έρημο˙
και μόνο καμένα χόρτα,
ψημένες πέτρες, να επιμένεις˙
δεν ισχυρίζομαι πως είχα τίποτα περισσότερο
άλλοτε:
να επιμένεις έλεγα,
τίποτα περισσότερο˙
χωρίς δέντρα,
χωρίς στάχυα,
χωρίς ποτάμια -
να επιμένεις,
τίποτα περισσότερο.

Δημήτρης Δούκαρης, "Ποιήματα της Καλής Ελπίδος", 1963.