Αριστείδης Βουγιούκας

ΒΑΒΥΛΩΝΑ, 00.05 ΩΡΑ ΓΚΡΙΝΟΥΙΤΣ

Του Κώστα Ι. Καλατζή 

Γρήγορα ερήμωσαν οι δρόμοι της πόλεως.
Μόλις είναι περασμένα μεσάνυχτα.
Ρίχνει χιονόνερο απόψε.

Στη λεωφόρο με τις μαδημένες πιπεριές
σβήνει το στρίγγλισμα μέσα στη νύχτα
του κίτρινου τραμ του τελευταίου.
Απομένουν οι πολύχρωμες αφίσες πάνω στις στέγες
κι οι βιτρίνες στολισμένες σαν Επιτάφιοι.
(Να θυμηθώ να γράψω στην ξαδερφούλα μου
να κάτσει στο χωριό πλάι στο παραγώνι.
Στις πολιτείες που δε νυχτώνει
κάνει κρύο πολύ άμα ανάψουν τα φώτα).

Αυτή η γραβάτα με τα πλουμιά
πολύ πηγαίνει με το χρώμα των ματιών μου.
Με τη σφιγμένη γροθιά μου θα διαλύσω τις τζαμαρίες
και να καταπατήσω θα ΄μπω το χρυσάφι, το μετάξι και τον άργυρο.
Εκεί ποζάρει το άγραφτο βιβλίο μου εν καιρώ,
εκεί πλάι στο μεγάλο συγγραφέα
που έχει απέλθει προσωπικώς.
[...]


Α. Βουγιούκας (Στα προάστια της Βαβυλώνας, 1953)

 *Ο πίνακας είναι της Αγγλίδας ζωγράφου Lesley Oldaker

Σταύρος Μίχας

                     O ΚΗΠΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ

                     'Ενας ήλιος

                      κι ένας κήπος

                      και μια στάλα νερό

                      να ξεδιψάσει η σκέψη σου.   

                      Ανεβαίνεις

                      τη σπείρα των ωρών

                      μέχρι την κορφή της μέρας.

                      Ο κήπος γνωρίζει:

                      Την άλλη όψη σου

                      την άδεια.

                      Ο κήπος σου έμαθε ν' ακούς:

                      Το λαχάνιασμα απ' τις ρίζες

                      το χρόνο που χτυπά

                      σα ξύλινο μπαστούνι

                      το γέλιο του φωτός και του νερού.

          

                      Ο κόσμος μισάνοιξε:

                      Είναι καιρός να γκρεμίσεις το σπίτι σου

                      ν' ανάψεις τα καντήλια των δέντρων

                      να χαϊδέψεις τα βουνά και τα ποτάμια

                      και να χυθείς στο άπειρο.

                      Σταύρος Μίχας, Δυτικά ο κήπος, εκδ. Μανδραγόρας, 2004.

