Ανδρέας Κ. Οικονόμου

Αρχιτεκτονική

Λησμονημένα, παραπεταμένα χρώματα,
τ' ασημοκάστανα, τα σκούρα γαλανά του δειλινού,
τα φωσφορίζοντα τα χρυσοκόκκινα της νύχτας.

Και να μην ξεχνάς τις πικροδάφνες της αυγής
τη δροσερή εκείνη ώρα.

Δροσερά τα χείλη της αγάπης σου.

Ποιος ακουμπάει τη βαριά ανάσα του
στο όνειρό σου;

Ανδρέας Κ. Οικονόμου, Το χρυσό φεγγάρι, εκδ. Εκάτη, 2000.

*Ο πίνακας είναι του εικαστικού Ανδρέα Γιαννούτσου 

Κίμων Ρηγόπουλος

ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ


Θα έπρεπε να υπάρχει ένας τρόπος
ένας ιπτάμενος έρωτας ίσως
μια αδέσποτη ατμομηχανή
ή ο άνθρωπος βουνό
και μερικά βατόμουρα στα βιβλιοπωλεία
Θα πρέπει να υπήρχε ένα τρόπος
πολύ πριν την Ευρώπη και την Ασία
όταν ο θάνατος ήταν τρόπος ζωής
και οι γυναίκες στέλναν τον οργασμό τους
στον ουρανό
Παρασύρομαι απ’ την αλήθεια των εφημερίδων
ενώ θα έπρεπε να υπάρχει ένας τρόπος
ένα σφυρί στο κεφάλι του κόσμου
μια μουσική απουσία του λόγου 
Κρατώντας μια προσφυγική φωτογραφία
πουλάω στη γύφτισα το ανήλικο όνειρο και
πυροβολώ
δε θέλω να είμαι μια γλυκιά ανάμνηση

Κίμων Ρηγόπουλος, Ο άτυχος ραβδοσκόπος, εκδ. Διογένης, 1984.

Τάσος Πορφύρης

ΠΟΙΗΤΕΣ ΣΤΑ ΓΗΠΕΔΑ

Το μαγαζί πουλούσε ταριχευμένα πουλιά και ζώα
Σπάνια όστρακα σκελετούς ψαριών κι' ακόμα
Ζωντανά ζώα και πουλιά σε κλουβιά ψάρια
Σε ενυδρεία ο καθένας μπορούσε ν' αγοράσει
Τη θάλασσά του ή το δάσος του έτσι άρχιζε το
Κακό είχαν ζήτηση οι δολοφόνοι οι άρπαγες
Οι ταριχευτές και προχωρούσε με τους ποιητές
Που αράδιαζαν την πραμάτεια τους στις σελίδες
Των βιβλίων μαύρο ξεραμένο αίμα από
Παλιές πληγές τραβούσε το κοινό διάλεγε στίχους
Για μιαν ιστορία αγάπης στα μέτρα του τούς
Έδινε στους θορυβοποιούς που περίμεναν σαν σκύλοι
Το κόκκαλο συνεργοί κι' άλλοθι των ποιητών
Στο ανομολόγητο έγκλημά τους έπνιγαν τις
Κραυγές απόγνωσης του θύματος στη θέα του
Μαχαιριού σε αλαλαγμούς θριάμβου ανακατεμένους
Με τις ζητωκραυγές και τα χειροκροτήματα
Των μαντρωμένων στα βοσκοτόπια των γηπέδων.

Τάσος Πορφύρης, Η Πέμπτη Έξοδος, Σημειώσεις, 1980.

