Μαρία Θεοφιλάκου

ΒΙΚΤΩΡΙΑ

Δεν έχει τέλμα να βουτήξω το ψωμί μου
Ούτε και τέρμα ν’ αποθέσω τα μπαγκάζια μου
Όλο τ’ αδράζω από τη σκόνη κι αυτά ξανακυλάνε
Μέρα τη μέρα σε σταθμούς που όλο τρέχουν
μοιάζω να είμαι εγώ σταματημένη,
ονειροπόλα καρτερώντας μια αποβάθρα
Κι εσύ αν είσαι φίλος
κάνε τα μάτια σου πως καθαρίζεις
Όποιος κι αν φεύγει από τους δυο,
αν φεύγει,
είμαστε μόνοι

Μαρία Θεοφιλάκου, ΑΝ[ΩΝ]ΥΜΑ, εκδ. Δωδώνη, 2010.

Βαγγέλης Κούτσης

ΠΕΝΤΟΒΟΛΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ

Επιβεβαιώνοντας τη ρωγμή του σφυγμού
ανατρέποντας τη ροή της ειμαρμένης
κι επιλέγοντας την υποκατάσταση της επιθυμίας
τόσο αντιφατικά σου χάρισε ο ωκεανός
του λόγου τη ρύμη
της αρμύρας το βάλσαμο
του ανέμου το μοιρολόι

του ανέμου που αναιρείται
του ανέμου που αλυχτά
στο μέτωπό σου αντιμέτωπος.

Λυτρωτικός σαν οργασμός
σαν έρωτας
σαν θάνατος.

Βαγγέλης Κούτσης (Ασημένιος), Τοις "κύνων" ρήμασι πειθόμενοι, εκδ. Προμετωπίδα, 2013.

Νιόβη Ιωάννου

Τα δέντρα

τα δέντρα ευθύνονται
δε μένουν
ποτέ σταθερά
αλλάζουν τοπία
ρίζες
ονόματα
κι όταν νυχτώνει
κρύβονται
στους έρημους κήπους
των σπιτιών
κρυφοκοιτάζουν
απ' τα σπασμένα παράθυρα
το φεγγάρι
τη μουσική που μόλις σταμάτησε
τα παιδιά που στέκουν ασάλευτα
στο σαλόνι

~*~

Ενός λεπτού σιγή

βρόμικο γαύγισμα ο αέρας
τι μένει
να πούμε στους ψιθύρους
τώρα που κόπασαν τα δάχτυλα
διαβάζω τις ρίζες
τα ποντίκια που στάζουν μελάνι
τα ξεχασμένα μαλλιά
που ζωντανεύουν στο κύμα
το αστέρι που έπεσε
και χάθηκε
μες στο παλιό μπαούλο
που ανασαίνει δειλά
του νεκρούς του

Νιόβη Ιωάννου, Πορτατίφ, εκδ. Μανδραγόρας, 2019.

*Ο παραπάνω πίνακας είναι της εικαστικού από τη Φινλανδία, Ulla Thynell.

Σφυρή - Το κρεοπωλείο των μοναχικών

ΑΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ Η' ΑΓΡΙΟΧΟΡΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ

Είναι ό,τι δεν ξέρω
Είναι η στιγμή
Μετέωρη αφασική στερεωμένη
Που δεν παραχωρεί
Τη σειρά στην επόμενη
Όπως πρέπει κανονικά να γίνεται
Είναι κρεμασμένη
Στο καρφί του χρόνου
Που φοράς μια κρύα ημέρα
Να βγεις στον κήπο
Να δεις
Αν τα λουλούδια βρίσκονται στη θέση τους

Ζιζή Σφυρή, Το κρεοπωλείο των μοναχικών, εκδ. Γκοβόστης, 2015

Δημήτρης Ξυδερός

Belle epoque

«Hear my vow before I go,

Ζωή μου, σᾶς ἀγαπῶ.»Lord Byron

Δεσποινίδες φευγάτες, μιας Belle Époque•

ολίγον μοδάτες, ολίγον κλασικές.

Σε λουτροπόλεις παθαίνουν κανένα αμόκ,

για δες ‘τες, για δες ‘τες, πως παίζουν γυμνές.

Τα τρόλεϊ κάνουν συχνά καμπαρέ,

και καθρεφτίζονται και βάφουν τα χείλη.

Κι αράζουν Εξάρχεια να πιούνε καφέ,

μεθάνε, προσεύχονται κι ανάβουν καντήλι.

Με τις επτά τους ψυχές σα γάτες χαϊδεύουν,

πεθαίνω στην μπέρτα μου να τις τυλίγω…

Και να λικνίζονται αργά πως λατρεύουν,

ουρλιάζω σα δαίμονας, κάνω να φύγω.

Κι όταν το φόρεμά τους αγγίζουν υγρό,

το σονέτο το φτύνω• καληνυχτίζω εδώ!

Δημήτρης Ξυδερός, vakxikon.gr, Τεύχος 25, Μάρτιος 2014. 

*The Vampires Kiss - Max Ernst