Μιχάλης Π. Δελησάββας

ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΙΙ

Λίγο ακόμα θα κρατηθούν γερμένα
το φως και τα χρώματα
Ήχοι και κινήσεις καμπύλες
ο χρόνος στροβιλίζεται στη χοάνη, αδειάζει
σε κύκλους και πάλι τα πράγματα με περιέχουν
Έπειτα θα συμβούν οι καθιζήσεις της νύχτας
κίτρινοι λαμπτήρες στις κορφές των στύλων
προσκλητήρια μιας άλλης σιωπής θα ηχήσουν
Η νύχτα θα κλείσει τα διπλά μου βιβλία
επί τέλους
μαζί με καθρέφτες αόρατους θα πέσουν οι τοίχοι

Τότε θριαμβευτικά, το σκοτάδι
θ' ανοίξει διάπλατες τις κρυφές του εξόδους
καλώντας με.

Μιχάλης Π. Δελησάββας, Εσωτερική Μετανάστευση, εκδ. Διογένης, 1989.

Στέλιος Γεράνης

Η ΠΡΩΤΗ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΜΟΥ


Η σ ι ω π η: η πρώτη αρχή
της θεραπείας μου. Κ' ύστερα ο λόγος
μοναχός
στο σκοτεινό του θάλαμο. Κ' ύστερα η λέξη
αναδυόμενη
απ' την αόρατη φωλιά της.

Λέξη και λόγος
σα μικρά σπουργίτια φοβισμένα
να ισοζυγιάζονται στους κλώνους μου
έτοιμα να πετάξουν.

Κ' εσύ, οκνέ μου γείτονα, τι περιμένεις
τι ζητάς; Ξύπνα πρωί, ένα χάραμα
και στήσε ξόβεργες διπλές
στο μυστικό μου δάσος.

*Το ποίημα είναι από τη συλλογή του Στέλιου Γεράνη "Παθολογία" (1960). Αντλήθηκε ωστόσο από τη συγκεντρωτική έκδοση "Στέλιος Γεράνης, Σαράντα χρόνια ποίηση και δράση (1944 - 1984)" της Εταιρίας Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιά (1985). 

Τρία ποιήματα του Κώστα Καναβούρη

ΔΙΑΚΟΠΕΣ

Επιχειρώ νυχτερινές διακοπές
με τρόλεϊ στο τελευταίο δρομολόγιο
με τρόλεϊ που φεύγουν στην ομίχλη
αδειάζει τρέχοντας η πόλη
θα μπορούσαμε, ίσως, να περάσουμε
απέναντι ̇ στην Πέργαμο.

~*~

ΣΚΑΚΙ

Ποτέ δεν παίζουν σκάκι
κάτω απ' τις ανθισμένες πορτοκαλιές
ιδιαίτερα τις νύχτες με φεγγάρι.
Είναι αντίθετο στη λογική της άνοιξης.

Μπορεί και της ιστορίας.

~*~

ΧΟΡΟΣ

Εμπιστεύθηκα τις βροχές του Γενάρη
και τις ακολούθησα κατά πόδας.
Γιατί το χειμώνα, που οι νύχτες δυσκολεύονται,
επιτέλους το χώμα γύρω στ' αγάλματα μαλακώνει.
Τότε κρεμάω στον Ηνίοχο μια επιγραφή.
ΠΡΟΣΟΧΗ, ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ.
Τραβιέμαι στο μέσα μέρος
μιας ενάλιας ταβέρνας
δίχως να νιώσεις έρχομαι
αβάσταχτα ν' αγαπηθούμε. 

*Τα ποιήματα είναι από τη συλλογή του Κώστα Καναβούρη "Νυχτολόγιο χειρός" και αντλήθηκαν από την ανθολογία 11 Ελλήνων Ποιητών με τίτλο "Φώτα Πορείας, 1" (εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 1988). 