*Ζωγραφικό έργο Πέτρου Ζουμπουλάκη

Νιόβη Ιωάννου

Τα δέντρα

τα δέντρα ευθύνονται
δε μένουν
ποτέ σταθερά
αλλάζουν τοπία
ρίζες
ονόματα
κι όταν νυχτώνει
κρύβονται
στους έρημους κήπους
των σπιτιών
κρυφοκοιτάζουν
απ' τα σπασμένα παράθυρα
το φεγγάρι
τη μουσική που μόλις σταμάτησε
τα παιδιά που στέκουν ασάλευτα
στο σαλόνι

~*~

Ενός λεπτού σιγή

βρόμικο γαύγισμα ο αέρας
τι μένει
να πούμε στους ψιθύρους
τώρα που κόπασαν τα δάχτυλα
διαβάζω τις ρίζες
τα ποντίκια που στάζουν μελάνι
τα ξεχασμένα μαλλιά
που ζωντανεύουν στο κύμα
το αστέρι που έπεσε
και χάθηκε
μες στο παλιό μπαούλο
που ανασαίνει δειλά
του νεκρούς του

Νιόβη Ιωάννου, Πορτατίφ, εκδ. Μανδραγόρας, 2019.

*Ο παραπάνω πίνακας είναι της εικαστικού από τη Φινλανδία, Ulla Thynell.

Λουκάς Αξελός

Μόνο για μισήν ώρα απόψε


Τότε μέσα απ' τη διπλή σιωπή
αθόρυβα εισβάλλει η επιθυμία
κι ορμητικά ταράζει τα σεντόνια
για να χυθεί στις πεδιάδες των μηρών.
Αίσθηση άγρια,
Λευκή,
χωρίς θρησκείες και διαπιστευτήρια˙
έτσι,
εξαίσια καμωμένη,
μόνο για μισήν ώρα απόψε,
μυστικά.

Λουκάς Αξελός, Περιπέτεια ή Επιστροφή αρ. 2, εκδ. Στοχαστής, 1981.

Σταμάτης Φίφης

ΛΥΣΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ

Πολλά απ' όσα γράφω έχουν ειπωθεί μα δεν έγιναν.
Στεριές που διαβήκαμε άλλαξαν μαζί με τους καιρούς.
Μείναν τα λόγια που 'παμε, άνεμος στο χρόνο.
Τώρα η πολιορκία λύθηκε και είμαστε ελεύθεροι.
Ελεύθεροι για το τέλος, εκεί που ποτέ δεν περιμέναμε.
Αν κάποτε με δεις, θα καταλάβεις πόσο άλλαξα.
Πόσες νύχτες πέρασα προσμένοντας να με δεις.

~*~

1996-97

[...]
Στα εννιακόσια ενενήντα έξι
δεν υπήρχε πια στιγμή
που να μπόραγε κανένας,
να πιστέψει στη ζωή.

Τώρα στα ενενήντα εφτά
ψάχνεις μόνο για λεφτά
κι εγώ του ονείρου μου την πόρπη
την πόρνη αγάπη μου την πρώτη.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΦΙΦΗΣ ΣΕΡΕΝΑΤΕΣ ΚΑΙ ΝΥΚΤΩΔΙΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΩΣΥΝΗΣ, ΕΚΔ. ΕΚΑΤΗ, 1997.

Σφυρή - Το κρεοπωλείο των μοναχικών

ΑΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ Η' ΑΓΡΙΟΧΟΡΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ

Είναι ό,τι δεν ξέρω
Είναι η στιγμή
Μετέωρη αφασική στερεωμένη
Που δεν παραχωρεί
Τη σειρά στην επόμενη
Όπως πρέπει κανονικά να γίνεται
Είναι κρεμασμένη
Στο καρφί του χρόνου
Που φοράς μια κρύα ημέρα
Να βγεις στον κήπο
Να δεις
Αν τα λουλούδια βρίσκονται στη θέση τους

Ζιζή Σφυρή, Το κρεοπωλείο των μοναχικών, εκδ. Γκοβόστης, 2015

Γιώργος Κακουλίδης

Πίστεψα και αγρίεψα
σήμερα των Φώτων βρέχει
κι ο κόσμος στην προκυμαία στην ώρα του
γιατί σε όλα τα πράγματα
μια ώρα υπάρχει
όμως αυτός που σηκώνει το σταυρό
νέος λαμπρός είναι
και χτυπάνε τα σήμαντρα τα παιδιά
πουλιά έρχονται κατ' επάνω μου
αν αντέξει η καρδιά μου
σαν βάρκα θα τη λύσω
θα βάλω τα πόδια μου
επάνω στο κύμα.

