Αντώνης Γκάντζης

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ 

Με την ψυχή κελί στις μνήμες. 

Με κείνο το γαλάζιο γιασεμί γονατιστό, στο νοτισμένο 

      σάρκινο χώμα της. 

Έτσι ανεξάντλητα φορτωμένους σας είδα:

Αλέξανδρε     ό  χ  ι     του Φιλίππου 

Δωροθέα        ό  χ  ι     των θεών 

Μαρία            ό  χ  ι     του Χριστού 

να βυθίζεστε στις περιοχές των επόμενων βημάτων σας

ώσπου χαθήκατε κι απόμεινε ένα καπέλλο, ένα ταγάρι 

       κ' ένα ζευγάρι καλοκαιρινά σαντάλια 

να επιπλέουν στις πλάκες του πεζοδρομίου - εκεί στην 

       παραλιακή λεωφόρο - 

καθώς κάποιο αίσθημα μιας πρόσκαιρης νίκης 

- αλλά σωστά υποταγμένης στην τελική της ματαιότητα -

έπνεε απαλά, δίκαια, λικνίζοντας τους φοίνικες ή τα μαλλιά 

       όλως εμάς,

που χειροκροτούσαμε τους αγώνες ταχύπλοων σκαφών 

κάπου ανάμεσα στο Παλιό Φάληρο και την αιωνιότητα. 

Αντώνης Γκάντζης, Αποκαθήλωση στα θρύψαλα του φεγγαριού, 

εκδ. Πλέθρον, Αθήνα 1979.

Λεττονός - Δέφνερ

*Το βλέμμα επάνω στο πρόσωπο του πόθου - μία ακόμα ακούσια ποιητική συνομιλία 

*Πίνακας του Alessandro De Villas (Γερμανία)

Στο σινεμά

Στο σινεμά 

μες στο σκοτάδι δίπλα μου

κλαις 

κι εγώ βλέπω το φιλμ. 

Βλέπω το φιλμ 

- τι να σου πω. 

Καταλαβαίνω τι σημαίνει ν' αγαπάς

και να σε απωθούν. 

Στο σινεμά

με βλέπεις σιωπηλά μες στο σκοτάδι 

και δεν τολμάς να με αγγίξεις.

Στο σινεμά 

κλαις μες στο σκοτάδι 

κι εγώ προσέχω 

μια το φιλμ - μια εσένα. 

Χρήστος Λεττονός, Εποχές, Ποιήματα 1965-1970, Αθήνα, 1970. 

~*~ 

XXVII

Πήγαμε στο θέατρο μαζί.

Φόρεσες τα γυαλιά σου 

για να δεις το έργο,

κι εγώ τα δικά μου

για να βλέπω εσένα. 

Όθων Μ. Δέφνερ, Μαδριγάλια, Ποιήματα 1982, εκδ. Περγαμηνή, Αθήνα, 1984. 

Κώστας Μαυρουδής

Απόγευμα σε πόλη γαλλική [11] 

Σαν την απρόσιτη περαστική. Ό,τι απομακρύνεται είναι ποίηση. Τελευταίο απόγευμα εδώ. Το ήσυχο άρωμα του καφέ μπαίνει από αόρατες εισόδους στο δωμάτιο. Βαλίτσες που διπλασιάζονται μες στον καθρέφτη του διαδρόμου και βαραίνουν. Φεύγει ο επισκέπτης. Όπως το ποίημα επιστρέφει στην αρχή του, ζητώντας τη σιωπή που προηγήθηκε.

Κώστας Μαυρουδής, Το δάνειο του χρόνου, εκδ. Κέδρος, 1989.

Βασίλης Κουντζάκης

ΕΠΙΚΛΗΣΗ

Ω σπάνια, κατανυκτική σιωπή

μύρισε το γεμάτο υγρασία

εγκαταλειμμένο σπίτι

που λέγεται καρδιά.

Έπειτα διώξε το ασίγαστο μιας προσμονής

φανέρωσέ μου τη δική σου τη ρήση

κι απ’ το σχέδιο που σταδιακά εκπονείς

τα σημάδια να δω σε πρωτόγνωρη φύση.

Δε μπορεί παρά να μ’ οδηγείς

στον προθάλαμο μιας ουτοπίας

όπου χρόνια εκτιμώ πως εκεί επιζείς

στον πυρήνα της μνήμης και της ευωδίας

σε γωνιά μυστική και αθέατη

στο ατέρμονο κατά μόνας πορείας.

Βασίλης Κουντζάκης, έμμετρο, αδημοσίευτο, 12/7/2020 

*Πίνακας του σύγχρονου Ινδού ζωγράφου Αkshay Αvasare

Περικλής Σφυρίδης

Η ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑ

Σε θυμάμαι πάντα με μια φυσαρμόνικα
να προσπαθείς να γεμίσεις με τη μουσική
την απόσταση που μας χώριζε.

Τώρα που χάθηκες, νοσταλγώ
ακόμα και τους φάλτσους σκοπούς που έπαιζες.

Περικλής Σφυρίδης, Αντιπαροχή, Θεσσαλονίκη, 1978.