*Ο πίνακας είναι του Rodgers Naylor

Θανάσης Νιάρχος

Ταυτότητα 

Γεννήθηκα
σαν ένα φθαρμένο νόμισμα
τις ρωγμές του να βαθαίνει
γιατρεύοντάς τες.

~*~

Γεύση θανάτου 

Ο κόσμος είταν πολύς
μ' εκλεκτική ειδικότητα στις καλές τέχνες
το δείπνο εξαιρετικά ελαφρύ
η μουσική - ω η μουσική - αποκλειστικά κλασσική
μα μενα κάτι μου θύμιζε
-άθελά μου βεβαίως-
το χώρο μιας εκτέλεσης
μ' αναρίθμητους μελλοθάνατους
που είχαν καταδικαστεί
"επί λιποταξία".

Θανάσης Νιάρχος, "Εικοσιτέσσερα νυχτερινά τραγούδια", 1970.

*Salvador Dali - Dinner in the Desert (by Giraffes on Fire), 1937 

Ο άγγελος του νότου

Οι εκδόσεις EKATH
σας προσκαλούν στην παρουσίαση του νέου βιβλίου
του Σταμάτη Φίφη με τίτλο

Ο άγγελος του νότου

την Τρίτη 15 Οκτωβρίου και ώρα 19:30
στο βιβλιοπωλείο ΜΩΒ ΣΚΙΟΥΡΟΣ, πλατεία Καρύτση 3 Αθήνα.
Ποιήματα θα διαβάσει η συγγραφέας Ανδρονίκη Μαστοράκη.

Το βιβλίο παρουσιάζουν οι
Τζίνα Τριανταφύλλου, Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ
και Βασίλης Κουντζάκης, ποιητής.

Στις 15 Οκτωβρίου, στο βιβλιοπωλείο "Μωβ Σκίουρος" επί της πλ. Καρύτση, προλογίζω την όγδοη ποιητική συλλογή του Σταμάτη Φίφη "Ο άγγελος του νότου" (εκδ. Εκάτη, 2019).
Ο Σταμάτης Φίφης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961. Με την ποίηση έχει μια σχέση από τα εφηβικά του χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του '80. Ανήκει, αν και εξέδωσε για πρώτη φορά λίγο αργότερα (1990) στην ποιητική γενιά του '80, τη λεγόμενη "γενιά του ιδιωτικού οράματος". Η σπουδαία ανθολογία των Στεφανάκι - Χουρδάκη τον είχε συμπεριλάβει.
Με αφορμή το βιβλίο θα ψηλαφίσουμε μια ποιητική διαδρομή τριών δεκαετιών κι ας ανήκει στα όχι εμφανή και όχι περιζήτητα, αφού αποτελεί αθόρυβη κι επί της ουσίας προσωπική κατάθεση.

Β. Κ.

Γιώργης Μανουσάκης - Στα βαθιά φυλλώματα

ΣΤΑ ΒΑΘΙΑ ΦΥΛΛΩΜΑΤΑ

Της μνήμης η παλίρροια μού φέρνει

τα πιο απροσδόκητα συντρίμμια ναυαγίων.

Πρέπει να προχωρήσω πέρα

απ' τις γκριμάτσες του τρελού

με τα δεμένα χέρια και τ' ολονύχτιο

βογκητό του μονοπόδαρου. Να φτάσω

στα βαθιά φυλλώματα, εκεί

όπου σε κρύπτες μυστικές πλαγιάζουν

όσοι ποτέ δε μας πόνεσαν

και γι' αυτό τους ξεχάσαμε.

Προσπάθεια μάταιη. Τα κλαδιά της λήθης

μακραίνουν και συστρέφουνται σα φίδια

φράζουν τα μονοπάτια, κλείνουν

τα περάσματα. Η μνήμη δεν εξουσιάζεται

παίζει μαζί μας.

Γιώργης Μανουσάκης. Άνθρωποι και Σκιές, εκδ. Αστρολάβος / Ευθύνη, 1995.

Ποίηση είναι η τέχνη...

