Το απέναντι κάθισμα

Δείγμα γραφής από τη δεύτερη ποιητική συλλογή μου, «Το απέναντι κάθισμα» (εκδ. Εκάτη), που μόλις κυκλοφόρησε.

*Από το ιστολόγιο "Το τρένο της ποίησης". 

https://trenopoiisis.blogspot.com/2020/04/vassilis-kountzakis-to-apenanti-kathisma.html?fbclid=IwAR1CaBmfeq3IkXhC5zcFshc9HdPettsi1AvlissKE9w7hCmOyUJhtv_UwWI

Σταύρος Ζαφειρίου

Εωθινόν 

Κάθε φορά που κατεβάζει ο κυνηγός ένα πουλί 

κάτι επαναλαμβάνεται στον χρόνο. 

Δεν είναι μόνον η ηχώ της ντουφεκιάς,

(το αίμα ράβει σαν κλωστή την ενδυτή του αέρα)

μα και η πτώση της ζωής που κάνει κύκλους.

Που κάνει κύκλους, κύκλους, κύκλους,

κύκλους, κύκλους,

το άβατο ξετυλίγει τ' ουρανού,

τυλίγοντας του εωθινού τα μετακόσμια ξόρκια. 

Κάθε φορά που κατεβάζει ένα πουλί ο κυνηγός,

μες στον καθρέφτη του πρωινού

αποτραβιέται ο χρόνος.

Έξω αφήνει μόνο μια στιγμή 

μετέωρη, σαν κόκκινο φτερό, 

πάνω απ' το σώμα. 

Μια ολομόναχη στιγμή,

ν' αντανακλά τον θάνατο στο σώμα. 

Σταύρος Ζαφειρίου, Σώματος Λόγος, εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2004. 

Ανδρέας Αγγελάκης

ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΙ 

Κοιτάζοντας τα φθαρμένα του παπούτσια συλλογίστηκε. 
Στην μελαγχολία αποκαλύπτεται ο θεός·
όλα εκείνα τα σύννεφα που φεύγουν
ή έρχονται στα όνειρά μας
ευγενικά ραντίζοντας τον ύπνο μας 
είναι μηνύματ' ασφαλή και σπάνια ξεγελούν. 

Η θλίψη για το εύθραυστο των πραγμάτων
τροφοδοτεί την πίστη μας, ιδίως τη νύχτα, 
όταν κουράζονται στις συνδιαλλαγές τους οι άνθρωποι
και μένουν σκυφτοί, μη περιμένοντας τίποτα. 

Ανδρέας Αγγελάκης, Ο πρίγκιπας των κρίνων, β' έκδοση, Αθήνα, 1980.

Μανώλης Πρατικάκης

(Θ)

Σιωπηλή στ' αμίλητα νερά

του ύπνου μου. 

Με δυο μεγάλα κουπιά στους ώμους

να χτυπάς τη σβησμένη 

μεριά του καιρού και να φέγγει 

στο βάθος τ' ακρογιάλι των μικρών

αγοριών που ήμουν. 

Μανώλης Πρατικάκης, Λιβιδώ, α' έκδοση, εκδ. Κέδρος, 1978. 

Κώστας Ρεούσης

ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΠΡΑΓΜΑΤΙΣΤΗΣ
ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΑΣ

φυσάει γεράκια στον κόλπο της Αυδήμου εμφα-
νίζοντας νερολέοντες στ' άσπιλο μάτι ξημερώνει
ο φλοίσβος ηχοκράτορας η σελήνη δύεται θαλάσ-
σια έναν κρυφό της έρωτα ένας ψαράς κι οι γλά-
ροι του τοποθετούνται στην όραση η μάνα μ' όλα
της τα μποφόρ χαϊδεύει τα ματοτσίνορα σύνορα
τα φρύδια της τεθλασμένες βεβαιότητες καταγρά-
φουν στην κόρη βογκητά χαλαμάντουρων σέρνουν
άβγαλτες ψυχές στο τσίρκο του σύμπαντος ό,τι ορί-
ζει ο άνθρωπος τρέφεται τοκογλυφικά από τους
πράκτορες του Άδη η ουράνια επικοινωνία δεν
χολοσκάζει με δήθεν χαφιέδες δορυφόρους καγχά-
ζει γλιστρώντας αυστηρά στον ύπνο ποιητών που
άνεργοι ζητιάνοι γυρίζουν τις τσαρλατάνικες μα-
ντείες τα βερίκοκα σκαλοπάτια τσιμεντώνουν τον
καρπό μιας πυρωμένης κατασκευής ασιατικές προ-
φορές χωνεύουν παράφωνα ακατάληπτες προσευ-
χές κατεβασμένες σιδεριές εγκυμονούν μολύβι μία
ξυσμένη στρατιά αφαιρεί το ουρλιαχτό του ωκεα-
νού ταφικά υλικά λαξεύουν την άνοδο της αναπό-
φευκτης πτώσης αχερούσιες πλεύσεις φανερώνουν
απρόσμενα μια μέγκενη κλειτορίδα όπως η συκιά
αγκαλιάζει το φοίνικα κι οι γάτες χαριεντίζονται
στα γόνατά του η θηλυκή κίνηση των δαχτύλων
επιτρέπει στον άνεμο να σαυρώνει την πλάτη απο-
            φεύγοντας καλοτοπιές ή αντωνυμίες 