Κώστας Λουκάκης

ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Σηκώθηκα γυμνός από τον ύπνο

κείνης της νύχτας.

Το ρούχο μού το πήρε

η νύχτα στ' όνειρό της.

Και τώρα τριγυρίζω

με τη νύχτα και τ' όνειρο ντυμένος.

~*~

ΣΤ' ΑΔΕΙΟ ΠΟΤΗΡΙ

Στ' άδειο ποτήρι

το θρίαμβο μιας δίψας θα βρεις.

Στη σιωπή του δέντρου

θ' ακούσεις όλα τα πουλιά που φύγαν.

Στο κλεισμένο βιβλίο

όσα δε γράφτηκαν θα διαβάσεις.

Στ' ακίνητο πρόσωπό μου

την πάλη όλων των ανέμων θα δεις.

Κώστας Λουκάκης, "Άδεια χέρια", Ιδιωτική Έκδοση (Αθήνα, 1967). 

Ευριπίδης Κλέοπας

Ε' 

Τοπίο Ναπάλμ 
νυχτερινές βόμβες
κόκκινα χέρια 
                    μεταϊστορικά
πυρηνική χλωμάδα
η άβυσσος των προαστίων 
κίτρινη βροχή
ενάλιοι οικισμοί  
σαν λευκά χείλη 
                        ουδέτερα
ομόφυλοι έρωτες
στις κοραλλιογενείς λεωφόρους
του μετρό 
αλλόφυλοι εισβολείς
                                εσπερινοί 
γαλάζιοι 
στους ποδοσφαιρικούς αγώνες
                                                  ουράνιο 238
τρέχει απ' τα δάχτυλα 
της μαρμάρινης 
                       ομορφιάς σου. 

*Από τη συλλογή του Ευριπίδη Κλέοπα "Ραδιενεργά τοπία" (εκδ. Έψιλον, 1986)
που βρίσκεται στην συγκεντρωτική έκδοση "Οι στάχτες του Σεπτέμβρη"
(ποιήματα 1972 - 1992), εκδ. Έψιλον, 1992.

Χαλίλ Γκιμπράν

[...]

Μη λέτε, "Βρήκα την αλήθεια", αλλά να λέτε, "Βρήκα μιαν αλήθεια".

Μη λέτε, "Βρήκα το μονοπάτι της ψυχής", αλλά να λέτε, "Συνάντησα την ψυχή που περπατούσε στο μονοπάτι μου".

Γιατί η ψυχή περπατά πάνω σ' όλα τα μονοπάτια.

Η ψυχή δεν περπατά πάνω σε μια γραμμή, ούτε μεγαλώνει σαν καλάμι.

Η ψυχή ξεδιπλώνεται, όπως ο λωτός με τα αναρίθμητα πέταλα.

Χαλίλ Γκιμπράν, Ο Κήπος του Προφήτη, εκδ. Μπουκουμάνη, γ' έκδοση, 1974.

Κινέζικη Ποίηση

*Διάβαζα πρόσφατα έναν σημαντικό Κινέζο ποιητή, τον Λι Τάι Πο. Τα ποιήματά του είχαν γραφτεί τον 8ο μ.Χ. αιώνα κι ήταν γεμάτα πάθος για το κρασί, τον έρωτα, τη φύση, την περιπλάνηση. Τυχαία επιλέγω ένα μικρό ποίημα τεσσάρων στίχων και σκέφτομαι τι έχει άραγε απομείνει - διασωθεί από αυτή την τόσο πυκνή, στοχευμένη και ειλικρινή ποιητική έκφραση.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ

Με ρωτούν γιατί κρύβομαι στο πράσινο βουνό.

Μ' αναπαμένη την καρδιά χαμογελώ και σωπαίνω.

Όταν τα λουλούδια πέφτουνε και το νερό περνά,

ο κόσμος μου δεν είναι ο κόσμος των ανθρώπων.

Από την ανθολογία "Κινέζικη Ποίηση" (μτφ. Αμαλίας Τσακνιά), 1η έκδοση, Αθήνα, 1973.

Κέννεθ Πάτσεν

*Συνέχεια αξιόλογης ποίησης με τον Κέννεθ Πάτσεν (Kenneth Patchen). Από την ανθολογία αμερικανικής ποίησης του εικοστού αιώνα του Γιάννη Λειβαδά (εκδ. Ηριδανός, 2007).

Ποιμενικό

Το περιστέρι περπατά με λασπωμένα πόδια
πάνω στα πράσινα στεφάνια της αμυγδαλιάς,
με τα φτερά του θέρμη αλειμμένα
όπως το μέλι
που σταλάζει τεμπέλικα κάτω απ' την σκιά...

Όποιος και να στεκόταν μέσα σ' αυτό το περιβόλι,
τόσο πλημμυρισμένο με ύπνο και γαλήνη,
δύσκολα θα μπορούσε να προσέξει τον λόφο
εκεί κοντά
με τα τρία παράξενα ξύλινα κλαδιά του
υψωμένα πάνω από ένα πλήθος ακίνητων ανθρώπων
– πάνω από τα κράνη των στρατιωτών του Πιλάτου
που άστραφταν σαν ασημένια δόντια στον ήλιο.