Δανιήλ Χαρμς

ΓΑΛΑΖΙΟ ΤΕΤΡΑΔΙΟ Νο 10 

Ήταν κάποτε ένας κοκκινομάλλης που δεν είχε ούτε μάτια
ούτε αυτιά.
Δεν είχε ούτε μαλλιά και συνεπώς κοκκινομάλλη τον
έλεγαν μόνο υποθετικά.
Δεν μπορούσε να μιλήσει, γιατί δεν είχε στόμα. Ούτε και
μύτη είχε.
Δεν είχε χέρια, ούτε και πόδια. Ούτε κοιλιά είχε, ούτε
πλάτη, ούτε σπονδυλική στήλη, ούτε εντόσθια. Δεν είχε
τίποτε! Άρα δεν μπορούμε να ξέρουμε για ποιον άνθρωπο
πρόκειται.
Καλύτερα λοιπόν να σταματήσουμε ν' ασχολούμαστε μαζί
του.

6 Ιανουαρίου 1937 

Daniil Kharms, Γαλάζιο Τετράδιο, εκδ. Νεφέλη, Νοέμβριος 2010.

Ζήσης Οικονόμου

ΣΑΝ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ


Όλα να τ' άφηνες
που σε κρατούν δέσμιο στις πόλεις.

Σου αρκεί μια στέππα ως πέλαγος
μια πάμπα απέραντη σβησμένη
στων οριζόντων το αχανές.

Μια καλύβα στη μέση πρωτόγονη
στην πιο παρθένα γη της Γης
μοναχικός, χωρίς σκοπό
τις μέρες να ζεις κυανές
γεμάτες αγέρα και χρώμα.

Να 'ναι η ζωή σου ηλιοτρόπιο
την τροχιάν ακολουθώντας.
Και να 'ναι
τόσο λεπτός τόσο ανεπαίσθητος
ο εαυτός σου.


Ζήσης Οικονόμου, Μια παρουσίαση από τον Γιάννη Δάλλα, σειρά "εκ νέου", αρ. 15, εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2002.

Ντέμης Κωνσταντινίδης

Προς τι οι πόζες;
Της Marlboro θυμήσου
τον καουμπόη.

Και δες, κατράμι
πώς γίνεται το μέσα
απ' τα πακέτα.

Δεν τα σηκώνουν
όλοι τα ποιήματα,
τη μαύρη πίσσα.

Υγιεινιστής
να 'μενες καλύτερα.
Και καριερίστας.

Ντέμης Κωνσταντινίδης, 3.8.2019

*Το ποίημα και η φωτογραφία της ανάρτησης είναι από τη σελίδα του ποιητή στο facebook.

Βασιλική Γεροκώστα

Έτσι οι άνθρωποι παραπονι-
ούνται περιμένοντας το λε-
ωφορείο, "μόνο το δικό μου
δεν περνάει", περνούν λοιπόν τη ζωή
τους περιμένοντας να περάσει το δικό
τους, όμως κανενός "δικό" δεν περνά-
ει γιατί περνάει πάντα των άλλων κι
έτσι εγώ, φίλοι μου, ή θα πάρω το επό-
μενο ή θα πάω σπίτι με τα πόδια.

Βασιλική Γεροκώστα, Ασανσέρ, εκδ. ιδίοις κόποις, 2009.

Δύο ποιήματα για την καύτρα του τσιγάρου

Άστρα

Καπνίζουν κ’ οι άγγελοι, είπε.
Άμα σηκώσετε τη νύχτα
το κεφάλι σας θα τις ιδείτε
τις κάφτρες των τσιγάρων τους.

Τι καφενείο τι ουρανός
ντουμάνι και φτυσιές
κι αέρας σάπιος

(κι ο κάτω κόσμος
στάχτες κι αποτσίγαρα).

Χρήστος Μπράβος
*Από την ποιητική συλλογή «Ορεινό καταφύγιο», Τυπογραφείο «Κείμενα», Αθήνα 1983.

~*~

Οι ποιητές

Τα βράδια οι διαβάτες 

περνούν μέσα από τα πάρκα για να κόψουν δρόμο. 

Εμείς τους βλέπουμε.

'Η, μάλλον, βλέπουμε την καύτρα του τσιγάρου τους. 

Γιώργος Μαρκόπουλος

*Από την ποιητική συλλογή "Οι πυροτεχνουργοί", εκδ. Τραμ, Θεσσαλονική 1979.  

Θάνος Ξηρός (δύο ποιήματα)

Αυλητής του καιρού

Άρωμα γυναίκας
Στην είσοδο, στο ασανσέρ, στη σκάλα
Γυναίκας που ήρθε ή έφυγε αδιάφορο
Και πάντα στέκει εκεί
στη μέσα μας σκιά ακουμπισμένη
ανεξήγητα μόνη.