Κώστας Ρεούσης, Ο κρατήρας του γέλιου μου, εκδ. Φαρφουλάς, 2009.

Δύο ποιήματα του Wols

54

Το σύμπαν φανερώνεται
μέσα από ατέλειωτους κύκλους,
όλα τα στοιχεία κινούνται κυκλικά•
για να πεισθείς κοίταξε το νερό

ο κόσμος υπάρχει μέσα από ρυθμούς.

~*~

55

Αδιαφορώ αν ο Θεός
παριστάνεται με κύκλους
ή με μια ευθεία γραμμή•
δε γίνεται όμως
να παριστάνεται με πρόσωπα.

Wols, Ποιήματα και Αφορισμοί, εκδ. στιγμή, β' έκδοση, 2002.

*Οι παραπάνω πίνακες είναι του ζωγράφου και ποιητή Wols (A. O. Wolfgang Schulze).

Δανιήλ Χαρμς

ΓΑΛΑΖΙΟ ΤΕΤΡΑΔΙΟ Νο 10 

Ήταν κάποτε ένας κοκκινομάλλης που δεν είχε ούτε μάτια
ούτε αυτιά.
Δεν είχε ούτε μαλλιά και συνεπώς κοκκινομάλλη τον
έλεγαν μόνο υποθετικά.
Δεν μπορούσε να μιλήσει, γιατί δεν είχε στόμα. Ούτε και
μύτη είχε.
Δεν είχε χέρια, ούτε και πόδια. Ούτε κοιλιά είχε, ούτε
πλάτη, ούτε σπονδυλική στήλη, ούτε εντόσθια. Δεν είχε
τίποτε! Άρα δεν μπορούμε να ξέρουμε για ποιον άνθρωπο
πρόκειται.
Καλύτερα λοιπόν να σταματήσουμε ν' ασχολούμαστε μαζί
του.

6 Ιανουαρίου 1937 

Daniil Kharms, Γαλάζιο Τετράδιο, εκδ. Νεφέλη, Νοέμβριος 2010.

Ζήσης Οικονόμου

ΣΑΝ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ


Όλα να τ' άφηνες
που σε κρατούν δέσμιο στις πόλεις.

Σου αρκεί μια στέππα ως πέλαγος
μια πάμπα απέραντη σβησμένη
στων οριζόντων το αχανές.

Μια καλύβα στη μέση πρωτόγονη
στην πιο παρθένα γη της Γης
μοναχικός, χωρίς σκοπό
τις μέρες να ζεις κυανές
γεμάτες αγέρα και χρώμα.

Να 'ναι η ζωή σου ηλιοτρόπιο
την τροχιάν ακολουθώντας.
Και να 'ναι
τόσο λεπτός τόσο ανεπαίσθητος
ο εαυτός σου.


Ζήσης Οικονόμου, Μια παρουσίαση από τον Γιάννη Δάλλα, σειρά "εκ νέου", αρ. 15, εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2002.

Ντέμης Κωνσταντινίδης

Προς τι οι πόζες;
Της Marlboro θυμήσου
τον καουμπόη.

Και δες, κατράμι
πώς γίνεται το μέσα
απ' τα πακέτα.

Δεν τα σηκώνουν
όλοι τα ποιήματα,
τη μαύρη πίσσα.

Υγιεινιστής
να 'μενες καλύτερα.
Και καριερίστας.

Ντέμης Κωνσταντινίδης, 3.8.2019

*Το ποίημα και η φωτογραφία της ανάρτησης είναι από τη σελίδα του ποιητή στο facebook.

Βασιλική Γεροκώστα

Έτσι οι άνθρωποι παραπονι-
ούνται περιμένοντας το λε-
ωφορείο, "μόνο το δικό μου
δεν περνάει", περνούν λοιπόν τη ζωή
τους περιμένοντας να περάσει το δικό
τους, όμως κανενός "δικό" δεν περνά-
ει γιατί περνάει πάντα των άλλων κι
έτσι εγώ, φίλοι μου, ή θα πάρω το επό-
μενο ή θα πάω σπίτι με τα πόδια.

Βασιλική Γεροκώστα, Ασανσέρ, εκδ. ιδίοις κόποις, 2009.