Άκανθος

Η ΚΑΤΟΨΗ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΑΣ


ΠΟΥ ΕΠΕΣΕΣ
ΣΤΗΝ ΑΓΡΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΩΝ ΚΥΚΛΑΔΩΝ
ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΔΕΙΣ
ΕΝΑ ΠΛΟΙΟ ΑΚΟΜΑ
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ
ΡΩΓΜΕΣ ΣΤΑ ΓΥΑΛΙΝΑ ΚΥΜΑΤΑ
ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ
ΚΑΙ
ΠΟΥ ΝΑ ΣΤΗΣΩ ΤΗ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ ΜΟΥ
ΓΙΑ Ν ΑΚΟΥΣΤΟΥΝ ΟΙ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΕΣ ΦΩΝΕΣ
ΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ
ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΣΤΑΧΥΑ
ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΑΧΕΡΟΝΤΑ
ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΛΙΓΟ ΛΙΓΟ ΦΕΥΓΕΙ
ΚΑΙ ΒΑΦΕΙ ΤΑ ΒΡΟΜΙΣΜΕΝΑ ΝΕΡΑ
ΜΕ ΤΑ ΒΑΘΙΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΤΙΣΙΑΝΟΥ
Η ΕΙΣ ΗΡΙΔΑΝΟΝ ΚΑΘΟΔΟΣ
Η ΑΜΕΤΡΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
ΠΟΥ ΝΤΡΟΠΙΑΣΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ
ΑΡΓΟ ΦΤΕΡΟΥΓΙΣΜΑ ΤΗΣ ΣΚΟΝΗΣ
ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΟΔΟ
ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ
ΣΤΑ ΜΟΝΑΧΙΚΑ ΧΕΡΙΑ
ΠΟΣΟ ΘΑ ΗΘΕΛΑ
ΝΑ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ
Σ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΠΙΝΟΗΜΕΝΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ
ΠΟΥ ΛΕΜΕ ΠΑΝΤΑ
ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ
ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ
ΣΤΟΝ ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ ΜΗΝΑΣ 2012

ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΟΔΟ

Άκανθος, Τύχη και ανάγκη, εκδ. Φίλντισι, 2013

Μισέλ Φάις

1


Η Μις Ελ απελπισμένη
χωρίς έστω ένα μπλουζ
μια φωτογραφία του Έντμοντ
Απόμεινε στον λόφο
με μαύρο ταγέρ κ' άγνωστο ποτό
κάτω από τη σβηστή διαφήμιση
της MEMOIRE.


Μισέλ Φάις, Το σύνορο, εκδ. Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος, 1983.

Χ. Π. Σοφίας

ΑΙΩΝΕΣ 

Αιώνες τώρα το σπέρμα έχει τη θλίψη του θεού

Αιώνες τώρα η μήτρα έχει τη χαρά του ανθρώπου 

~*~

ΑΠΟΥΣΙΑ 

Τί γυρεύει η θάλασσα στο δωμάτιό μου;

Δε γνωρίζει την απουσία σου;

~*~ 

ΕΓΩ

Τη γλώσσα μού τη δίδαξαν 

Τη σιωπή την έμαθα μόνος μου 

~*~

ΚΕΝΟ 

Γεμίζεις το κενό 

Παίρνοντας το σχήμα του άλλου

Και το λες ευτυχία 

Χ. Π. Σοφίας, "Μουσώνες τα δένδρα δυσκολεύονται να ανασάνουν", εκδ. Κουκκίδα, Αθήνα, 2018.

Νικόλας Ευαντινός

Ενεός...

μπροστά σε κάποιο νυχτερινό του Chopin.

Θεόρατη η σκιά του λεπτού της χεριού πάνω στη λεπίδα σελήνη. Τα μαλλιά της λευ-
τερώνονται και φτιάχνουν πεντάγραμμα για τριβελιστό τραγούδι των γρύλων. Οι
παράνυμφες λεμονιές την καμαρώνουν. Με τη μυρωδιά της φλούδας τους ραντίζουν
το στροβιλισμό της. Καθώς βαρυπατά τον αέρα της νύχτας, ανοίγονται πηγάδια σε
κάθε της βήμα, - στο βάθος τους το φεγγαρόφωτο πολλαπλασιάζεται. Η πίστα του
χορού της μια κοιλάδα νυχτερινών ουρανών. Καθώς λυγίζει στο πλάι το λαιμό, από τα
βλέφαρα γλιστράει μια ευχή - να πιανόμουν στην ουρά της βραδινής δροσιάς στον αυλό 
της σελήνης να χανόμουν. 

Ναι, πάει καιρός που μένω πίσω από το τζάμι να κοιτώ τον κήπο. Πάνω του πέφτουν
ψιχάλες. Σαν χαμηλόφωνες νότες λυγίζουν τα χέρια μου που κρατούν ένα άδειο φό-
ρεμα...