~*~

Ελευσίνα 

Σβήνει το δειλινό στο βάθος κόκκινο
στην Ελευσίνα ανάβουνε τα φώτα ένα - ένα
και βραδιάζει
Σκούρες φιγούρες τα βουνά και τα καράβια
που 'χουν δέσει
Στην Εθνική σφυρίζουν φορτηγά ντομάτες φορτωμένα
και καρπούζια
Στα μπαρ τραγούδια λαϊκά που φέρνουνε συνάλλαγμα
Και στων παιδιών τα όνειρα μαύρα πουλιά
που κράζουν
Στην Ελευσίνα που πεθαίνει
κάθε μέρα.

Θάνος Ξηρός

*από την "ΜΠΑΛΑΝΤΕΖΑ" (1990)
ανθολογία - από τις βραδιές "Ποίησης και Μουσικής".

Σπύρος Κατσίμης (τρία ποιήματα)

ΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ 

Στην κρύα νύχτα η ασφάλεια της πόλης 
κατέβηκε στο υπόγειο 
έσπασε την πόρτα και τους συνέλαβε όλους 
ακριβώς τη στιγμή που άκουγαν μελωδίες 
απ' τον παράνομο ραδιοσταθμό. 

~*~

ΤΟ ΘΕΑΜΑ 

Οι περίεργοι παρακολουθούν σαν μια
επίδειξη μαγείας 
τον άνθρωπο που δακρύζει και ματώνει. 

~*~

Η ΣΤΑΧΤΗ

Όσο ακόμα είναι καιρός τρέχω μέσα 
                                        στην πυρκαγιά. 

Μην ανησυχείτε για με. Σας βλέπω 
-στην πράσινη έκταση- 
από το μέρος της φωτιάς. 

Όσο ακόμα είναι καρός τρέχω στα
                                       φλεγόμενα δάση...

Μην ανησυχείτε για με. Σας βλέπω 
από το μέρος της στάχτης. 

Σπύρος Κατσίμης, Το κίτρινο, εκδ. Καστανιώτη, 1987.

Δύο ποιήματα του Γιώργου Ξ. Στογιαννίδη

Σκέπτομαι
τις χιλιάδες πυρωμένα ποιήματα
που ανικανοποίητα κάηκαν στη φωτιά τους
το ανάπηρο όνειρο που καταχωνιάστηκε σ' έναν ανάπηρο
ύπνο
το απερίγραπτο τίποτε.

Μη ντραπείς να με καλέσεις λοιπόν
όπως κάποιον που χάνεται μέσα στο πλήθος
και δε βλέπεις παρά το κεφάλι ή τα χέρια του
που απεγνωσμένα κινιούνται
σα να πνίγεται
όσο κι αν είναι άδικος κόπος αυτό...

~*~

ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ ΕΓΩ ;

Ρομαντικός εγώ
όταν απ' το ύψος του αρχαίου θεάτρου,
βουβός,
παρακολουθούσα μέσα από πολύπλοκα πεύκα
τον δύοντα ήλιο;
Τα φλύαρα τζιτζίκια είχαν ευτυχήσει ενωρίς
στην ακοή μου.
Ήμουν έτοιμος
στην ήσυχη ώρα του Αυγούστου
ν' αφανιστώ,
αν δε με προδίναν δυο κατάλευκα βότσαλα
που θορυβήσαν μέσα στο σάκκο μου.

Γιώργος Ξ. Στογιαννίδης, Αφήγηση ξεναγού, Σκαπτή Ύλη, 1979.

Δύο ποιήματα του Θανάση Μιαούλη (Άνθιμου)

Δεν βρήκα 

Δεν νιώθω
                  τύψεις
για όσα έγραψα.
Οργίζομαι όμως
που δεν βρήκα
χειρότερα λόγια
για να περιγράψω.

~*~

Έπαρση 

Νοερά
έχω επάρει
τη νεκροκεφαλή μου
πάνω στον ιστό
                         της αποτυχίας
και κοιτάζω
τον κόσμο
να συνωστίζεται
μπροστά στο θέρετρο
που δεν έχει εισόδους.

Θανάσης Μιαούλης (Άνθιμος), εκδ. Τα Νέα Ελληνικά, 1985.

*"пустой курорт / empty resort" του Dmitry Kazakov

Μιχάλης Π. Δελησάββας

ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΙΙ

Λίγο ακόμα θα κρατηθούν γερμένα
το φως και τα χρώματα
Ήχοι και κινήσεις καμπύλες
ο χρόνος στροβιλίζεται στη χοάνη, αδειάζει
σε κύκλους και πάλι τα πράγματα με περιέχουν
Έπειτα θα συμβούν οι καθιζήσεις της νύχτας
κίτρινοι λαμπτήρες στις κορφές των στύλων
προσκλητήρια μιας άλλης σιωπής θα ηχήσουν
Η νύχτα θα κλείσει τα διπλά μου βιβλία
επί τέλους
μαζί με καθρέφτες αόρατους θα πέσουν οι τοίχοι

Τότε θριαμβευτικά, το σκοτάδι
θ' ανοίξει διάπλατες τις κρυφές του εξόδους
καλώντας με.

Μιχάλης Π. Δελησάββας, Εσωτερική Μετανάστευση, εκδ. Διογένης, 1989.