Γιώργος Κακουλίδης, "Το χρώμα της ορχήστρας", εκδ. Καστανιώτη, 1989.

Δημήτρης Ξυδερός

Belle epoque

«Hear my vow before I go,

Ζωή μου, σᾶς ἀγαπῶ.»Lord Byron

Δεσποινίδες φευγάτες, μιας Belle Époque•

ολίγον μοδάτες, ολίγον κλασικές.

Σε λουτροπόλεις παθαίνουν κανένα αμόκ,

για δες ‘τες, για δες ‘τες, πως παίζουν γυμνές.

Τα τρόλεϊ κάνουν συχνά καμπαρέ,

και καθρεφτίζονται και βάφουν τα χείλη.

Κι αράζουν Εξάρχεια να πιούνε καφέ,

μεθάνε, προσεύχονται κι ανάβουν καντήλι.

Με τις επτά τους ψυχές σα γάτες χαϊδεύουν,

πεθαίνω στην μπέρτα μου να τις τυλίγω…

Και να λικνίζονται αργά πως λατρεύουν,

ουρλιάζω σα δαίμονας, κάνω να φύγω.

Κι όταν το φόρεμά τους αγγίζουν υγρό,

το σονέτο το φτύνω• καληνυχτίζω εδώ!

Δημήτρης Ξυδερός, vakxikon.gr, Τεύχος 25, Μάρτιος 2014. 

*The Vampires Kiss - Max Ernst

Αλέξανδρος Σχινάς

Το άνθος.

Αυτό το άνθος δεν πρέπει νάτανε για μας
Εμείς κατηναλώσαμεν ολόκληρον τον χρόνον της ημέρας μας
Σε αφελείς και αδέξιες επιδόσεις.
Ατημέλητοι, με το χέρι στην τσέπη, περιπλανήθημεν
Ανά τους δρόμους και τας πλατείας αυτής της πόλεως.
Ιδανικά αδιάφοροι, εγκαταλείψαμε την προσοχή μας
Σε κάθε λογής επουσιώδεις περισπασμούς.
Σπαταλήσαμε απερίσκεπτα την περιουσία μας,
Αγοράζοντας και μασουλώντας συνεχώς
Στραγάλια και παστέλια και μαντζούνια!
Είναι, νομίζομεν, περιττό να τονισθή
Ότι απέσχομεν από κάθε σκέψη σχετικής με συστηματικάς δραστηριότητας-
Ή, πόσω μάλλον, με ιπποτικά κατορθώματα
Ή ιδανικούς έρωτες και τα παρόμοια.
Κυρίως ειπείν: απέσχομεν από πάσαν σκέψιν!
Αυτό το άνθος, επομένως, δεν πρέπει νάτανε για μας.
Γιατί, όταν περί το μεσονύκτιον, επιστρέφοντας,
Διερχόμεθα από εκείνον τον ημίφωτο δρομάκο,
Όταν, λέγω, πίσω από τα βαριά παραπετάσματα
Του υψηλοτέρου παραθύρου ενός παμπάλαιου μεγάρου
Πρόβαλε κείνο το αβρό παρθενικό χεράκι
Και μας το επέταξε τρέμοντας,
Εμείς, όλως ανέτοιμοι και αναρμόδιοι ως είμεθα,
Το αρπάξαμε μηχανικά στον αέρα
Και το φάγαμε-
Το άνθος! Καταλαβαίνετε?
Το φάγαμε, το μασουλήσαμε και αυτό,
Με την ίδια ακριβώς ανευθυνότητα
Που όλη τη μέρα μασουλούσαμε
Στραγάλια και παστέλια και μαντζούνια!..
Ώ ! ασφαλώς, ασφαλώς!
Αυτό το άνθος δεν πρέπει,
Δεν μπορεί να ήτανε για μας!..

Άλεκ Σχινάς, Περ. "Στάχυς", 1952.