Νικόλας Ευαντινός, Ενεός, εκδ. Μανδραγόρας, 2012.

Απόστολος Θηβαίος

"ΕΛΕΝΗ"

Οι άνθρωποι, Ελένη,

οι μόνοι άνθρωποι των ασύλων, 

είναι καμωμένοι από σύρμα και λύπη.

Να έρθεις,

να φανείς,

να ρωτήσεις για την πορεία της υγείας μου,

ύστερα να κοιταχτούμε βαθιά,

μέχρι ολόκληρο το δωμάτιο να μυρίσει αγκαλιά.

Να μην τρομάξεις

που θα ξερνώ το φως από τα μάτια μου.

Να έρθεις, Ελένη, να φανείς,

να σταθούμε αμίλητοι εμπρός 

από τα απομεινάρια των καλοκαιριών...

Απόστολος Θηβαίος, "17", εκδ. Εκάτη, 2011.

*Φωτογραφία: Βασίλης Κουντζάκης, Αίγινα, 2016

Πέτρος Στεφανέας

ΥΠΟΔΗΜΑΤΑ ΧΡΩΜΑΤΙΣΤΑ


Σε κάθε σπίτι υπάρχουν τρία ζεύγη
    παπουτσιών τουλάχιστον

Για την κάθε μέρα
Για την εξοχή
Για τους γάμους και βαπτίσεις

Τα καφέ χρώματος είναι δικά μου
Τα κορδόνια υπομένουν το ίδιο πόδι
Το αναμένουν καλημερίζοντάς το
Το εγκαταλείπουν κάθε βράδυ
Ακόμα και οι κάλτσες προσαρμόζονται

Τα βερνίκια και τα βουρτσάκια
Είναι στα χέρια μου η συνθήκη υποταγής τους

Θυμάμαι τους λούστρους
Όταν ήμουν μικρός υπήρχαν τουλάχιστον πέντε
Στην οδό Ακαδημίας
Όπισθεν της Εθνικής Βιβλιοθήκης

Πονάνε τα πόδια μου από τότε


Πέτρος Στεφανέας, Μηχανισμοί Αντικυθήρων, εκδ. Το Ροδακιό, 2015.

Μαρία Θεοφιλάκου

ΒΙΚΤΩΡΙΑ

Δεν έχει τέλμα να βουτήξω το ψωμί μου
Ούτε και τέρμα ν’ αποθέσω τα μπαγκάζια μου
Όλο τ’ αδράζω από τη σκόνη κι αυτά ξανακυλάνε
Μέρα τη μέρα σε σταθμούς που όλο τρέχουν
μοιάζω να είμαι εγώ σταματημένη,
ονειροπόλα καρτερώντας μια αποβάθρα
Κι εσύ αν είσαι φίλος
κάνε τα μάτια σου πως καθαρίζεις
Όποιος κι αν φεύγει από τους δυο,
αν φεύγει,
είμαστε μόνοι

Μαρία Θεοφιλάκου, ΑΝ[ΩΝ]ΥΜΑ, εκδ. Δωδώνη, 2010.

Βαγγέλης Κούτσης

ΠΕΝΤΟΒΟΛΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ

Επιβεβαιώνοντας τη ρωγμή του σφυγμού
ανατρέποντας τη ροή της ειμαρμένης
κι επιλέγοντας την υποκατάσταση της επιθυμίας
τόσο αντιφατικά σου χάρισε ο ωκεανός
του λόγου τη ρύμη
της αρμύρας το βάλσαμο
του ανέμου το μοιρολόι

του ανέμου που αναιρείται
του ανέμου που αλυχτά
στο μέτωπό σου αντιμέτωπος.

Λυτρωτικός σαν οργασμός
σαν έρωτας
σαν θάνατος.

Βαγγέλης Κούτσης (Ασημένιος), Τοις "κύνων" ρήμασι πειθόμενοι, εκδ. Προμετωπίδα, 2013.