"Ποίηση είναι η τέχνη που μπορεί (και υποχρεούται) να φωτίσει με παράδοξες αστραπές και να σκεπάσει με πέπλα πολυτελή και αραχνοϋφαντα τα μιάσματα εκείνα της συνείδησης των ανθρώπων που από μόνα τους δεν διαθέτουν καμιά λάμψη, με δυο λόγια η τέχνη που σκοπός της είναι να μεταμορφώσει μια κοινότοπη κατάσταση σ' έναν κόσμο μυστηριώδη κι εξωπραγματικό."

Ευγένιος Αρανίτσης 

*M. C. Escher - Butterflies, 1950

Δύο ποιήματα του Τάσου Δενέγρη

Φωτογραφία κουνημένη 


Τον χτενίζουν στο ύπαιθρο
Αυτός χτυπά παλαμάκια
Και σκανδαλίζεστε.

Είναι κισσός που μουρλάθηκε
Έχει φοβία του αέρα
Άχυρο θα 'θελε να ήτανε
Να ξεμπερδεύει.

Είναι το ξέφωτο
Που το αυλάκωσε
Ο κεραυνός
Κι εσείς γλιτώσατε.

Είναι αυτός που στις φούχτες του
Πιάνει αέρα
Είναι ο καθρέφτης σας
Μην τον πετάτε.

15.10.1981


~*~


Απόσταγμα του τοπίου 


Σ' αυτήν του ποιητή την ανημπόρια
Που 'χει συλλάβει
Εξ ολοκλήρου
Την ομορφιά του τοπίου
Αλλά δε δύναται
Ή και δε θέλει
Με λέξεις να το μεταφέρει
Στο νου και στην καρδιά σας,
Υπάρχει κάποιο μεγαλείο.

Ότι ενίκησε
Την πλάνη δηλαδή
Αυτήν που κάνει
Τον κάθε ποιητή να θέλει
Να κερματίσει την Ουσία
Προς όφελος της έπαρσης.

Δόξα στο κόκκινο
Τιμή στο κίτρινο
Που δίνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν
Την ώρα που ο ήλιος
Απ' τα δικά μας μάτια πάει να κρυφτεί.

18.1.1985


Τάσος Δενέγρης, Η κατάσταση των πραγμάτων, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 1989.

Έφη Καλογεροπούλου

[...]
O ύπνος σαν άλλος εφιάλτης των παρόντων και των
απόντων τα σώματα συνημμένα ριγμένα μέσα σε αυτήν
τη μηχανή του χρόνου που διαρκώς περιστρέφεται σαν
το νερό στο κρύσταλλο μέσα και χάρτες χαράζει στο
βλέμμα στην καρδιά της όρασης στην καρδιά του κόσμου
έτσι που ο χρόνος σε φως ξεσπάει η φωτιά της φύσης
ρίχνει λιωμένο μέταλλο ποτίζει τις πληγές και το αίμα
περιπλανώμενο ανάμεσα σε μας και στο στρογγυλό του
καθρέφτη μάτι που μας ακολουθεί μια μουσική γεννάει
εκεί που τα παράθυρα της ψυχής τα χέρια μας ανοίγουν
σαν άλλες των φτερών ανταύγειες μια προσευχή μια
περιπλάνηση για το Αλλού του κόσμου τούτου.

*απόσπασμα από τη συλλογή "Έρημος όπως έρωτας" της Έφης Καλογεροπούλου, εκδ. Μετρονόμος, σειρά ποιείν, 2015.

Λεωνίδας Κεφαλάς

Ο ΚΑΙΡΟΣ  

X

σπασμένη κοπέλα

σπασμένο φως

αγαπήθηκες περισσότερο απ' ότι 

ο Χριστός από τους 

πρώτους Χριστιανούς

γιατί εσύ είσαι βυσσινί 

αλλά

και στους ιριδισμούς ακόμα υπάρχεις

Λεωνίδας Κεφαλάς, Πλατεία Ευκαλύπτων, εκδ. Το Ροδακιό, 2001.